Postnatale depressie: "Ik kán niet meer"

Het huilen en ongemak van mijn zoontje werd mij teveel. Het continue in het cirkeltje zitten van kolven, eten geven, bijna een uur het rustig maken van Elijah, tijdens zijn slaapje weer kolven maakte mij kapot. Na bijna 3 maanden kon ik niet meer. Ik was op. 

Ik weet nog dat ik huilend mijn moeder opbelde die op haar werk zat. 

“Wat is er aan de hand?!” “Moet ik naar je toekomen?!” Tranen rolden over mijn wangen en ik kon er bijna niets anders uitkrijgen dan “mama, ik ben op ik kan niet meer, ik kan dit niet aan” 

Ze kreeg me op een gegeven moment rustig en vroeg mij toen hoe ik mij echt voelde. 

Toen gaf ik eindelijk toe waar ik me al die tijd vreselijk voor schaamde, een gedachte die ik maar niet uit mijn hoofd kreeg. “Soms denk ik weleens, als ik hem nu laat vallen is hij tenminste stil”. 

(Een gedachte dat als ik er nu aan terugdenk ik rillingen over mijn hele lijf krijg). 

Ze zei mij de huisarts te gaan bellen voor een afspraak en dat ik haar daarna gelijk moest terugbellen. “Ik ga met je mee”. 

De afspraak werd gemaakt en we gingen naar de huisarts. Ik was blij dat mijn moeder mee was, anders had ik nooit durven te vertellen hoe ik mij voelde, wat ik allemaal voor gedachtes had. Die vreselijke gedachtes waar ik me ook zo voor schaamde. Ik barstte in huilen uit, ik wilde me zo helemaal niet voelen. Mijn kinderwens was eindelijk vervult, na zolang proberen, het Icsi traject traject te hebben doorgelopen en dan ben ik zo ondankbaar?

Hij gaf me allereerst advies Elijah op zijn eigen kamer te laten slapen, even die rust voor jezelf pakken in je eigen kamer. Misschien helpt het je wat meer. Verder werd ik doorgestuurd naar de praktijkondersteuner/ggz medewerker die bij ons in de praktijk zit. Je moet nu echt gaan praten, want dit gaat zo niet goed. 

Het hoge woord kwam eruit, heel snel mocht ik bij de praktijkondersteuner komen, ik bleek last te hebben van een postnatale depressie. Ik zal je eerlijk zeggen dat als ik terugdenk aan de gesprekken met haar of aan de eerste drie maanden van Elijah, ik heel veel dingen gewoon niet meer weet. Foto’s/ video’s komen mij niet altijd bekend voor, gesprekken die vaag in mijn gedachtes zitten doordat ik me zo afgesloten heb in die tijd voor mijn gevoel. 

Ze gaf me buiten een boost voor mijn zelfvertrouwen als nieuwe moeder ook medicijnen mee. Hier werd ik rustiger van en ik merkte dat ik het beter kon handelen als Elijah aan het huilen was. Het werkte!

Mijn man zag mij weer terugveranderen in de vrouw die hij al een paar maanden miste, de moeder die hij zo graag had willen zien voor onze zoon. De moeder die ik graag zelf voor mijn zoontje wilde zijn. Toch blijft dat huilen van hem altijd een trigger, word ik weer even terug gestuurd naar die tijd dat ik me machteloos voelde, dat gevoel van eenzaamheid en onrust. Ik ben eruit gekomen, door hulp te vragen en te ontvangen. Hoe erg ik mij toen ook schaamde dat ik het zelf niet kon, de schaamte voor de vreselijke gedachtes naar mijn kind toe, door de hulp zijn die gedachtes niet verder tot uiting gekomen en hier ben ik zo dankbaar voor. 

Ik hoop dat als je dit leest en je zelf kampt met negatieve gedachtes of gevoelens dat je alleen bent, ik wil je zeggen dat er altijd hulp om je heen is! Durf het te vragen en aanvaarden. Mag mijn persoonlijke verhaal anderen helpen en het gevoel geven er niet alleen voor te staan. Samen als moeders staan we sterk!