Postpartum depressie "Mijn verhaal"

Graag deel ik mijn verhaal met jullie over de periode dat ik moeder werd, maar daarmee mezelf kwijt raakte. Dat ik geen geluk voelde, maar in plaats daarvan onzekerheid, paniek en angst. Ik hoop dat ik, door het delen van mijn verhaal, een klein beetje steun kan bieden aan moeders die op zoek zijn naar herkenning…. of bijvoorbeeld een partner die het probeert te begrijpen. Een aantal woorden waardoor je je eventjes niet zo eenzaam of gek voelt.

Want dit is waar ik dat kleine beetje steun uit haalde, toen ik me op mijn eenzaamst voelde; ik luisterde verschillende podcasts, ik las verhalen of boeken.. gewoon iets omtrent dit onderwerp waardoor ik me eventjes niet meer zo eenzaam zou voelen.. 

Ik was op zoek naar herkenning en moeders met soortgelijke gedachten omdat ik bang was dat ik gek was geworden, of dat ik de enige was met deze gedachten. Ik voelde me alleen. Ik hield het voor mezelf en probeerde er zoveel mogelijk zelf mee te dealen.. Ik kon en wilde het niet accepteren want: dit ben ik toch helemaal niet? 

Voordat ik begon aan het moederschap was ik een nuchter, stabiel persoon. Ik was vrolijk en vol levenslust. Hoe ik mij na de geboorte van minimeisje voelde, was dan ook wel een enorme omslag….. 

Toen ik zwanger was verwachtte ik dat ik enorm veel liefde te geven had aan mijn kindje. Een kindje wat uit mij zou komen, wat een mixje zou zijn van mijn vriend en mij. Maar het bleek anders te gaan; vanaf het moment dat minimeisje uit mij kwam, werd ik totaal overspoeld. Helaas juist niet door liefde, of door dat ‘moedergevoel’, maar juist door totale onmacht…. Wanneer ik eerder nog benieuwd was naar minimeisje en haar graag wilde ontmoeten, wilde ik haar op het andere moment helemaal niet meer. Vanaf het eerste moment dat minimeisje op de wereld kwam dacht ik "ik wil dit niet, ik wil haar niet".... 

Mijn bevalling was thuis, en niet enorm traumatisch.. Tenminste, dit hield ik mezelf voor en ik moest het lange tijd ook zo voelen van mezelf. In mijn beleving waren er immers zoveel ergere bevallingen op de wereld. Maar ondertussen, van binnen, zag ik de bevalling als een grote zwarte deken die er overheen was gevallen. Ik had hier veel last van. Dit kwam vooral door het falende gevoel wat ik had overgehouden aan de bevalling. Ik ben erg streng voor mezelf en leg de lat enorm hoog. Mijn bevalling ging dan ook niet zoals ik had verwacht, en ook niet volgens het mooie geboorteplan wat we vooraf hadden gemaakt. Daarom voelde ik mij dan ook falen als mens en moeder.  In mijn hoofd veroordeelde ik mezelf daardoor steeds weer. 

Omdat toen ik vast liep en uiteindelijk in therapie ging, naar voren kwam dat ik rondom de bevalling zoveel negatieve gevoelens heb ervaren, heb ik hiervoor EMDR therapie gevolgd. Dit heeft wel het hele scherpe randje er van af gehaald. Maar terug denken aan toen wil en kan ik nog steeds niet. De gedachten en de gevoelens die ik daaraan koppel als moeder, heeft nog steeds een enorme impact op mijn leven en op onze gezinsdynamiek. Het falen als moeder en als persoon staat nog erg centraal in mijn hoofd. 

Mijn kraamweek was een bewogen week met zorgen om verschillende dingen. Voor sommige moeders zijn dit misschien kleine zorgen, maar voor mij voelde dit als veel. Ik heb van deze periode eigenlijk alleen de zorgen onthouden en het vervelende, zware gevoel wat ik had maar verder niet veel. Liefde voelde ik ook niet, en hier schaam ik me nog steeds voor. Ik weet nu dat er ook mooie momenten waren, maar dit moet ik horen van mijn vriend, want in mijn hoofd gingen gebeurtenissen compleet anders, of weet ik bepaalde dingen helemaal niet meer. 

Toen de kraamzorg weg ging en mijn vriend weer aan het werk ging, bleef ik achter met hond en kind, voor mijn gevoel totaal niet wetende hoe ik dit moest doorstaan. Ik voelde me echt compleet machteloos en wanhopig. Mijn onzekerheid werd steeds erger, en het streng zijn voor mezelf ook. De angst en paniek was ook steeds meer aanwezig. Ik ben niet iemand die snel om hulp vraagt, en ik vond dan ook dat ik het toch echt zelf moest doen. 

