Revalidatie kan beginnen!!!

Op 14 mei had ik een afspraak bij de chirurg. Oh, wat was ik zenuwachtig.. Ik was zo bang dat het toch niet goed genoeg geheeld was en ik nog niet mocht beginnen met lopen. Dat zou echt een tegenslag zijn geweest. Iets waar we niet op zaten te wachten. Jeroen ging namelijk 1,5 week later weer aan het werk dus goed nieuws was echt welkom!

WOEEP WOOEEPP, We hadden goed nieuws! Mijn botten waren goed hersteld, plaatwerk zat nog goed dús dat betekend dat ik de belasting mag opbouwen naar 100%. Dat klonk voor mij echt super makkelijk, och 2 weken en dan ben ik weer terug zoals ik was voor het ongeluk. UHM, daar kwam ik even flink van terug.. Toen ik even op bloten voeten moest staan zakte ik voor mijn gevoel door mijn voet heen en viel bijna flauw van de pijn... 

Dit kwam omdat er geen eelt meer op mijn voet zat, geen spierkracht in mijn benen én pezen en zenuwen instand weer aan het werk moesten. Daarom moet je met een fysiotherapeut weer leren lopen. Iets wat je eigenlijk zo voor lief neemt, moet je weer opnieuw leren. Dat was wel echt een eye-opener. Geniet van de dingen die je kunt, want alles kan zo ineens voorbij zijn door een klein ongeluk. 

Het plan was; eerst met krukken + snowboot, dan zonder krukken. Daarna zonder snowboot maar wel met krukken (och dit was ZO pijnlijk) en dan weer zonder krukken.

Ik was zo gemotiveerd om snel weer te kunnen lopen. Ik pushte mezelf tot het uiterste. Wat ik het allerliefste wilde was rond lopen met Noah in mijn armen. Traplopen met haar deed ik nog niet, maar wel op 1 verdieping. Dit was gelukkig snel mogelijk. Toen ik uiteindelijk de trappen op durfde te lopen, voelde ik me pas echt een moeder. Een moeder zoals ik het in de zwangerschap had voorgesteld! 

Hoe sta ik er nu voor? 

Ik heb dagelijks nog pijn aan mijn enkel en moet echt wel oppassen met lopen. De littekens zijn netjes aan het helen, maar zien er nog steeds niet tof uit.. Elke dag loop ik met Noah een grote ronde. Auto rijden lukt, maar het blijft pijnlijk. Mijn voet wordt niet meer rood/paars tijdens het lopen, maar nog wel dik en pijnlijk. In de ochtend is hij erg stijf, maar vaak na het douchen en het innemen van Naproxen (500mg) gaat het wel. Soms voel ik de plaat heel erg zitten, deze mag er na 1 jaar uit. Of ik dit ga doen, weet ik nog niet. Hangt een beetje vanaf hoe het volgend jaar gaat!

Ik kan bepaalde sokken en schoenen niet aan doen, dit omdat mijn voet nog dik wordt. Daarnaast gaan door het litteken mijn tenen heel erg tintelen. Dit komt door de zenuwen die zijn doorgesneden. Na verloop van tijd moet dit verbeteren! 

Momenteel zit ik nog in de ziekte wet, omdat ik geen werk heb. Het is moeilijk om een baan te vinden voor een paar uurtjes per dag. Ik wil het namelijk langzaam gaan opbouwen, mentaal ben ik er helemaal klaar voor maar fysiek is nog een dingetje.. Elke dag ga ik met babystapjes vooruit en er komt echt wel verbetering in. 

Ik ben super trots op mezelf en blij dat ik dit allemaal goed doorsta. Er is gelukkig geen depressie geweest, ondanks er heel veel is gebeurt. Ja, ik heb huil momenten, soms nog steeds maar ik blijf altijd positief. Dit is echt een levensles geweest!

Ik heb nooit geweten hoe sterk ik was en in 2019 heb ik mezelf weer op een volledig nieuwe manier leren kennen!