Ptss maar moet mijn gevoelens verbergen

5 juni 2019 is ons eerste kindje ter wereld gekomen. Een lief en mooi meisje waar we super trots op zijn. Ze is geboren met een linker schisis (lipspleetje). Wij wisten hiervan sinds de 20 weken. Daar is alle ellende begonnen. Slechte communicatie en verkeerde informatie kregen we, kort gezegd als het aan verschillende artsen had gelegen zou ze nooit geboren zijn. "meeste mensen breken de zwangerschap af". Gelukkig volgden mijn man en ik ons hart. 1 oktober 2019 is ze geholpen aan haar schisis en zie je het nu dagelijks mooier worden. 

Zoals ik al schreef begon de ellende bij de 20 weken en ging alle ellende vanaf dat moment alleen maar meer worden. Ik kreeg hoge bloeddruk, zwangerschap diabetes, bekken en rug klachten en belande ook nog eens in het ziekenhuis met zwangerschapsvergifteging die de ene dag erger was dan de andere dag. Ik moest helaas te vroeg mijn werkzaamheden aanpassen. Thuis kon ik ook steeds minder doen, probeerde ik wel iets meer dan had ik weer pech. Bij de 37 weken was ik "redelijk" gezond en is ons meisje opgewekt. Helaas ging de bevalling niet soepel. De bevallingsafdeling lag vol en werd gesloten. Er was te weinig ruimte en te weinig personeel. Hierdoor heb ik onnodig veel pijn geleden. Er kwam niemand kijken. Mijn man heeft met regelmaat alarm geslagen en dan kwam er een zuster even paar seconden binnen lopen en zeggen "stel je niet aan, volhouden, hier heb je een kruik, ik puf even mee, etc". Maar ik stelde me niet aan bleek later. Ik had stormweeen en heb meerdere malen om pijnstilling gevraagd en ben schijnbaar een paar keer buiten bewustzijn geweest. Nadat mijn man het beu was en boos was geworden kregen we papieren. Deze moesten we doorlezen en tekenen voor ik de ruggenprik kon krijgen. Ik was woest en zei zet die handtekening en zet die spuit (zal de scheldwoorden maar weg laten). Volgens verpleging werkte ik niet mee. 

Eindelijk in de operatiekamer na een vreselijke rit over de gang waar ik weer buiten bewustzijn raakte en de nodige blikken kreeg, zei de chirurg dat ik mijn gegevens op moest noemen..... Ik dacht dat ik zou ontploffen. Ik heb het meerdere keren geprobeerd te zeggen maar met stormweeen, brand in buik en rug, tranen en wegvallen valt het echt niet mee. Dus ook hij zei dat ik niet mee werkte. 

Eindelijk zette hij de pijn medicatie...even wachten... Nee werkt niet, dus nog een dosis erbij. Duurde weer even en toen werd ik rustig. Terug op de kamer zei de verpleging dat ze eerst eens gaat voelen hoe het er beneden voor staat. Ze schrok en zei dat ik al aan de bevalling bezig was en ons meisje halverwege zat. Ze zei aan de telefoon tegen een ander dat die nu moest komen want ze waren eigenlijk al te laat bezig bij mij. Snel nog een spuit voor als ze zouden moeten inknippen, was gelukkig niet nodig. En bedankt he! Gelukkig was ons meisje binnen 30 minuten geboren. 

Na de geboorte kreeg ik haar op de buik....voor een paar tellen want de placenta en de moederkoek kwamen niet los. Hup weer terug naar de operatiekamer. Onderweg werd de buik constant gemasseerd. Na 2 uur onder de narcose te zijn geweest werd er gezegd dat ik 2 liter bloed ben verloren nadat er een ader gescheurd was. 

Tegen 00.00 was ik terug bij mijn man en dochter. We lagen in een te kleine kamer, eigenlijk was dit een kamer voor vrouwen die gaan bevallen. Paar dagen. Later kwamen we op de gezinskamer waar mijn dochter onder de lamp belande vanwege geelzucht en ze gehalveerd was in gewicht. Dit omdat ik stond was van de verdoving en ze de kleine zo bij mijn borst hadden gelegd en ik nergens van bewust was. 

Na 1 week in het ziekenhuis waren we thuis en hebben we 7 dagen 8 uur per dag de kraamzorg over de vloer gehad. Dit hadden we echt nodig. 

Mijn vader heeft kanker en hier waren weer veel ups en dows mee. Dit trok ik me erg aan. 

Ons nichtje is 2 maanden later  geboren en na 5 weken is ze helaas gestorven. Dit hakte er flink in. Na de begravenis was mijn wereld anders. 

1 oktober werd ons meisje geholpen aan de schisis. Ging gelukkig goed. 

Mijn baas van het werk is ergens tussen deze dingen bij ons langs geweest. Meerdere hadden al gezegd dat ik er slecht uit zag, maar ik ben sterk en ga door. Toch deed mijn baas me aan het denken zetten. Ik werd ziek gemeld en zit nog steeds thuis. Ik werk in de zorg en realiseer me dat ik niet voor mijn bewoners kan zorgen. 

Ik vergeet echt alles, ik ben erg emotioneel en down. Alles blijft in mijn hoofd spoken. Ik ben onnodig bang, kan niet tegen prikkels, ben snel moe en weet niet wat er van me verwacht wordt. 

Ik heb psychische hulp wat ook echt helpt. Alleen ik houd me erg sterk. Ik heb voor maximaal 1 uurtje energie en wil deze energie voor mijn dochter gebruiken. Gevolg dat ik dus overdag alles moet afwegen en dat rust het belangrijkste is. Om energie te sparen trek ik liever alleen mijn huispak aan, moet ik weg dan met moeite en tegenzin andere kleding. 

Omdat je eigenlijk niks aan me merk zeggen mensen dat ik me aanstelt, zit tussen je oren etc. Ook zeggen er dat ik het zo wel makkelijk vindt want ik ben bij mijn dochter thuis, dat wilt elke moeder zeggen ze. Nou ik denk niet dat je met me wilt ruilen in deze omstandigheden. Onze dochter betekent alles voor me en haal veel kracht uit haar, maar ik zou echt super graag mijn leventje weer willen oppakken! Ik krijg niet echt tijd en ruimte om mijn verdriet en pijn te kunnen uiten. Als ik aangeef dat ik bijvoorbeeld maar 2 uurtjes visite kan hebben en dan wil rusten, dan is er ineens geen tijd voor. Wel moet er dan gezegd worden dat ik niet vrolijk was of ik nergens leuk aan mee doet.....ja gek he. Ik ben al super trots als ik 30 minuten gewandeld heb of de wasmachine leeg haal zonder een onthoud briefje te gebruiken. 

Nee als je een arm hebt gebroken etc. dan is het duidelijk. Maar nu 7 maanden na de bevalling moet ik me niet aanstellen en kan mijn hoofd niet overbelast zijn?! 

De psycholoog heeft een heel mooi plan met mij en dat beloop ik. Helaas nog steeds met veel dalen, maar ik zoek echt naar kleine piekjes zoals de wandeling. Ooit hoop ik weer mezelf te kunnen worden en te zijn.