Perfectionisme

Tijdens de opname op de MBU had ik schrijftherapie. Hier ben ik erachter gekomen hoe fijn ik het vind om mijn gevoelens op papier te zetten. Het was altijd erg zwaar tijdens deze therapie. Je kreeg van te voren een onderwerp of thema waar je over kon schrijven. Je deelde je verhaal daarna met de anderen moeders. Geloof me, er zijn heel veel tranen gelaten tijdens deze therapie. Ook de verhalen van elkaar aanhoren was erg emotioneel. Je deelt toch veel dezelfde gevoelens en gedachtens en je bouwt een band met elkaar op. Ik had belooft een stukje te delen die ik tijdens mijn opname heb geschreven. Bij deze...

Perfectionisme     12-10-2021

Voordat ik zwanger raakte had ik nooit gedacht dat mijn perfectionisme mij in de weg zou staan in het moederschap. Tijdens de zwangerschap moest alles al perfect. Ik lette goed op mijn eten, ik moest elke dag even bewegen en de babykamer moest perfect af zijn. Alles tot in de puntjes geregelt. Geloof het of niet, maar met 16 weken stond de box beneden al klaar! Ja echt!

Mijn to do list werd langer en alles moest af voor de bevalling! Stel nou dat hij eerder wordt geboren?! Snel alles perfect afmaken. Het woordje moeten kwam veel voorbij. Op het moment dat ik bevallen was en Noah op mijn borst werd gelegd, viel alles in elkaar. Ik voelde niet wat ik moest voelen.. Daar ging ik weer, het moeten... Maar wat moet je voelen op zo'n moment? Ik hoopte op een moedergevoel, een connectie met Noah. Dat ik opslag een verliefde moeder zou zijn, die tranen zou laten van blijdschap. Helaas was dit er allemaal niet en dat was voor mij wel wat bij een perfecte moeder hoorde. 

Ondanks dat dit gevoel er niet was, zou ik alles voor Noah willen doen om een goede moeder te zijn. Mijn zorg om hem was/is groot. Ik wil er 24/7 voor hem zijn, maar cijfer mezelf hierdoor een beetje weg. Nooit gedacht dat ik die werkt met kinderen, het moederschap zo zwaar zou vinden..

Sinds vorige week krijg ik voor Noah meer gevoelens. Ik kan ineens van hem genieten. Van kleine dingen, een lachje, een blik of een geluidje. Het gevoel van houden van, wat is dit mooi! Eindelijk, meer positieve gedachtens!

In mijn achterhoofd blijft hangen "Stel dat hij weer ontroostbaar zal gaan huilen?" Een moeder moet toch haar eigen kind stil kunnen krijgen? Ze moet toch weten wat haar kind nodig heeft? "Stel dat Noah mijn stress weer zo kan voelen?" 

Ik gun hem een gelukkige moeder. Kleine stapjes maak ik, naar een gelukkige ik. Voor hem, voor Hidde, voor de mensen die ik lief heb maar vooral voor mezelf. In dit geval moet ik wel meer van mezelf gaan houden. Om een betere moeder, partner, dochter, vriendin en zus te zijn. (Nee niet beter in perfect, maar beter als in niet meer ziek zijn)

Alles stapje voor stapje en het woordje moeten, MOET ik meer loslaten!