Revalideren, part 2.

'Revalideren, je moet echt revalideren, straks als je je revalidatietraject ingaat zal alles beter worden. Je hebt er heel erg veel aan.'

Al een jaar lang hoor ik het woord 'revalideren' vallen. In het ziekenhuis, bij de huisarts, familie en vrienden die ernaar vragen. Ik had er behoefte aan. Heb er zelf om gevraagd. Een jaar lang zonder echt goede begeleiding na de ziekenhuisopnames had ik behoefte aan een revalidatietraject op maat dat me zou kunnen helpen om een manier te vinden om te gaan met deze chronische hartziekte. De beperkingen, de drempels, energie leren doseren, het trauma, het leven weer willen oppakken maar niet zo goed weten wat ik nou wel of niet kan… dat dus.

Een jaar na de hartinfarcten was het zover; het revalidatietraject bij Reade begon! Twee keer per week fysio, een keer per week in gesprek met de traumapsycholoog en om de week een gesprek met de maatschappelijk werker/ ergotherapeut. We zouden 3 maanden vol aan de bak gaan om dit een plekje te kunnen geven én om ritme en balans te vinden in privé, werk en conditie opbouwen. Bij Reade zitten de experts. Dat was me wel duidelijk. Lieve medewerkers, gespecialiseerd in hartziekten, ook bij jongere patiënten. Ik kon m'n verhaal kwijt en werd gehoord, begrepen zelfs. De situatie is niet ideaal. Als je partner 4 dagen 14 uur van huis is voor werk en jij de zorg voor 3 kinderen hebt dan is 'rustig aan doen' niet een hele handige aanpak. Plak daar revalideren, fysiek en mentale inspanning leveren aan vast en je hebt een onmogelijke taak.

Gelukkig was hier een rooster op aan te passen en hadden we alles zo goed als waterdicht in de planning staan. Rekening houdend met ons ritme thuis, de crèche, school & bso dagen van de kids, de vakanties, John z'n werkdagen, mijn werk (voornamelijk thuis achter de laptop) hebben we toch een schema kunnen maken. Het vroeg veel van me. Ik had de eerste maand aan gesprekken, intakes en de beruchte fietstest erop zitten en nu ging het pas echt beginnen. De planning maar ook het overvraagde gevoel om alle ballen hoog te houden, gaf me een bepaalde druk. Er moest niks tussen komen (lees: zieke kids, studiedag, uitval, corona of iets) want dan zouden we in de knel komen. Hoe ging ik dat doen? Het team van specialisten stelde me gerust, we werken gewoon samen, wat niet gaat gaat niet. Als je een keer moet overslaan dan is dat zo. 

Aan het einde van die eerste maand, eind juni, precies een jaar na m'n hartinfarcten stond de afspraak voor een medische check up. Het hele circus alle toeters en bellen in het Amc, iets waar ik best een tijdje naar uitkeek, want als dat goed zou zijn dan zou er wat medicatie af mogen.En dat was het! Goed nieuws, eindelijkkkkk goed nieuws zeg! Er zijn 3 pillen af waaronder de bètablokker die me steeds een gevoel van een verlaagd plafond gaf in m'n kunnen. Ik zag licht aan het einde van die lange donkere zwarte tunnel. Trots op mezelf en op dit hart want we hebben het geflikt! wij hebben rust gehouden toen dat moest, we hebben langzaam aan opgebouwd en we hebben samen geprobeerd alles te doen in ons vermogen om beter te worden. Dat was stap 1. Nu wil ik verder komen.

Met de stop van de drie medicijnen verandert er meteen ook iets aan het revalidatieschema. Nu de bètablokker er af is, zou mijn bloeddruk weer omhoog kunnen gaan. Dit is niet heel gunstig voor het hart. De bedoeling is dat ik zelf aan voel wanneer dit gebeurd en dan rust neem. Het lichaam heeft drie maanden nodig om een juiste balans te vinden met aangepaste medicatie.In die drie maanden kun je nog wat last ondervinden. Sporten bij Reade is intens. Het vraagt veel van je. Je bouwt op en je werkt ergens naar toe zodat je straks zelf aan de slag kan met sport en weet wat je max is, wat jouw lichaam aankan maar ook wat het nodig heeft. Na het inspannen is er 1 dag rust nodig. Een dag met minimale inspanning, rust pakken het hart laten herstellen van de inspanning en weer door. Doordat het thuis te druk is ik (nog) geen hulp heb op de dagen dat John aan het werk is (want hoiii herindicatie aanvraag pgb met al je ellende!) kan er geen rust ingebouwd worden. Het is niet haalbaar om verantwoord in te spannen én rust in te bouwen. Dit is er gewoonweg niet.

