10 jaar geleden
postpartum depressie?
zou ik het hebben?
Waarschijnlijk dat ik hier spijt van ga krijgen, dit op een publieke site te posten..maar had graag ervaringen of tips van anderen gehoord die hier misschien ook mee te kampen hebben gehad of iemand weten die ermee te kampen heeft gehad...
Het is nu bijna 6 weken geleden dat onze jongste zijn aankomst maakte in de wereld. Heftige inleiding, heftigere bevalling, en heftige kraamweek erna met bronchitis erop en eraan. Tot nu toe nog geen dag rust kunnen nemen, kraamhulp heb je hier niet en familie of vrienden hulp ook niet...alleen constant aanloop vanaf de dag dat ik bevallen was, om maar de baby te komen bekijken, tot ik er een stop op zette omdat ik er genoeg van had. Onze oudste heeft een jaloerse periode gehad waar hij echt niet te genieten was en constant alles saboteerde (als ik de baby verschoonde rende hij ervandoor met de schone pamper of natte doekjes, als ik de baby ging voeden ging hij allerlei kattekwaad uithalen omdat ik niet van de bank kon komen dan, etc).
De eerste week borstvoeding was een hel, zoveel pijn en onzekerheid. Legde ik niet goed aan? Waarom bleef het zoveel pijn doen? Kreeg hij wel genoeg binnen? Pas na de eerste 8 dagen ging de pijn weg en ging het aanleggen wat beter, maar toen was mijn toeschietreflex en de snelle stroom weer een probleem. Zo elke keer weer wat. Met bijvoeding moeten beginnen omdat hij niet aankwam. Nu neemt hij de borst niet goed meer, en legt maar voor 5 minuten even aan, vooraleer los te laten en voor de fles te huilen. Pomp al 2.5 week, en nu begint mijn melk tot overmaat van ramp ook nog op te drogen...krijg met veel moeite net 50cc gepompt, beide kanten samen nog wel... Tijdens het pompen heb ik ook geen rust, moet ik onze puberpeuter bezig houden, de baby in de gaten houden die dan altijd juist dan begint te huilen, en dan stopt de melk ook heel gauw...
Emotioneel ben ik helemaal erdoorheen eigenlijk..door alles wat er gebeurd is, ik zie de roze wolk nog steeds niet...Onze oudste is nog steeds heel moeilijk, ik weet momenteel niet goed wat ik met hem aan moet, wat me nog erger laat voelen, want wat voor moeder ben ik als ik mijn peutertje van 2.5 niet aan kan? Ik merk dat ik supersnel geirriteerd raak, labiel ben en om de haverklap in tranen kan uitbarsten, nergens echt zin meer in heb, en het gevoel heb mezelf helemaal verloren te hebben...ik ga zeg maar de dag door als een beproeving, ben hartstikke moe en op maar kan niet slapen, en heb ook zowat geen eetlust meer...
ik herken de signalen ergens wel, maar wil er eigenlijk niet aan toegeven... wat voor reden heb ik nou om me zo barslecht te voelen? Ik heb 2 prachtige zoons, ben wat ik altijd wilde zijn, namelijk een thuisblijf moeder, maar kan mijn kind niet aan! Mijn man wil onze oudste nu volle dagen naar de crèche sturen vanaf volgende maand, maar ik vind het vreselijk..ergens een opluchting maar ergens voel ik me ook superschuldig...Maar moet ik niet ook aan de baby denken? Die hoort alleen maar zijn broertje gillen en schreeuwen, tantrums gooien, steeds boze tonen van mama en papa omdat zijn broertje weer eens wat uithaalt en niet wil luisteren... De kleine krijgt zo ook geen rust...Maar hoe zal de oudste zich voelen? Ik wil niet dat hij denkt dat we hem weggooien en door een baby hebben vervangen...
Ik ben de weg kwijt, en ik weet niet goed wat ik ermee moet. 2 Weken geleden bukte ik me op handen en knieen om wat onder de bank te pakken, en toen ik weer omhoog kwam, kreeg ik een hele zware pijn en zwaar gevoel dat vanuit mijn rug tussen mijn schouderbladen doorkroop naar mijn borstkas, het werd maar erger en toen Ik ging liggen, kreeg ik op gegeven moment geen adem meer... Mijn man kwam net op tijd weer thuis en heeft de ambulance moeten bellen voor me, maar toen die net kwamen aanzetten was het juist aan het wegtrekken... Geen idee wat het geweest is, en ik vraag me af of het met de spanningen te maken kan hebben..