Ik sliep de eerste nachten eigenlijk helemaal niet en het slapen bleef daarna erg moeilijk. (Dit kwam niet per se door minimeisje haar nachtvoedingen) Ik voelde me een zombie en het leek allemaal aan me voorbij  te gaan.  Dit had nogal zijn gevolgen. Ik sliep al snel apart van minimeisje en haar papa. (Met tussendoor terugkomen voor het voeden) Het apart slapen was wel echt noodzakelijk, maar tegelijkertijd zorgde dit voor een innerlijke tweestrijd. Ik wilde er wel voor haar zijn en legde mezelf ook op dat dit voor haar nodig was. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik en mijn partner weer in 1 bed sliepen. 

Borstvoeding geven, heb ik na 6 weken afgebouwd. Het was continu strijd, en een gevecht met zowel mezelf, als met minimeisje. Ik had voor ogen om minimaal een jaar zelf te voeden, maar deze keuze was voor iedereen beter. Het niet meer geven van borstvoeding luchtte op, maar er kwam wel een schep schuldgevoel bovenop de schuldgevoelens die ik überhaupt al had.

Momenten dat het moeilijk was, of bijvoorbeeld wanneer minimeisje veel moest huilen, resulteerde voor mij in paniek aanvallen, angst, angst en nog meer angst. Ik durfde lange tijd niet goed met haar alleen te zijn. En zeker niet in de nacht. 

Mijn vriend werkte tijdens de lockdown (door Covid-19) aan een sta-bureau met minimeisje op zijn borst in de draagzak… Beter kun je het toch niet krijgen.. zoveel steun van je partner.. Maar voor mij voelde het op dat moment niet zo, ik was hem niet dankbaar want dankbaarheid kon ik helemaal niet voelen. Hij was gelukkig wel echt een enorme steunpilaar in ons gezin. Ik kon op hem leunen en hij was eigenlijk vanaf moment 1 een fantastische papa, dit kan ik nu gelukkig ook inzien.

Minimeisje was een moeilijke slaper, ze sliep overdag bijna alleen maar in de draagzak in haar eerste jaar.  Minimeisje was  ook in de nacht regelmatig onrustig. Voor mij gaf dit dan dus veel paniek en daarom kozen we ervoor dat ik deze situatie beter zoveel mogelijk kon vermijden. Ik had enorme behoefte aan ruimte en lucht. Ik had letterlijk elke dag het gevoel alsof er een riem om mijn keel zat en een enorme baksteen op mijn borst. Deze combinatie met minimeisje veel in de draagzak op mijn borst was voor mij enorm benauwend. Ik vluchtte op elk moment dat kon naar buiten. Het voelde alsof er een enorme golf over mij heen kwam vanaf het moment dat minimeisje er was. Een tsunami eigenlijk.  De golf bleef maar voortduren en ik zat er onder en het lukte maar niet om naar boven te komen hoe hard ik ook zwom of mijn best deed

Ik heb sinds 7 maanden wekelijks schematherapie. Daarvoor kwam ik bij een psychologe die gespecialiseerd is in psychische klachten na de bevalling. Zij stelde de diagnose ‘postpartum depressie’. Ook al was ik zelf niet overtuigd van deze diagnose, het zorgde er wel voor dat ik wel even kon ademhalen. ‘Het’ had namelijk een naam, het overkwam me en het kon dus ook weer overgaan… 

Bij het horen van een postpartum depressie wordt er vaak een beeld geschetst van een overweldigde moeder met een huilende baby. Maar het is zoveel meer dan dat…

De therapie bij die praktijk bestond uit 10 sessies, en dit was dan meteen ook het meest intensieve traject wat ik daar kon volgen. Alsof ze zeggen: “Zo, na 10 x is het weer goed met je.”  Gelukkig adviseerde mijn psychologe wel verdere behandeling bij een andere psychotherapeut waar ik dus nu al een hele lange tijd kom. Om hier mijzelf open te stellen, heeft wel even geduurd. Hij helpt me vooral om mijn angsten te overwinnen en patronen te doorbreken. Praktische opdrachten zoals bijvoorbeeld alleen een nacht doorkomen met minimeisje en het aandurven om er eens op uit te gaan met zijn allen en dan dus uit de ‘veilige situatie’ en omgeving gaan. Er op uit gaan vind ik nog steeds erg lastig en geeft mij enorm veel spanning. Dit maakt dat we vaak in ons eigen schulpje blijven. Ik durf het steeds vaker aan, omdat ik zie dat minimeisje en haar papa hier veel plezier aan beleven. Maar de spanning vooraf... en het helemaal kapot zijn achteraf vind ik nog moeilijk. 

