Opruimen, opruimen, opruimen

Ik zal beginnen mijzelf te beschrijven als kind. Ik was alles behalve geordend. Mijn kamer was een grote bende met kleren en schoenen op de grond en op mijn bureau lagen stapels, stapels en nog meer stapels zooi. Kleren die kapot gingen, ach dat deed mij niet zo veel. Lang leven de lol was eerder mijn motto en opletten, opruimen en ordenen zat dan alleen maar in de weg. Als tiener was het niet veel beter en ik was regelmatig spullen kwijt in al die hopen met spullen. Mijn moeder kon zich enorm frustreren om mijn rommel en eens in de zoveel tijd werd ze echt boos en moest ik eerst maar eens mijn kamer opruimen voordat de lol weer op de voorgrond mocht komen. Dat ging dan natuurlijk ook op z'n Feline's. De vloer en het bureau waren dan misschien wel weer leeg maar je moest zeker niet mijn kasten in kijken want daar was het een slagveld.

Toen ik op kamers ging heb ik mij voorgenomen om netter te leven. Echter kwam dat er niet bepaald van. De gemeenschappelijke keuken was sowieso al een probleem omdat niemand echt verantwoordelijkheid nam en al gauw stopte ik met het koken in de keuken. Mijn kleren lagen alsnog over de grond maar door ruimte gebrek moest ik het verder wel iets netter houden.

Daarna ben ik samen gaan wonen en de grootste angst van mijn vriend was wel de rommel die ik altijd met me mee breng en achter laat. Hier zijn dan ook menig discussies/ruzies over gevoerd. De afwas bleef staan tot er niks meer te gebruiken was en de slaapkamer lag meestal vol met mijn kleren. Ik snapte ook best wel dat dit vervelend was voor mijn vriend en deed mijn best om mijzelf te beteren. Echt makkelijk vond ik dat echter niet. Soms lukte het me wel om het een maand vol te houden om alles netjes achter me op te ruimen maar al snel rommelde het weer vol. Wat een hardnekkige en vervelende eigenschap zeg. Ondertussen had ik ook al een hekel gekregen aan mijn eigen rommel, maar nog steeds een grotere hekel om mijn tijd te besteden aan het opruimen.

Met het kopen van ons huis heeft mijn vriend gezegd dat het nu toch echt anders moet. Dat we met ons nieuwe huis niet zo verder kunnen en ik echt moet zorgen dat ik dingen die ik gebruik blijf opruimen. Ik heb dit dan ook aangepakt als nieuwe fase en het lukt sinds het nieuwe huis steeds beter. In de eerste twee jaar rommelde de eettafel of mijn kledingkast nog regelmatig vol maar ik probeerde die dan ook weer regelmatig netjes op te ruimen. Door de vaatwasmachine was het keuken probleem gelukkig toch al opgelost. Ondanks dat er zeker al vooruitgang in zat was het nog niet goed genoeg.

Nu met een kindje is het een heel ander verhaal. Op mijn vrije dagen ben ik eigenlijk non stop bezig achter mijzelf en Nino op te ruimen. Wasjes te draaien, de vaatwasser in en uit te ruimen en alles weer schoon te maken. En eerlijk gezegd zie ik nog steeds dingen die er maar niet van komen zoals de zolder, de ramen die nodig gezeemd moeten worden en de keukenkastjes die eens een binnenbeurt nodig hebben. Maar als ik terug kijk ben ik van ver gekomen en leven we nu in een huis wat eigenlijk altijd opgeruimd en netjes is, waar de eettafel gebruikt kan worden om aan te eten en waar dingen niet meer kwijt zijn.

Had je mij 20 jaar geleden of zelfs 10 jaar geleden verteld dat het mij uiteindelijk wel zou gaan lukken dan had ik je voor gek verklaard maar ik het is gelukt, ik doe het en het lijkt te werken. De truc is regelmaat en structuur. Niet echt dingen die mij natuurlijk eigen zijn. Wel eigenschappen die belangrijk zijn en ik mijzelf in de loop van de jaren steeds meer heb aangeleerd met dank aan een zeer gestructureerde man. En daar pluk ik de vruchten van. Ik ben trots op mijzelf.