Postnatale depressie

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn bevalling, dat deze zwaar was voor mij is duidelijk. Maar wat ik eigenlijk nog zwaarder vond, is de tijd ná mijn bevalling.

Ik neem jullie nog even mee naar de tijd in het ziekenhuis na de bevalling. Jace lag 3 dagen aan de monitor en infuus met antibiotica in verband met de streptokokkenbacterie die ik bij me droeg. Ook maakte Jace te weinig bloedplaatjes aan waardoor er bloedingen op de loer konden liggen. Toen Jace van de monitor af mocht moest hij nog 24 uur onder de blauwe lamp door het geel zien. Nadat Jace 24 uur onder de blauwe lamp heeft gelegen moesten we nog 24 uur in het ziekenhuis blijven om te kijken of Jace stabiel bleef en gelukkig was dat zo! Dus na 4 dagen ziekenhuis naar huis, "eindelijk!" zou je zeggen....

Hoewel we ontzettend goed zijn ontvangen door de kraamverzorgende (tevens een lieve vriendin), zat ik overvol van mijn emoties en spanningen. Bij binnenkomst speelde er een mooi nummer met een mooi gitaarspel, mijn hond zat daar te wachten om eindelijk haar vrouwtje weer te zien en haar nieuwe gezinslid, ik kon alleen maar huilen. "Ach, kraamtranen, gaat na deze week wel weer over". Dacht ik...

Na veel goede zorgen en uitleg ging de kraamverzorgende naar huis. Daar zitten we dan.. een baby van 4 dagen oud, borstvoeding ging nog niet goed en mijn gedachten gingen alsmaar door; "waarom wilde we dit? Ik wil mijn oude leven terug en als dadelijk niet meer wakker wordt, ik geef er niks om". Zo ben ik heel emotioneel en gespannen de nacht in gegaan. Wat was ik weer blij dat de kraamverzorgende er weer was in de ochtend. Hoewel Jace het super had gedaan, bleef ik met mijn gedachten hetzelfde. "Ik wil niet, ik kan niet"

Ik had nog maar een paar dagen recht op kraamhulp en de 2e dag kwam de kraamverzorgende binnen en zag mij veel pijn hebben. Ik had een helse pijn onder in mijn buik niet, geen 1 houding was mogelijk. Meteen werd de verloskundige gebeld en zij stuurde ons naar het ziekenhuis, daar werden meteen wat onderzoeken gedaan of dat er bijvoorbeeld geen stukje placenta was achtergebleven bijvoorbeeld of een ontsteking, er kwam weinig uit en uiteindelijk naproxen mee gekregen en daarmee ging het gelukkig beter en mochten we weer naar huis. 

De dagen kropen voorbij, mijn gedachten veranderde niet, ik liep in de nacht rond als een zombie, ik zat op mijn knieën op de grond alsof ik bezeten was, elke 3 seconde keek ik naar Jace, weer liggen, weer op, weer wiebelen. "Doe normaal, je lijkt wel helemaal gek te worden" zei mijn vriend, hij wilde eigelijk de spoedarts bellen, ik was zó aan het doordraaien dat ik van geen toeters of blazen meer wist en overdag kon ik alleen nog maar huilen, wilde niemand zien en het liefst zou ik nog liever vandaag dan morgen dood zijn.

Gelukkig mocht de kraamverzorgende 2 halve dagen langer blijven omdat het nog echt niet goed ging.

Het was duidelijk dat ik professionele hulp nodig had, gelukkig werd dit serieus genomen en ben ik in contact gekomen met een bureau speciaal voor startende moeders. Een jeugdverpleegkundige kwam bij me thuis om samen met mij een schema op te stellen in hoe ik de dag het beste kon aanpakken net Jace, de hond en de huishoudelijke klusjes. Vanuit daar ben ik ook in contact gebracht met een psycholoog.

Ondertussen ben ik aan het werk gegaan, er was een wachtlijst bij de psycholoog maar het werken deed me goed, even geen mama zijn, in deze tijd had ik nog steeds geen goede band opgebouwd met Jace dus ook helemaal niet genoten van mijn verlof. Een paar weken later kreeg ik bericht dat ik bij de psycholoog kon komen. Na mijn verhaal gedaan te hebben stelde zij EMDR therapie voor en hier ben ik ook voor gegaan. Het probleem was nog steeds dat ik dagen had dat ik alleen maar kon huilen en ik constant spanning en stress voelde in de buurt van Jace, ik vond het zo fijn als iemand anders voor hem zorgde..

Mijn eerste sessie EMDR was zwaar, heel je verhaal opnieuw vertellen vanaf het begin viel me zwaar en de eerste dagen erna ook.. ik dacht dat het juist veel erger werd maar merkte wel dat na een paar dagen de flashbacks minder werden, maar mijn spanningsgevoel bleef. 2 weken erna had ik sessie 2, hier werd vooral ingezoomd op de stressgevoelens. Vooral in de nacht, ik sliep met een gespitst oor, als ik Jace maar hoorde kuchen stonden mijn ogen wijd open en mijn hart zat in mijn keel. 

Mijn sessies bij de psycholoog lopen nog maar durf zeker te zeggen dat ik me geen leven kan wensen zonde Jace, als ik terug denk naar de gedachten over hem, voel ik me ontzettend schuldig, hier word ook aan gewerkt.. nog een weg te gaan maar al veel kunnen bereiken met de beste hulp en de allerliefste mensen om me heen, want zonder hen... was het me nooit gelukt.

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️