Revalidatietraject en 3 miskramen in 5 maanden tijd

Het is alweer een jaar geleden sinds mijn laatste blog hier op mamaplaats.

Er is zo onwijs veel gebeurd het afgelopen jaar. In mijn laatste blog vertelde ik nog dat er weer een zenuwblokkade (pijnbehandeling) gepland stond die week. Dit is één van de laatste pijnbehandelingen geweest die ik heb gehad. Helaas had ik hier minder baat bij dan voorheen verwacht werd, de behandeling was zo mega intensief en pijnlijk. Maar het was het proberen waard. Dat kunnen we ook weer van het lijstje vinken. Daarbij kwam ook nog eens kijken dat we het thuis langzamerhand steeds vaker over onze 2e kinderwens gingen hebben.

Elke behandeling werd er namelijk weer gevraagd of ik zwanger was, het is namelijk een behandeling met röntgen-schokken en dus gevaarlijk als je zwanger bent. Dat was iets wat mij toch wel na liet denken en ik verder wilde kijken naar alternatieve behandelingen. Ervoor kon zorgen dat ik sterker zou zijn en lekkerder in mijn vel zou zitten voor we het gingen proberen om een 2e kindje te mogen krijgen.

Ik heb een chromosoomafwijking en daardoor een verhoogde kans op miskramen. Ik heb in oktober 2017 een miskraam gehad en in mei 2020 nogmaals, met de afwijking in het achterhoofd wist ik dat we niet te lang moesten wachten met het “proberen” voor een 2e kindje.

Zo ben ik dus op zoek gegaan via internet naar verschillende mogelijkheden, pijnbehandelingen maar ook revalidatietrajecten kwamen er voorbij in mijn zoektocht. Ik vond het belangrijk dat ik iets kon beginnen waardoor ik sterker zou worden en kwam bij een revalidatietraject van 3 maanden uit. Intensief, 3 dagen per week aan de slag met een coach/fysio, psycholoog, ergotherapeut en revalidatie arts. Ik heb mij meteen aangemeld, werd toegelaten en ben in mei 2021 begonnen met het traject.

Bij de psycholoog kwam er een hoop ter sprake. Dat ik zo baal en het gevoel heb dat ik faal. Dat ik niet kan voldoen aan het ideaal plaatje voor mezelf. Niet de moeder voor Jake en de vrouw kan zijn voor mijn man, niet zoals ik het voor ogen had. Ik voelde me onwijs schuldig, ook wetende dat ik er niet voor gekozen heb om mij zo te voelen en deze diagnose te krijgen (fibromyalgie). Ze wees me erop dat het traject nu een juiste stap in de goede richting was en dat we er samen aan gingen werken om dit ideaalbeeld aan te passen naar de huidige realiteit. Het stukje acceptatie.

Ook de 2e kinderwens kwam regelmatig naar voren en dat dit het traject was om beter voor mezelf te zorgen zodat we ervoor konden gaan. Een broertje of zusje voor onze lieve Jake. Ik was nog heel onzeker of ik er wel goed aan zou doen in mijn situatie. Dus ik maakte een afspraak met de gynaecoloog hier in het ziekenhuis. Ik had een lijstje gemaakt met vragen, die ik hem wilde stellen en eigenlijk nam hij bij dit gesprek al mijn onzekerheden weg. Ik wist het nu zeker, ik was er klaar voor.

Ik besloot om te stoppen met de pil, die ik voor de zekerheid de maanden ervoor weer innam om te voorkomen zwanger te raken tijdens de pijnbehandelingen. Het idee hierachter was, ik ben toch niet meteen zwanger. Dan kan ik mooi nog even ontpillen en dan was de revalidatie ook voorbij.

Maar toen… mijn eerste menstruatie na het stoppen met de pil bleef uit. Het zal toch niet. Een week voor mijn verjaardag besloot ik toch maar een test te doen en ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was gewoon meteen zwanger! Ik belde mijn man in shock op, want hij was aan het werk. We konden het beide niet geloven. Het was (bijna) te mooi om waar te zijn. Natuurlijk hield ik in mijn achterhoofd dat het mis kon gaan, dat die kans zo groot zou zijn.

