Over mijlpalen

Over twee weken is Arthur een half jaar. Wat gaan er veel uren zitten in zo'n baby hè. Je ziel en zaligheid. Altijd jongleren met de tijd die je hebt, verdeeld over het aantal kinderen dat je hebt, met natuurlijk elk ook weer eigen behoeftes. Weinig momenten van rust, want ze weten je altijd te vinden. Het is het mooiste dat ik ooit zal doen. Ze zijn elke seconde dubbel en dwars waard en ik heb liever weinig (lees: geen) tijd voor mezelf dan dat ik hun knuffels, schaterlachen en liefde zou moeten missen.

Maar even hè. Je werkt je uit de naad, vooral voor je baby. Ontelbaar veel voedingen (waar dan ook maar uit), spuitluiers tot in hun nek, spuug, snot, gegil in je oren, uitgetrokken haren, kapotgekrabd gezicht (want hoe in vredesnaam groeien die nageltjes binnen een dag weer aan tot scheermesjes), kwijl overal, chronische zurige lucht om je heen, nog meer poep, natte plaswas als je nét alle kinderkleren had gewassen, zere rug en kapotte knieën van het over de grond kruipen om ze te stimuleren vooral op te kijken en om te rollen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Uren, weken, maanden, jaren, ze verdienen alle aandacht die je maar kunt geven. (Uiteraard ook die van hun vaders, maar in ons geval ben ik veel meer thuis en dus doe ik meer met de kinderen.)

Eerder vanavond werd Arthur wakker na een slaapje aan de borst. Ik gaf hem aan mijn vriend omdat ik naar de wc moest. Dat is zo ongeveer de enige plek waar ik in de avond, als de peuter slaapt, héél even alleen ben. Ik geniet daarvan. Uitstapjes in mijn eentje naar de supermarkt waren eerder ook hemels, maar momenteel toch best ingewikkeld.

Ik zit net als ik hoor: "Schaaaaaaaaat, je mist wat!"

Ik mis niks, ik ben even alleen dus laat me met rust, denk ik nog heel kort. Maar mijn nieuwsgierigheid wint en ik sprint (na 20 seconden handen wassen) naar de woonkamer.

Heeft hij zich voor het eerst zelf omgedraaid.

Op de bank.

Bij papa.