Prolactinoom oftewel hormoonbom

Een prolactinoom dus. Oke niet Googlen. Shoot! Wel gedaan! Een prolactinoom is dus een tumor. Een tumor. Een tumor als in een kankergezwel? Nee dat niet kanker is een gemene gevaarlijke kwaadaardige tumor. Maar deze tumor is een good guy.

Hoe kom je er op he? Opeens merkte ik dat ik uhm hoe zeg je dat netjes?! Nou ik had lactatie. Ik zat in Köln had net een vriendje en ik had lactatie maar wel 4 negatieve zwangerschapstesten. Naast lactatie had ik ook super vaak hoofdpijn. Gelukkig niet zwanger want we woonden nieteens samen. Dan maar naar de huisarts voor een episode van gênante lijven. De dokter vertelde ons dat ik mijn bloed moest laten onderzoeken op mijn prolactinegehalte. 

(Ja ons: mijn vriendje moest mee voor de support gezien ik al flauwviel bij het meten van mijn bloeddruk.)

Bloedprikken! Voor het eerst in mijn leven moest ik het meest verafschuwde gaan doen. Bloedprikken en there it was. De uitslag: een prolactinoom.

Met medicatie is dat ding goed te behandelen. Want een van de ergste bijwerkingen is het onvruchtbaar worden. Ik zag onszelf niet zo snel ouders worden maar ja je kent het vast wel. Als iets niet kan wil je het juist! Drama drama drama dus. 

Door het vliegen was de kans dat er raak werd geschoten ook afgenomen en door die stomme prolactinoom werd deze kans alleen maar kleiner. De medicatie moest ik langzaam opbouwen, in de avond met iets te eten innemen en tijdelijk grondwerk doen. Enkele bijwerkingen waren: duizeligheid, misselijkheid en moe. Heeel erg moe. 

Na een aantal weken was alles koek en ei met mij, vriendjelief en Meneer de Prolactinoom.

In het nieuwe jaar proostte wij zelfs op een liefdesbaby. We woonden toch al samen en waren ook geen 18 meer maar 27 en 30 dus ach ja waarom ook niet. 

In maart was het stiekem al raak! Zwanger met een prolactinoom! Yes het kan! Maar zowel de arts en verloskundigen wisten dus niet zo goed hoe hier mee te dealen. Ik werd gek van elke dag hoofdpijn. Mr. Prolactinoom was altijd erg mild voor mij geweest maar bleek nu een vervelende jaloerse peuterpuber die mij tot waanzin dreef. Waarschijnlijk omdat ik in de eerste 12 weken geen medicatie slikte.

6 paracetamol per dag en 12 weken later mocht ik weer mijn medicatie slikken. En toen kon ik mondjesmaat genieten van een onbezorgde zwangerschap. Een zwangerschap met medicatie en vaak hoofdpijn.

De borstvoedingsmaffia had ik dus al meteen verteld waarom ik een ontaarde flessenmoeder zou worden. Omdat ik met pijn aan mijn hoofd nooit een leuke mama zou kunnen zijn.

Ze is inmiddels 2 jaar oud en Mr. Prolactinoom en ik zijn weer goede vriendjes zonder al te veel ruzie.

Na de zwangerschap moest ik echt even uithormonen. Niks 9 maanden op 9 maanden af. Ik leek een tikkende hormoonbom. Foutje: leek het niet. Ik was het.

Wat ik gek vond is dat deze goedaardige tumor best zeldzaam is.

Prolactiwat? Dus hier een oproep. Vertel! Wie heeft er ook gezelschap van een prolactinoom?