relax, ook dit gaat over.

Alles ligt even stil om ons heen. Of we dat nu willen of niet. De handrem is aangetrokken. Maar heel eerlijk gezegd vind ik het niet erg. Natuurlijk vind ik het erg de mensen die hierdoor getroffen worden. Alle zieken maar ook alle mensen met eigen bedrijven, baan wisseling enz. die nu een onzekere periode tegemoet gaan. 

Natuurlijk merken wij er ook genoeg van. Elke dag weer stellen wij ons de vraag hoe lang  mag de praktijk voor podologie nog open blijven. Onze inkomsten bron die ervoor zorgt dat wij de mondjes van onze meiden kunnen voeden, kunnen sparen voor ons thuis en het huis waar we nu wonen. En toch vind ik het ook heerlijk even niet meer in de ratrace die het leven genoemd word. Maar terug naar de basis. De basis waarop we kunnen gaan bouwen en kijken of we ons leven nog steeds zo leven zoals we ons dat hadden voorgesteld. 

Normaal is het in de ochtend haasten om op tijd op school te komen nu hebben we een half uurtje meer voordat ze naar de gastouder moeten. En net dat half uurtje maakt het verschil. Het zorgt ervoor dat ik net iets uitgeruster aan de dag begin, net iets relaxter ben en net iets prettiger aan de dag begin. 30 min op een dag wat ik langer heb voor ons ochtend ritueel. Dat het zoveel verschil kan uitmaken had ik niet gedacht maar dat doet het wel. En juist door het rustiger aan te doen hou ik meer tijd over. Meer tijd om te genieten van mijn dames en mijn man. 

De weekeinden die volgepland stonden met van alles en nog wat zijn ineens leeg en maken dat we eindelijk gaan genieten van de mooie natuur en rust om ons heen. Het huisje waar we nu in zitten waardeer ik eens te meer. De zon die hier heerlijk door de grote ramen naar binnen dringt, de rust die hier hangt. Dit zullen ze wel bedoelen met full-time genieten. En heel soms dan bekruipt mij het gevoel van gejaagdheid. Mijn lijf wat zo gewend is aan bepaalde gevoelens en emoties van onrust. En dan is het de kunst om stil te blijven staan en niet weg te vluchten in de social media om maar afleiding te vinden van die gevoelens. En sinds ik dat doe merk ik dat het met de ochtend beter gaat en ik steeds ontspannender wakker word en geniet. 

Niet meer het idee te hebben dat als ik niet aan het plaatje voldoe het niet goed is. Nee, ik ben eindelijk mijn eigen plaatje in te kleuren zoals ik dat wil en wat goed is voor mij en mijn gezin. 

Dus voor nu geniet ik van het feit dat wat zeker leek niet meer zeker is. Dat de start van ons huis iets langer kan duren. Maar ach we wilden vorig jaar september beginnen daarna werd het november toen december en nu hebben we het over april. Kortom ik sta nergens meer raar van de te kijken. Tot 16 juni blijven we in de huisje en of we daarna naar onze stacaravan gaan of toch de plannen gewijzigd worden ik weet het niet. Maar ik geniet van de onwetendheid en laat mij verrassen wat het leven voor ons nog meer in petto heeft. 

Kortom na alles stormen die we hebben doorstaan als gezin ben ik er van overtuigd dat we deze glansrijk te boven komen. Het enige zekere wat ik nu weet is dat ons kleinste meisje behoorlijk haar best heeft gedaan om haar luier vol te krijgen en dus ga ik poepruimen.