Paniek! sinds ik moeder ben heb ik last van fobieën

Als moeder ontwikkel je fobieën. De ene naar de andere. Ze komen als paddenstoelen uit de grond. Eigenlijk was ik nooit bang voor iets. Nooit angstig. Ik durfde de hele wereld aan maar sinds ik moeder ben wordt ik regelmatig overvallen door paniek en angst. Fobieën waarvan ik zelfs niet eens het bestaan af wist zoals dromofobie, acrofobie, amaxofobie en gephyrofobie, maar echt, geloof mij ze bestaan. Je hebt zelfs een website waar je kunt kijken hoe jouw fobie heet www.angstlijst.nl en hoe je jezelf dus nog gekker kunt maken dan je al bent. Het bestaat, echt.

Dromofobie

Ik weet nog heel goed dat toen ik net bevallen was van Benthe ik voor het eerst een drukke straat moest oversteken en dat ik dacht, ondanks het zebrapad, jezus wat enorm gevaarlijk is dit eigenlijk! Stel je voor dat ik nu wordt aangereden, dat mij nu iets overkomt, dat ik dood ga en dat ik mijn kind achter laat zonder moeder. Een stomme gedachte die je ook snel weer uit je hoofd zet, maar toch hij komt wel voorbij.

Acrofobie

Zo kan ik me ook nog heel goed ons eerste weekend weg zonder Benthe herinneren. We waren in Valkenburg en besloten daar om door middel van een kabelbaan 68 meter de hoogte in te gaan. Samen stapte we in en we gingen hoger en hoger. De stevige wind zorgde ervoor dat de stoeltjes wat heen en weer gingen schommelen. Mijn handen werden langzaam vochtig en ik pakte Bart zijn hand vast die ook wel wat klam aanvoelde. Mijn ogen gleden naar beneden ondanks dat ik mezelf had voorgenomen om voor me te blijven kijken. Onder mij zag ik een diepe grijze afgrond met af en toe wat gras. Het was wéér vooral de gedachte aan Benthe dat die moest opgroeien nu zonder beide ouders die mij zo bang maakte.

Amaxofobie

Omgekeerd is de angst nog vele male erger. Zo vroeg mijn zusje een keer of ze met Benthe naar Artis mocht. Ik kreeg een hartverzakking. Ik moest er niet aan denken dat Benthe bij iemand anders in de auto zou zitten. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het volste vertrouwen in mijn zusje haar rijkunsten en ze zullen ongetwijfeld beter zijn dan die van mij (dat gaat al snel) maar nee, Sprookjeswonderland (op de fiets) vind ik een heel mooi alternatief.

Gephyrofobie

Sinds Benthe kan lopen lijdt ik ook nog eens aan gephyrofobie; een overdreven angst om over een brug heen te gaan. Ze moet natuurlijk ook altijd zo dicht mogelijk, het liefst zelfs tegen het randje aan lopen. Vaak staat ze dan ook nog even stil om het soort materiaal te voelen. Even stiekem het water inkijken zodat ze naar mijn inziens véél te dichtbij de rand komt. Stel je voor dat ze per ongeluk valt of uitglijdt en dan zo het water in kukelt. Nu vraag je je natuurlijk af of er überhaupt wel bruggen bestaan waar je zomaar in kunt rollen. Nou die zijn er zeker, zo is er pas nog een nieuwe gebouwd op mijn favoriete loopronde richting het streekbos. De gaten tussen de spijlen zijn zo groot dat zelfs een kind met obesitas daar moeiteloos doorheen rolt. Ik moet er niet aan denken dat ze daar straks over heen loopt of fietst.

Gelukkig verdwijnen de meeste angstgedachten al snel uit mijn hoofd maar ik vraag me af hoeveel gekker het nog gaat worden, of het ooit over gaat en hoeveel vrouwen hier in blijven hangen? De tijd zal het leren.