Opvoeden maakt onzeker

Wanneer je tegenwoordig een mening hebt over een kind, en dan met name de opvoeding van dit kind, wordt je al snel weg gezet als “Moedermaffia” of doe je aan “Mom-shaming”.

En ja, in zeker zin is het ook een gevaarlijk onderwerp. Een blog over opvoeden. Want wie ben ik om te vertellen wat goed en fout is in een opvoeding?

Daarnaast is er al zo veel over geschreven. En wat de één onder opvoeden verstaat, zal de ander compleet iets anders daar over denken. En wat is dan precies opvoeden? Moet dit volgens het boekje, of kan er een vrije interpretatie worden gegeven aan de term “opvoeden”

De definitie in de dikke van Dale is “Lichamelijk en geestelijk vormen = grootbrengen” Maar hoe, dat staat nergens vast. Natuurlijk komt het er op neer dat we, over het algemeen genomen, allemaal ons best doen op onze manier.

Maar voor mijn gevoel is een verschil van mening niet meer openlijk te bespreken, zonder dat er één van de partijen een stempel krijgt.

Wanneer ik een kind brutaal vind, wanneer het bijvoorbeeld woorden gebruikt welke niet bij de leeftijd van dat kind zouden moeten horen, in mijn ogen, wordt het al steeds gevaarlijker om een moeder er van op de hoogte te brengen dat haar kind zulke woorden gebruikt. Het lijkt alsof dit soort gesprekken steeds vaker in een soort van wedstrijd eindigen. Met zinnen als “Nee, dat zegt mijn Jantje niet” of “Ja, maar jouw Pietertje kan er ook wat van hoor”. En wanneer deze strijd lijkt bedaard te zijn, wordt de andere moeder nog volledig er door heen gehaald door de “dinnetjes” van de moeders. “Nou, Tina, de moeder van Pietertje, zei dat Jantje vieze woorden gebruikte, heeft ze zich zelf wel eens horen praten, dat mens tsss”

Maar de kern van het verhaal, bij mij in ieder geval, is dat ik onzeker wordt van elke keer dat iemand iets minder positiefs over mijn kinderen zegt. En dat niet zo positieve is geregeld helemaal waar, maar toch wil ik in een soort van onzekerheid mijn kinderen verdedigen. Zet ik ze liever weg in een wat leuker daglicht. Het voelt persoonlijk, wanneer mijn kinderen niet zo fantastisch zijn. Het voelt als falen wanneer ik er op wordt aangesproken.

En nou heb ik nog best “brave” kinderen, maar wanneer je een wildebras hebt, lijkt mij die onzekerheid nog meer op de voorgrond spelen.

En misschien komt de “opvoedingsstrijd” en het willen labelen van de agressor, een etiketje plakken op de klagende moeder, dus gewoon voort uit onzekerheid.

En, ondanks dat ik zelf onzeker ben, zou ik juist graag willen aangesproken worden wanneer mijn kind iets doet dat echt niet door de beugel kan. Zodat ik mijn kind kan helpen met zichzelf te vormen tot een individu die maatschappelijk verantwoord is, maar ook bestemd is tegen de “Nee’s” in de wereld. Want mijn kinderen, hoe fantastisch ze ook zijn, moeten ook gewoon leren dat niet alles mag en kan. En dat er soms ook gewoon consequenties verbonden zijn aan daden die zij doen.

Dus mochten jullie Bente en Guus ooit betrappen op zaken die niet door de beugel kunnen, spreek mij er op aan! En misschien ben ik het niet met je eens, en misschien juist wel.

Mijn punt is dat ik hoop dat we ooit samen door één deur kunnen, zonder het perse met elkaar eens te zijn over de opvoeding, maar wel de veiligheid voelen om uit te spreken wat ons opviel aan het kind. Zonder labels. Gewoon als ouders onder elkaar.