Rouw is oneindig, maar vermoeiend.

Rouw is oneindig, maar vermoeiend.

Het sloopt me en het put me uit. Ik heb de afgelopen 3 maanden zoveel emoties door elkaar gevoeld dat ik soms niet eens wist hóe ik me voelde.

En dan zijn het pas 3 maanden, de rest van mijn leven nog te gaan. De verschillende emoties vind ik een ware battle, het irriteert me soms want ik weet niet wanneer een emotie opkomt. Als controlefreak heb ik hier totaal geen controle over en dat is hetgeen wat me uitput.

Niet weten hoe ik me soms voel is een strijd met mezelf, een strijd die me minder controleerbaar maakt. Want wat maakt het uit dat ik niet weet hoe ik me voel? Wat maakt het uit dat ik van het 1 op het ander moment het liefst in mn bubbel kruip? Wat maakt het uit dat ik begin te schreeuwen en alles kapot wil maken omdat ik niet begrijp waarom ik mijn kind moest verliezen?

Ondanks deze emoties kan ik me ook blij voelen, blij dat ik zo’n prachtig kind heb mogen dragen, mogen voelen en heel eventjes fysiek kon verzorgen en vasthouden.

Verdorie rouw, je bent me wel iets. Maar je bent gekomen door de liefde die ik heb voor mijn zoon en ik stop je niet weg, je mag er zijn.