Herkent iemand dit?
Anoniem
Hallo Jennifer, allemaal zeer herkenbaar. Mijn oudste was net over de drie toen de tweede kwam. Ze heeft zes weken niet gespeeld, alleen maar krijsen wanneer ze op bed of van bed kwam. Overdag sliep ze allang niet meer, dus lange dagen met haar. Ze was eigenlijk alleen maar te genieten wanneer de baby sliep (en dat was bijna nooit overdag!) Borstvoeding ging ook niet goed: ontsteking, spruw, noem het maar op en 's nachts sliep de baby iets van 4,5 uur verdeeld in 3 stukjes van 1 uur, 2 uur, ze was steeds een uur na het voeden nog wakker en wilde bij mij liggen. Ikzelf kampte met enorme bekkenpijn. Het was me wat. De hele situatie duurde 3 maanden. Het is heel jammer als je dan niet kunt genieten, maar ook erg logisch. Voel je niet schuldig naar de baby toe. En ook niet naar je peuter. Uiteindelijk komt het goed. Vraag hulp aan andere mensen: laat je peuter ook eens bij een ander kindje spelen ofzo (ook al is dat juist dan ook heel lastig om hem te laten gaan). De hele week naar de kinderopvang lijkt me geen goed plan. Dan heeft je oudste misschien het idee dat hij weggestuurd wordt. Maar zo nu en dan even uit de situatie is wel fijn voor hem. Ik denk dat ik achteraf geen postnatale depr. had (volgens mij komt dat meer door hormonen alleen) maar was wel erg depressief door de situatie. Het is dan gewoon niet leuk en er is geen centimeter ruimte voor jezelf of voor genieten. Borstvoeding stoppen kan rust geven. Ik heb er zelf ook alles aan gedaan om het te behouden, maar achteraf denk ik wel eens dat ik mezelf vooral tekort deed met al het gekolf en noem maar op al die maanden...... Wat die pijn in je borstkas, romp, rug betreft: kan dat niet iets van borstontsteking zijn geweest: dat kan soms ook doortrekken in je borst en rug. Heel pijnlijk kan het zijn. Of een griepvirus: dat kan ook hele erge pijn in dat gebied geven. Ik wens je heel veel sterkte / er komen andere tijden aan hoor!! Hou dat ook voor ogen! Groetjes Frou.
Anoniem
Hoi Jennifer, Ik heb zelf een hele zware postnatale depressie gehad, dus weet waar ik het over heb. Zoek hulp zoals hierboven ook wordt gezegd. Voor je echt in een depressie terecht komt en niks meer kan. En over het stoppen met borstvoeding, als het even kan niet doen ! Borstvoeding zorgt er juist voor dat je hormonen op een rustige manier in balans komen. Ipv dat het abrupt gebeurd als je stopt. Er komt ook een stofje bij je vrij tijdens het voeden, dat een geluksstofje is. Maar nogmaals ga door als het lukt natuurlijk. En zoek professionele hulp ! Dan sta je er niet alleen voor ! Sterkte !!!
Anoniem
Hai,het is herkenbaar,na een zware bevalling wil je het liefst 2weken op een onbewoon eiland bijkomen en uitrusten.Je doet je peuter 2,5 niks te kort als hij naar de chrech gaat,hij heeft er leefdtijds genoten,en ze leren heel veel van elkaar.Mijn zoontje ging voor zijn 2e al 2ochtenden naar de peutergroep,en vind het heel leuk.Het niet eten en niet slapen,is niet goed.Je doet jezelf nu te kort,je moet goed voor jezelf zorgen,en ook aan jezelf denken,ookal is dat soms moeilijk.Met flesvoeding worden ze ook wel groot,ik heb 3keer borstvoeding geprobeerd,en door omstandigheden is dat ook niet langer dan een week of 2 gelukt.Neem je rust momenten,heus het gaat allemaal weer over,het is tijdelijk.Maar slapen en niet eten houd je niet lang vol.Dat heb ik bij mijn 2e gehad,ik at niet,en sliep niet,ook niet op slaaptabletten.En ja dan zit je tegen depressie aan.En daar heeft niemand baat bij.Denk aan jezef.Sterkte Kelsey.
nahsuusje
veel sterkte en hoop dat je goede tips krijgt