Papadag... of dagen of mamdag

Toen ik vandaag na een zware werkdag in de auto zat op weg naar huis stond de radio op BNR met Jörgen Rayman. Vandaag over papadag en vaderschapsverlof na de zwangerschap. 

Voor ons thuis een actueel thema. Sinds de derde bij ons er is heeft mijn man op vrijdagen vrij. Om dit voor elkaar te krijgen is hij wel als ZZp-er aan de slag gegaan. In de bouw (infrastructuur) is het not-done. Hij is nog wel eens ontslagen omdat hij 1 keer per week toch echt om 17.00 weg moest om de kinderen op te halen, ook al begon hij om 6.00 uur en werkte alle andere dagen over. Vaak zag ik op mijn linked-in dat hij een discussie had gehad waarom zijn vrouw de kinderen niet kon halen. Dan zag ik dat managers van zijn werk op mijn linked-in keken. 

Vanaf volgende maand is hij zelfs 2 dagen doordeweeks thuis. Hij werkt nu vaak in ieder geval 1 dag in het weekend en doordeweeks werkt hij thuis tekeningen uit. Dat kan hij terwijl de kinderen rondlopen. Eventueel gebruikt hij de avonduren om bij te werken. Dat scheelt ons ontzettend veel in de maandelijkse kosten (zelf netto: verschil van opvangkosten en verminderde toeslag). Bij ons is zo de verdeling tussen zorg en werk goed geregeld. In ieder geval zoals wij het voelen. Ook op school lopen een aantal vaders op vaste dagen op het schoolplein, waarin zij de zorg voor de kinderen hebben. Papadag of pappa past op vind ik zo raar klinken. 

Dus zo raar zou het niet moeten zijn dat er tussen onze volksvertegenwoordigers ook mannen zitten die hun taak in het gezin op die manier opvatten. Hoe kan het dan toch dat het land op zijn kop staat als er 1 echt voor gaat staan? Hebben we dan nog zo'n weg te gaan met emancipatie? Volgens mij spelen beide ouders (of dat nu man of vrouw is) een grote en vooral ook eigen rol in het gezin en de opvoeding. Vanaf dag 1 en nog heel lang door. Dan is het toch niet raar als je daar tijd voor maakt? Hoe komt het toch dat men dan denkt dat je minder ambitieus bent als je dat doet?

Eén beller maakte een hele mooie opmerking: waarom zien we het opvoeden van kinderen als dat buitenshuis wordt gedaan als erg belangrijk en zwaarwichtig (kinderopvang en basischool), maar als een ouder het  doet, lijkt het opeens een stap terug. Waarom zien we kinderen opvoeden niet ook als een carrière? Zowel voor de thuisblijf-ouders als voor de part-time werkers? 

Ik vind het een goede insteek. Kinderopvoeden is serious business waarbij je ook nog eens heel veel over jezelf leert. (van wie heeft ze/hij dat toch???) Het is niet voor niets dat moeders zulke goede managers zijn! Wat mij betreft zetten we het allemaal op onze cv: Opvoeder van hele lieve, ondeugende boefjes!

BTW: de foto is 'het kantoor' van mijn man als hij thuis is en voor de kinderen zorgt.