Ronald McDonaldhuis

Een thuis ver van huis...uiteindelijk werd dat het. Vele tranen en soms een lach.

Ronald McDonaldhuis

De verpleegster op de IC stelde voor om voor ons een kamer te regelen in het Ronald McDonaldhuis. Het kamertje van de eerste nacht was alleen in noodgevallen en op de IC kan je helaas niet bij je kindje slapen. Het Ronald McDonaldhuis leek ons dan de beste optie.

Aankomst
‘s Middags durfden we het aan om even bij Jack weg te gaan en ons in te checken. Op de zevende etage werden te woord gestaan door een vriendelijk mevrouw. Vol medeleven hoorde ze ons aan en gaf een rondleiding. Wat een rust heerst er in het huis… Gezellig zithoekjes zijn gecreëerd, een grote keuken met verschillende kookplekken en speelplekjes voor broertjes/zusjes.
We kregen de sleutels mee van onze kamer. Ook een stapel handdoeken hoort bij de service. Deze kunnen elke dag omgewisseld worden. “Maar vaker mag ook hoor…Een douche kan in deze tijd soms erg lekker zijn”: aldus de lieve vrijwilligster.

Dichtbij Jack
Het was zo fijn dat we deze periode zo dicht bij Jack konden zijn. Slapen durfde ik in deze periode niet zo goed…af en toe wegdommelen met de tv hard aan en alle lichten aan…meer zat er niet in. Juist dan is het zo fijn dat je midden in de nacht naar je kleine mannetje kan.

Kolven
De eerste maand ziekenhuis heb ik full time gekolfd, ons mannetje had het beste nodig… Dus netjes elke 3 uur zat ik op onze kamer de voorraad melk voor Jack te maken. Misschien heeft dit me wel op de been gehouden…ik moest elke 3 uur naar het Ronald McDonaldhuis…Een momentje voor mezelf

Thuis ver van huis
Dat werd het…Ontbijtspulletjes gekocht zodat we elke ochtend ‘moesten’ ontbijten. Koelkast gevuld. Kleding uitgepakt en in de kast gelegd. Foto’s neergezet. Mooie bos bloemen op de kamer. Spulletjes in de badkamer gezet.
Het ‘thuisgevoel’ werd groter op de momenten dat Benjamin langskwam…eerst alleen een bezoekje en later bleef hij ook nachtjes slapen…wat ben ik toch trots op dat mannetje…Elk bezoekje eindigde met tranen…maar ook met kracht.
Kracht om door te gaan..
kracht om nooit op te geven…
kracht omdat onze mannetjes zo sterk zijn!!

Koken
Tijdens de eerste rondleiding zagen we de keuken. Mijn eerste gedachte toen was: “Hoe kun je in deze tijd gaan koken…en het dan ook nog ‘gezellig’ opeten”. Nou dat KAN!!
Familie en vrienden hebben voor ons gekookt. Af en toe met een bezoekje aan Jack, maar ze waren er vooral voor ons…Zo bijzonder! Hele gesprekken hebben we daar gehad…heel wat tranen heb ik daar gelaten..en af en toe een lach!

Dankbaar
Dankbaar voor al de vrijwilligers in het Ronald McDonaldhuis.
Dankbaar voor onze familie die altijd voor ons klaarstond (en staat)
Dankbaar voor onze lieve vrienden die ons zo gesteund hebben.

Meer lezen: jackotter2015.wordpress.com