Postnatale depressie of slaapgebrek?

Even een sprong naar het heden. Onze kleine man is bijna 6 weken oud, en echt makkelijk is het niet. Hij heeft ons al een aantal keer flink laten schrikken, slijmaanvallen waardoor hij bijna stikte, flinke koorts, en een paar dagen geleden wilde hij maar niet stoppen met spugen.

Ik weet dat baby's spugen, het is normaal dat ze 'mondjes terug geven'. Maar Batman besloot een paar dagen geleden om maar te blijven spugen. Zelfs 2 uur na zijn voeding was hij nog aan het spugen. Ik dacht nog, ach iedereen is wel eens ziek. Maar zelfs 's nachts was hij aan het spugen. 3 nachten lang was ik wakker om het spuug van zijn gezichtje af te vegen. Joker sliep door alsof er niets aan de hand was, en ik kan je zeggen dat je na de 1ste nacht daar al slecht tegen kan. Maar halverwege de 2de nacht was ik zo geïrriteerd dat hij lekker lag te slapen en ik onze zoon al 4x moest redden omdat hij in zijn spuug aan het stikken was. Ja, echt stikken. Hij liep blauw aan, probeerde adem te halen maar dat ging niet. Ik wist niet dat ik zo snel kon reageren, maar binnen no time was hij uit zijn bedje en hield ik hem met zijn buikje op mijn onderarm met zijn hoofd naar beneden. Steeds weer klopte mijn hart in mijn keel, en was ik bang dat hij echt zou stikken. Ik voelde me radeloos en machteloos. Overdag deed hij niks anders dan huilen, steeds weer als ik hem neerlegde begon hij hysterisch te huilen. Niet een aandachts-huiltje, maar echt een pijn-huiltje. Dit heeft Batman 4 dagen lang gedaan, met alleen 's avonds van 19.00uur tot 21.00 uur slapen.

De 3de nacht was ik zo gefrustreerd en geïrriteerd dat ik Joker wel 20x op zijn ribben heb gestompt. Ik snap niet dat hij door het gekrijs heen kan slapen, hij hoort het ook gewoon echt niet. Dat zegt hij tenminste. Ik was boos, verdrietig, voelde me machteloos en vooral alleen. Batman bleef maar spugen, geen idee waar hij het vandaan haalde maar het bleef maar komen. Uiteindelijk viel ik in slaap, maar schrok ik wakker van een hees, kokhalzend geluid. F*** ik was in slaap gevallen en Batman was aan het stikken, en wie weet hoe lang al. Ik voelde me 's werelds slechtste moeder, maar gelukkig zijn mijn reflexen nog erg snel en hing hij binnen no time weer op z'n kop. Het spuug kwam los en ik kon hem langzaam weer overeind zetten. Ondanks mijn innerlijke paniek, was ik van buiten erg rustig. Pas toen ik hem dicht tegen mijn borst aan had liggen begon ik te huilen. Hoe kon ik nou in slaap vallen, wat nou als ik hem niet had gehoord. Mijn verdriet veranderde al snel in woede, hoe kon Joker mij er zo alleen voor laten staan. Ik schopte hem wakker, kreeg een 'hmhm' als reactie en dat was het. Zelfs in zijn slaap kon hij reageren met een 'hmhm'. 

De dag daarna voelde ik me leeg, de slapeloze nachten waren me aan het opbreken. Het huishouden moest nodig gedaan worden, maar ik kon Batman nog geen seconde neerleggen zonder dat hij weer begon te krijsen wat vervolgens overging in hikken en dat resulteerde weer in spugen. Nadat hij 5 uur aan een stuk had gehuild, wilde ik niet meer. Ik had er geen zin meer in, waarom wilde ik dit überhaupt. Ik heb urenlang voor me uit gestaard met Batman op mijn arm. Mijn hoofd was leeg, en ik hoopte dat Batman snel stil zou zijn. Voor Joker is het lekker makkelijk, hij gaat naar zijn werk heeft nergens last van, komt thuis als Batman uitgeput is van de hele dag en nacht huilen en dus slaapt, hij gaat naar bed en wordt nergens van wakker tenzij ik hem heel hardhandig uit bed schop om Batman te verschonen en zijn flesje te maken, en vervolgens trekt hij 's ochtends uitgerust en wel de deur weer achter zijn kont dicht en gaat werken. 

Die avond zou Joker op zijn studiekamer gaan werken, ik liep met Batman mee om er even bij te zitten tot hij alles had opgestart om vervolgens samen Batman op bed te leggen. Maar Batman besloot al om meteen te gaan krijsen. Ik gaf aan dat hij Batman beter mee naar beneden kon nemen, ik merkte dat ik zo gefrustreerd was dat ik hem zo van de trap zou kunnen gooien. Ik was echt op, maar kon gelukkig aangeven dat het beter was als Joker het over zou nemen. Batman deed het niet expres, en kon er ook niks aan doen dat we allebei niet konden slapen. Ik ben zo geschrokken dat ik dit ook maar durfde te denken. Ik hou zielsveel van dat kleine ventje, en zou niet meer zonder hem kunnen. Hij is mijn grootste liefde, mijn trots en vooral van mij. Ik wil voor hem de beste moeder zijn die er bestaat, ik wil dat als hij volwassen is hij tegen mij kan zeggen dat ik het goed gedaan heb, dat hij trots op mij is en zijn kinderen net zo wil opvoeden als hoe wij hem hebben opgevoed. Maar nee, ik ben niet de super moeder die ik in gedachte had voor hem te zijn, ik ben alles behalve dat.

De volgende ochtend ben ik met hem naar de huisarts gegaan, daar kreeg ik te horen dat hij een koemelkeiwit allergie heeft. Ik moest maar op een koemelkeiwitvrij dieet. Nou die zooi zit dus overal in, zelfs in limonade.. We zouden Nutrilon Pepti gaan proberen met johannesbroodpitmeel. Dit was de uitkomst, hij spuugde niet meer en huilde een heel stuk minder. Maar borstvoeding was toch het beste, dus eigenlijk moest ik toch maar op dieet was overal de reactie. Natuurlijk wil ik het beste voor mijn kind, maar ik wil ook het beste voor mezelf. En aangezien mijn gezondheid niet altijd je van het is geweest, was ik niet van plan voor langere tijd zo'n streng dieet te volgen waarbij de kans groot is dat ik zelf te veel inlever qua energie en gezondheid. 

Na deze dagen en nachten merk ik dat ik absoluut niet meer kinderen wil. Daar waar wij voor de zwangerschap nog zeiden dat we er 3 wilden, en ik tijdens de zwangerschap al grapte dat deze toch wel heel leuk en lief moest zijn wilde ik überhaupt overwegen om er nog een te maken, weet ik nu heel zeker dat ik dit niet nog een keer wil. Ergens voel ik me hier door zwak en een aansteller, want iedere nieuwe ouder maakt dit mee en moet hier doorheen. Ik moet er wel bij vermelden dat ik langere periode depressief ben geweest en angstaanvallen had. Joker en ik hebben om die reden tijdens de zwangerschap al besloten hulp achter de hand te houden mocht dit nodig zijn. In principe hoef ik alleen maar te bellen, en dan krijg ik psychische hulp en hulp thuis met Batman. Maar nu ben ik misschien koppig en eigenwijs, maar ik ben van mening dat het slaapgebrek is en dat dus iedereen dit mee maakt. Maar is dit echt zo, of wil ik niet inzien dat ik last heb van een postnatale depressie of daar tegen aan zit?