3 jaar geleden
(Over)leven!
Let op deze post kan als schokkend worden ervaren! Gedachtes over zelfmoord? Neem contact op met 113 zelfmoordpreventie. Je bent niet alleen!!
(+/- 13-14 jaar oud) Hier sta ik dan. Het zwarte hef ligt zwaar in mijn handen. De scherpe punt reflecteert in het licht.
Niet van links naar rechts! Van onder naar boven. Dan gaat het sneller!
Ik heb het grootste mes gepakt wat ik kon vinden. Ik duw de punt licht in mijn pols. Mijn huid begint te tintelen. Gaat dit veel pijn doen? Ik wil niet nog meer pijn voelen, dat kan ik niet aan. Ik wil dat het snel gaat, dat het zo voorbij is.
Ik trek het mes lichtjes omhoog. Tranen lopen over mijn wangen en een snijdende pijn trekt door mijn huid. In mijn hoofd echoën jouw woorden "als je het in je hoofd haalt om zelfmoord te plegen, dan geef ik je lijk nog een schop na".
Ik denk aan mijn broertjes. Ze zijn beide nog zo jong. Wie gaat hun beschermen als ik er niet meer ben. Wie kijkt er dan naar hun om? Ik kan ze niet alleen achter laten. Dus ik veeg het mes af en leg het terug in de la.
Als de voordeur open gaat en mijn ouders weer thuiskomen, pak ik mijn jas. Eenzaam loop ik over straat. Tot het zo laat is of ik zo koud ben dat ik niet langer buiten kan blijven..... Dus bereid ik me voor op de strijd en ga ik terug naar huis.
Gedurende mijn tienerjaren (van ongeveer 13 tot 18 jaar oud) heb ik verschillende pogingen gedaan tot zelfmoord. Bij ieder spoor, bij iedere brug, bij elke auto die langsreed kwamen de gedachtes boven. Is dit hoog genoeg? Want het moet wel meteen klaar zijn. Rijd de trein hard genoeg. Wat als ik ervoor spring. Zou het pijn doen. Nog meer pijn doen, dan ik al voel. Zou het snel gaan?
Maar toch deed ik het niet. De angst dat de brug niet hoog genoeg zou zijn of dat de conducteur mij zou zien, was te groot. De angst wat er zou gebeuren als ik het misschien overleefde. De straf en de gevolgen die dit zouden kunnen hebben. Dus bleef ik lopen. Uren achter elkaar bleef ik lopen. Muziek in mijn oren en tranen over mijn gezicht. Dat complete gevoel van eenzaamheid. Niemand die er voor mij was, niemand die het iets uitmaakte.
Op mijn 17de werd ik gediagnosticeerd met een zware depressie. Via een psycholoog kreeg ik begeleiding om aan mijn gevoelens te werken. Voor even luchtte het op, maar de thuissituatie bleef onveranderd, dus meerwaarde had het niet. Met 20 jaar ging ik uit huis. Na een lange strijd, want eerder mocht en kon ik niet gaan. Instanties wilde/konden mij niet helpen. Mijn ouders moesten toestemming geven en die kreeg ik niet. Dus bleef ik achter, alleen in die ellende.
Mijn eigen plekje gaf mij rust. Een plaats waar ik, ik mocht zijn, zonder daarvoor bestraft te worden. Een pluk vol rust i.p.v. de continue chaos die ik gewend was. Een plek om dingen te kunnen verwerken, in zoverre dat mogelijk was tenminste.
Inmiddels zijn we 4 jaar verder. Die gedachtes zijn er nog steeds. Op het moment dat het slecht met mij gaat komt alles boven. Weer loop ik ingedachte over die brug, vraag me af of hij hoog genoeg is, wanneer ik naar beneden kijk. Maar springen doe ik niet en het mes blijft in de la. Ik heb jou om voor te vechten. Die grote mooie ogen die me vertellen dat ik geliefd ben, nodig ben. Die stralende lach die mijn hele dag goed kan maken. Voor jou vecht ik mijn strijd! Ik kan en zal je nooit alleen laten. Jij hoeft nooit alleen te wandelen.