Post Partum Part 1

Ik denk dat we er allemaal mee te maken hebben of krijgen in je leven. Het start al vaak in je puberteit, als vrouw (dan nog meisje) ben je al heel jong heel bewust hoe je eruit ziet en hoe je vriendinnen eruit zien of hoe het leven op tv of in de bladen er aan toe gaat. Je meet je letterlijk en figuurlijk aan elkaar en hierbij begint de gehele rollercoaster van onzekerheden. Al jong zag ik eruit zoals ik er nu uit zie (en dan bedoel ik zonder wallen tot aan mijn enkels) maar wel alles zat erop en eraan, het hele pakketje was al op mijn 14e volgroeid en dat was heel anders dan bij mijn vriendinnen. Waar er zomaar een BH of bikini gekocht kon worden bij de HM moest ik al snel naar een speciale lingeriewinkel. Ik accepteerde dit al heel snel, want mijn moeder zei: je kan beter er normaal bijlopen dan dat je een flikflak maakt in het zwembad en je bikini aan de andere kant ligt. A fijn dacht ik. Maar al heel snel kreeg ik vaak opmerkingen naar mijn hoofd, doordat mijn moeder een hele sterke vrouw is én ik altijd met haar over van alles kan praten werd ik al snel gebekter en gebekter. Mijn houding werd arrogant omdat dit makkelijker was dan mij kwetsbaar op te stellen. Al snel kreeg ik de houding: "Mij kan je echt niet breken, want ik gooi er eerder een kwetsende opmerking uit naar jou zodat je niet eens de tijd hebt om over mij na te denken". Deze houding duurde bij mij alleen net iets te lang. Tot aan zeker mijn 25/26e heb ik zovaak nagedacht over waarom mensen nou zo over mij dachten? Want ik ben juist hartstikke lief. En misschien nog weleens te lief. Maar ik kreeg altijd te horen: "Je bent eigenlijk heel aardig, maar je staat bekend als zo'n groot teringwijf''. Well ok.

Toen ik zwanger raakte wist ik dat niet meer zo wilde zijn, ik vond echt wel dat het tijd was om die Chinese muur naar beneden te halen. En dan wat? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Dat ze je leren kennen? Dat je eigenlijk helemaal niet perfect bent en ook gewoon superveel onzekerheden hebt?

Mede door mijn zwangerschap en bewustwording van mijzelf heb ik dat hele masker en het streven naar perfectie opgeheven. Laat het maar gaan denk ik vaak. Nog steeds heb ik onzekerheden, want een zwangerschap met 30+ kilo is niet iets wat in de koude kleren gaat zitten, maar ik heb fijne mensen om mij heen waar ik heel dankbaar voor ben. Ze zijn op mijn pad gekomen doordat ik mijzelf open heb gesteld, iets wat ik nog nooit had gedaan hiervoor. Daarnaast zijn bepaalde banden zo sterk geworden dat ik apetrots op die personen ben. Maar laten we onze dochters opgroeien met de gedachte; laat jezelf niet van de wijs brengen, maar vertrouw op je eigen instinct. Een laten we onze zoons opvoeden met de gedachte; behandel je vriendinnetjes zoals je je zusje of nichtje behandeld.