En zo kwamen we in de tweede actieve revalidatie week tot de conclusie dat er geen 'ruimte' is voor mijn revalidatie. 'Dit is overvraging van je lichaam.Je kunt zo niet optimaal herstellen. Je situatie is de uitdaging. We zien dat het teveel voor je is en dat je lichaam hier niet positief op reageert. we krijgen zo niet het gewenste resultaat in the long run, je pleegt roofbouw op je lichaam op deze manier en hier staan we niet achter. We stellen voor dat we dit traject pauzeren en over 3-6 maanden kijken of er wel ruimte is om aan jezelf te werken. Hoe denk jij hierover?'

Daar zat ik dan. Met m'n kapotte hart onder m'n arm en tranen die over m'n wangen rolden. Ik wou zó graag aan mezelf werken, maar ik voel aan alles dat ze gelijk hebben. Ik hou dit niet vol. Ik loop elke dag op m'n max. Dit erbij vraagt alles van mij. Ik vond echt dat ik het mezelf en dit lichaam verplicht was beter te worden. Trauma's verwerken en een manier vinden om balans in belasting te zoeken, de drempels tijdig aan te voelen en signalen van m'n lichaam te herkennen. Maar helaas. Het is gewoon nooit het juiste moment lijkt wel. Er is altijd wel wat. Ik vraag mezelf af of ik straks anderhalf jaar later nog wel wat ga hebben aan de revalidatie. Ik heb namelijk het gevoel dat wat ik thuis doe al topsport is en ik m'n lichaam tot het uiterste push. Vraag maar aan een moeder van drie jongens wat haar hartslag is hahahaha 

Ik had even nodig, maar ik heb me erbij neergelegd. Want ze hebben gewoon gelijk. Het gaat ook niet. ik vraag veel te veel van mezelf . Ik vind de zorg voor drie kids, het huishouden en het runnen van de ondernemingen al heftig genoeg, dat gehaaste gevoel van moeten/willen/kunnen is overvraging. Ik weet het donders goed! Ik roep al weken/maanden dat ik me overvraagd voel dat alles teveel is ik echt met dikke tegenzin me ergens toe zet. te weinig energie heb. Maar me er niet bij neer/kan leggen en mezelf dus push. Ik wil teveel en vind mezelf stom als ik een halve dag op de bank lig, zonde van de dag en mijn tijd. Want er moet nog zoveel. Ik zit mezelf in de weg, met al m'n ideeën, plannetjes, lijstjes en ocd. Ik ben m'n grootste vijand. Het voelt alsof je een leeuw in een heel klein hokje zet en dan kijkt hoelang het duurt voor hij gek wordt… Ik voel me gevangen in een lichaam dat niet altijd meewerkt.

Revalideren kan pas als alles in ons leven rustig is. Als de zomervakantie voorbij is en iedereen een vast schema heeft, de rust en regelmaat is wedergekeerd. Als ik eindelijk hulp krijg vanuit die pgb 1 a 2 keer per week en dus zelf rustiger aan kan doen. Ondertussen gaat alles door en voel je die zomervakantie van zes weken lang zonder extra opvang ook boven je hoofd hangen. Laat me die eerst maar is overleven en dan zien we daarna wel verder. Ik leer balans te vinden door het zelf te ondervinden, wat lukt me wel en wat niet. Kan ik de ene dag iets meer, dan de andere dag iets minder. Ik wil wat meer in mijn salon zijn. De plek waar ik zo trots op ben en van geniet. Wat meer mijn creativiteit gebruiken. We hebben Studio V. onze daglichtstudio in de salon af en kunnen boekingen voor shoots aannemen er staan nog zoveel mooie projecten op de planning.. Ik wil me op het positieve storten, wat kan ik nog wel? waar krijg ik energie en rust van? en wat wil ik als fysiek werken als loctician te zwaar is in the end? want daar zijn we wel achter dit werk zal ik niet meer in dezelfde hoedanigheid kunnen hervatten. Ik wil iets doen met m'n passie voor fotografie, iets dat ik fysiek goed kan en de uitwerking ervan zittend achter de laptop kan doen. Er zijn genoeg mogelijkheden voor de toekomst, eerst maar is even dit de rust geven.

Oh en ik heb mezelf beloofd elke dag van minimaal 1 ding te genieten, echt intens te genieten! Een wandeling alleen of met de kids. Een koffiedate met een vriendin. Dat dutje op de bank. Een activiteit met de kids. 1 op 1. Even een lunchdate met John op de dag dat de kids onder de pannen zijn. Genieten van het feit dat het geen pech is dat de revalidatie gepauzeerd is maar een manier om er straks meer uit te kunnen halen als de tijd wel rijp is. En wanneer dat is? geen idee. Ik laat het los, zien we dan wel… 

Kom maar op met die zomer vol zonnestralen I'm so ready for you!