Ik vond het erg lastig  om aan de juiste hulp te komen. Door mijn huisarts werd ik niet serieus genomen en het was echt aan mezelf om de juiste hulp te krijgen. Volgens de huisarts was praten met de praktijkondersteuner voldoende. En tja die tranen hoorden er nou eenmaal bij. 

Hier zou veel meer aandacht aan besteed moeten worden! Ik ben zelf blijven zoeken omdat ik wist dat als ik het zou laten.. ik niet wist waar ik zou eindigen. Ik had geen keuze, er moest iets gebeuren. 

Ik zit nu in een periode waarin ik nog elke dag in gevecht ben met mezelf en mijn gedachten, en waarin ik veel schuldgevoel heb. Naar minimeisje en haar papa. Ik heb me verschrikkelijk gedragen, alsof ik een ander persoon was. Compleet afhankelijk, paniekerig en onwijs onzeker met hele nare gedachten. Gedachten en beelden zoals haar van de trap laten vallen, in de sloot laten rijden wanneer ik met haar wandelde, hopen dat ze op een nacht stopt met ademen, en dit soms wel 10 x op een dag. Of bijvoorbeeld mijn eigen benen laten breken want dan hoefde ik even niet meer voor minimeisje te zorgen...   Dit vind ik zo verdrietig. Ik haatte mezelf en deze gedachten.  Ik vond het leven eigenlijk niks meer waard. .. Gek hoe dit werkt.. Je hebt deze gedachten, maar aan de andere kant wil je dat je kind niets maar dan ook niets te kort komt. 

Ik denk dat ik gewoon niet wist wat ik zo plotseling aan moest met de liefde die ik wel in me had, maar nog niet kon geven. Ik dacht alleen maar: “Waar is die uitgang!?!” 

Tegelijkertijd mocht ik dit dan dus ook niet zo voelen van mezelf want ik weet dat er zoveel vrouwen dromen om moeder te worden wat niet altijd lukt en daarbij heb ik een super gezond meisje op de wereld gezet.. Dus de druk van mezelf om dankbaar te zijn was groot.

Ook heb ik op het moment veel angst om weer in het diepe dal te vallen waarin ik echt niet meer terecht wil komen. Ik probeer dan al snel om dat stukje juist te vergeten, te vermijden.. Maar dit is niet niet de oplossing. Ook iets wat ik leer bij therapie. Niet vermijden! Daar ben ik erg goed in, maar bereik ik helemaal niks mee.  En dus erdoor heen, door het stof ploeteren! 

Inmiddels kan ik stukje bij beetje steeds meer van mijn liefde die in me zit geven. Ik heb veel interactie met mijn dochter. En het allerbelangrijkste: Ik voel niet meer alleen maar negativiteit, en ik voel  wel al meer liefde voor haar. Ik weet dat ik van haar hou, maar het voelde zo lang mistig... Dit blijf ik moeilijk vinden. Ook de stromende tranen die maar bleven komen zijn een stuk minder geworden. 

Ik had lange tijd het gevoel alsof het een kind was van een ander, dat ik zo goed mogelijk moest verzorgen. Ook het besef dat ze zou blijven was er niet echt. Dit voel ik niet meer zo. Ik voel dat ze mijn dochter is en ik vind haar een fantastisch leuk kind, heerlijk eigenwijs en met een pittig karaktertje. 

Ik hoop dat zij hier geen schade aan overhoudt. Het is nu een heerlijk vrolijk meisje, dus dat doet mij erg goed. 

Ik zou het minimeisje enorm gunnen om grote zus te zijn, maar daar kan ik voorlopig nog even niet aan denken en dus parkeren we die keuze nog even. 

Ik volg nog steeds schematherapie waarin ik vooruitgang boek. De zwarte tunnel waarin ik liep, daar zie ik nu licht aan het einde… Ik ben nog niet waar ik zou willen zijn.. en ik weet ook niet wanneer dit gaat komen. Maar ik heb inmiddels wel echt vertrouwen dat de zon weer gaat schijnen!

Dus voor alle ouders die hier iets van herkenning in kunnen vinden, ga door met vechten, geef niet op!