Ik bekeek het daarom ook per dag. De dagen kropen voorbij, een dag zonder bloeding was er weer één. En we kwamen steeds dichterbij onze eerste echo. Helaas mocht dit niet zo zijn en kreeg ik 2 weken later s ’nachts onwijs veel buikkrampen en begon ik bloed te verliezen. Ik wist het, dit kon nooit goed zijn. Het was echt te mooi om waar te zijn. Ik heb het ziekenhuis gebeld waar een echo werd gemaakt en bloed werd afgenomen voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het werd bevestigd, het is een miskraam. De 3e keer dat ik deze leegte weer mee moest maken. Het 3e kindje die niet mocht blijven zitten en groeien in mijn buik.

De periode die je doormaakt na een miskraam is echt onbeschrijflijk, je voelt je zo ontzettend eenzaam en leeg. Hormonaal nog hartstikke zwanger (althans ik dan) maar je buik is leeg.

Helaas moest ik in oktober hetzelfde mee maken, zo “blij” met weer een positieve zwangerschapstest. Zal het nu dan wel goed gaan? Al snel begon ik weer te bloeden, ook dit keer werd het weer bevestigd; het was weer een miskraam.

De maand erop, de maand november bleef mijn menstruatie wéér uit. Ik dacht dit komt vast door de miskraam die ik de maand ervoor had gehad en het zal wel ontregelt zijn. Toch merkte ik van alles aan mijn lichaam en besloot na een paar dagen te testen. Dit keer was het anders, mijn urine had het teststreepje nog amper aangeraakt of er kwam een donker streepje. WAT?! ZWAGER?!! Ze zeggen wel eens 3e keer is scheepsrecht. Met 3e keer bedoel ik de 3e zwangerschap voor onze 2e kinderwens. Ook nu kropen de dagen weer voorbij, maar het voelde goed. Ik had er het volste vertrouwen in en was heel positief ingesteld. Nog een paar dagen tot de eerste echo. Zou het nu dan toch??

Helaas mocht het ook dit keer niet zo zijn en werden we wederom van die mooie wolk gedonderd. Ik weet het nog als de dag van gister en de rug haren gaan weer overeind staan als ik terugdenk aan die ochtend in november.

‘’MAAAAMAAAAA; IK MOET POEPENN!!’’; is wat ik mijn zoontje hoor roepen s ’morgens vroeg. Zijn deurklink staat omhoog zodat hij zelf zijn kamertje niet uit kan (slechte slaper). Dus ik strompel mijn bed uit. De avond ervoor had ik lekker liggen badderen in ons nieuwe bad, dus ik droeg op dat moment geen ondergoed. Ik zette ons zoontje op de wc en voelde toen iets vochtigs tussen mijn benen. Ik denk er verder niet over na en veeg het weg. Op dat moment kreeg ik de schrik van mijn leven. ALLES zat onder het bloed, het stroomde langs mijn been. Mijn zoontje zit op dat moment recht tegenover mij op de wc en ziet de paniek in mijn ogen.. “Mama, wat is dat? Je bloed mama”. Na die vraag brak ik volledig, de paniek nam de overhand. Ik kon op dat moment geen andere woorden vinden en zei; “Liefje, mama had een baby'tje in haar buik. Maar het baby'tje is dood gegaan.”

Ik kon het niet geloven, ik was echt volledig gebroken en alle hoop was meteen weg. Ook nu moest ik wederom weer naar het ziekenhuis komen en ook nu werd het weer bevestigd.

De dag erna hadden we een familie weekend gepland staan met mijn schoonfamilie ter nagedachtenis aan mijn schoonvader die 5 jaar geleden is komen te overlijden aan de gevolgen van kanker. Maar ook mijn man was dat weekend jarig, hij werd 35. Ik kon het eigenlijk niet opbrengen om mee te gaan, maar ik moest wel. Ik zag het ook als afleiding en ben dus mee gegaan. Zondagochtend 28 november 2021 op de verjaardag van mijn man ben ik het kindje verloren. Mijn 5e miskraam, de genadeklap.

Hoe het nu gaat, na inmiddels bijna 3 maanden zal ik later in een andere blog vertellen. Ook zal ik later nog een blog schrijven over de chromosoomafwijking die ik heb en wat daarbij komt kijken. Maar onze 2e kinderwens, laat voor nu nog op zich wachten.