12 jaar geleden
Respect voor fulltime
Respect voor alle fulltime werkende moeders! Lieve vrouwen, ik heb het geprobeerd. Het viel me zwaar. Laatst kreeg ik een opdracht voor vijf dagen achter elkaar. Met een strakke deadline. De verdiensten waren aardig, dus daartegenover bood ik aan om éénmalig een week fulltime te werken.
Extra kinderopvang Opvang voor Cee was zo geregeld. Mijn zus past gráág op! Op maandag kwam oma, op dinsdag was het kdv-dag, op woensdag kwam Cee zijn tante, op donderdag weer kdv en op vrijdag weer zijn tante. Een drukke, gekke week. Vooral omdat het voor mij een klus vanuit huis was.
Dag knuffeldag Ik sloot me op in de werkkamer en werkte me een slag in de rondte. De eerste twee dagen gingen goed. Het waren immers mijn normale werkdagen. Op woensdag werd het moeilijk. Dat is onze wekelijkse knuffel- en bad-dag. Hoewel zijn tante veel op zijn mama lijkt, gaf Cee toch duidelijk aan dat hij mij miste. Hij kroop de gang in en riep me.
Doorbijten Al doorbijtend werkte ik verder. Met pijn in mijn hart. En met een vermoeid gevoel, want hoe verwend het ook klinkt, ik ben het niet meer gewend om fulltime te werken. Drie dagen in de week vind ik al heel wat, zo in combinatie met de zorg voor Cee.
Compliment Op donderdag ging Cee weer naar het kinderdagverblijf. Mijn to-do-lijst slonk, maar mijn schuldgevoel groeide met het uur. De deadline kwam dichterbij. De klant was blij met de voortgang tot nu toe. Kijk, dat motiveert!
Eerste stapjes gemist Het werd vrijdag. Nog één dag. En alles wat ze zeggen over de laatste loodjes... dat klopt! Pff, wat waren die zwaar. Niet qua werk hoor, dat ging hartstikke goed! Maar de muren van de werkkamer kwamen op me af. Af en toe kwam Cee een kusje of een knuffel halen. En ik ontdekte dat hij zijn eerste stapjes langs de bank liep! Die had ik gemist!
Respect! Aan het einde van de dag was de klus klaar. De deadline gehaald. Ik was bekaf. Ik kon gestrekt op de bank. ... Oh nee! Het was etenstijd, stoeitijd, verhaaltjestijd en bedtijd. Om half negen kroop ik uiteindelijk onder de dekens. Op naar (hopelijk) een lange nacht.
Na deze week heb ik écht respect voor alle moeders die fulltime werken. Ik doe het jullie in elk geval niet (meer) na.
engelmama
Inderdaad, ik heb ook veel respect voor moeders die fulltime werken! En ik heb respect voor moeders die tegen de druk van buitenaf zeggen ik blijf thuis. Om eerlijk te zijn, ik doe beide. Ik ben een thuisblijfmoeder die fulltime werkt. Ik ben een gastouder. Dus ik ben bij mijn kinderen en ik werk. En toch benijd ik af en toe de moeders die buitenshuis werken. Even volwassenpraat, even uit je huis. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn werk! Heel veel zelfs en zou er voor geen goud mee willen stoppen, maar soms is het gras bij de buren groener.....
Anoniem
Hoi Petra en Irene, Het was zeker niet met een wijzende vinger bedoeld en bied oprecht mijn excuses aan omdat het verkeerd is over gekomen. Zo was het niet bedoeld. Ik werk zelf ook, maar zou zelf ook niet fulltime willen werken omdat ik heel graag bij mijn kind wil zijn. Het komt niet altijd zo als je het graag wilt. Zou mijn opmerking nog wel willen herstellen, maar ben bang dat het niet goed meer overkomt... Dus nogmaals mijn excuses, heb niemand willen kwetsen. Volgende keer zal ik goed nadenken voordat ik iets schrijf... En inderdaad, ik vond het ook een mooie blog!
Anoniem
Dankjewel Irene. En fijn dat je je mening wilde delen. Ik word ook altijd zo moe van die wijzende vingertjes. Iedereen kiest wat voor haar en haar kind(eren) het beste is. In het ene gezin is dat fulltime thuis, in het andere fulltime werken en in veel gevallen een mix van die twee. Geen probleem inderdaad, zolang we elkaar er niet op afrekenen.
Anoniem
Nog een toevoeging: Petra, vond het een hele gave blog. Wat een discipline spreekt daaruit!