Postnatale depressie #24

zaterdag ochtend vertrek ik richting huis. Heb heel wat ingeladen. Ik vraag aan sarah van de verpleging of ze de deur kan openen. "Zo Sandra je komt morgen avond 8 uur pas terug, zoals afgesproken" "ja klopt" antwoord ik kort af, de deur gaat open en ik vertrek. Achter de deur rol ik nog een keer met mijn ogen. Ik loop de lange gang uit. Pfff waarom voel ik me nergens meer thuis?! De paaz voel ik me niet meer thuis omdat ze het niet toe laten. Thuis voelde al niet als thuis. Verloren voel ik me ineens. Ondertussen loop ik het ziekenhuis uit over het plein. Of misschien is het juist wel goed, dat ik me minder thuis voel op de paaz en langzaam me thuis ga voelen thuis? Ik weet het niet. En eigenlijk interesseert het me ook niet.

Ik kom thuis en parkeer mijn auto voor de deur. Het regent en het ziet er ook niet naar uit dat het beter word. Ik ga naar binnen en hoor Bart met B boven. "Oh daar is mama al" hoor ik Bart zeggen. Ik ga snel naar boven om mijn mannen te kussen. We doen een gezins knuffel en dan gaat B zijn bed in. Ik besluit naar de action te gaan voor wat schilders doeken en kan het weer niet laten om bij het kruidvat lekkere dingen te halen voor B.

Eenmaal thuis ben ik kapot! En besluit ik in bad te gaan. In ga met mijn gezicht onderwater, wat overkomt me toch allemaal? En ik kom weer boven, hoelang gaat het nog duren? En waarom overkomt mij dit. Tranen in bad zie je niet. Ik besluit om een blog te maken over eerst en nu. (Die komt later want ik moet er even de kracht voor vinden) ik stap uit bad. Ondertussen heeft Bart B al uit bed gehaald, we gaan met de auto boodschappen  doen. Dit maatschappij-ding heb ik ondertussen wel onder de knie. Thuis eten we avond eten en vervolgens gaat Bart voetbal kijken. Ik besluit even te rusten en kijk de tweede helft mee, samen drinken we een wijntje. Wat gezellig en ik laat een traan, gewoon omdat het zo gezellig is.

Snachts word ik wakker, druk mijn telefoon aan 05:12 geeft deze aan! Gadver zo vroeg nog. En ik probeer weer te gaan slapen, helaas lukt dit niet. Dus als B eindelijk de fles wil vertrek ik met hem naar beneden. Pff ik voel me ellendig. Zodra Bart ook beneden is besluiten we te lunchen. Bart maakt het helemaal klaar, terwijl ik de was doe, w a 's ophang en weer een nieuwe was draai. Ik voel me helemaal onrustig worden. Zodra we gegeten hebben en bart tv kijkt, poets ik alle keukenkastjes, stofzuigen, stoffen en badkamer. Ik voel zoveel onrust in mijn lijf. Bart gaat uiteindelijk rusten en kan ik me nog verder uitleven met mijn poets aanval.

*tring* ik kijk naar de klok, 5 voor 2. Ohhh zal wel de pakketbezorger zijn. Ik maak de deur open. "Heey Sandra, goed je te zien, hoe gaat het?" De vrienden van Bart voor de belangrijke wedstrijd. Ik krijg een lichte paniek aanval want Bart ligt nog op bed. Ik ren naar boven "ze zijn er al!!!!" En ga weer naar beneden, moet ik nou echt die vrienden vermaken als een aap op een bal. Gelukkig komt Bart snel naar beneden en tegelijkertijd vlucht ik naar boven. Ik pak alle spullen  die ik nodig heb. Ik ben helemaal onrustig en merk dat het echt genoeg is geweest. Ik ga naar beneden " Doei allemaal" roep ik richting de voetbalbank. Gelukkig komt Bart nog naar de gang en knuffelt me nog flink. Ik huil en hij troost me nog. Uiteindelijk vertrek ik om 4 uur richting de paaz. In de auto daar voel ik me nu pas echt thuis! En vertrek in mijn auto richting de paaz.