Opnieuw in de put

Afgelopen vrijdag zat ik er even doorheen. Inmiddels is de lucht weer wat opgeklaard en vertel ik wat er gebeurde. 

Ik ben eigenlijk altijd positief en ben elke dag blij. Ik lach elke dag en kan ook altijd wel iets vinden waar ik bewust van geniet.

Maar aan de andere kant ga ik ook gewoon elke dag over mijn grenzen. Omdat het 'moet'. Na de schoolrun 's ochtends, zegt mijn lichaam: 'Ga liggen. Neem rust.' Maar mijn hoofd zegt: 'Ja hé, hallo, wat zou je ervan denken om eerst even de ontbijtboel op te ruimen? En de keuken? En als je dan toch nog loopt, verwissel gelijk de was even. Kun je daarna even gaan zitten om de schone was op te vouwen.' En dus blijf ik lopen. Waardoor ik me aan de ene kant steeds inprent: 'Zie je wel, het gaat best. Gewoon even doorzetten.' En waardoor ik aan de andere kant steeds voel: 'Dit ga je niet volhouden...'

Ik had al wat stappen in de goede richting gezet, vond ik zelf. Ik maakte afspraken voor mora-therapie (bioresonantie en acupunctuur) en voor behandelingen tegen de pijn. Tussen die 2 afspraken struikelde ik heen en weer. Ik moest me op de been houden tot ik weer bij 1 van 2 geweest was, dan ging het daarna vast weer beter. Zo ook afgelopen vrijdag. Ik had er zo naar uitgekeken, eindelijk weer een behandeling te krijgen. De vorige 2x merkte ik weinig verschil. En omdat er door de coronamaatrgelen geen behandelingen gedaan werden, zat er eigenlijk ook teveel tijd tussen. Maar nu zou het goed komen.

Des te groter was de klap dat ze niks voor me kon betekenen. Ik blijf voorlopig deze pijn dus houden. 'Je lichaam is te uitgeput, die kan zelfs een behandeling ten goede niet aan. Je zit echt onder in het putje meid. Besef je dat wel?' Ik probeer altijd maar iets positiefs te vinden en daarop verder in te gaan. Maar wat moest ik er nu nog van maken? Ik voel inderdaad dat ik opgebrand ben. Ik voel ook wel dat het niet normaal is, dat ik op bed moet gaan liggen als ik de trap opgelopen ben. Maar dat ziet niemand. Net zo goed als niemand ziet dat ik op een stoel zit te huilen omdat ik niet meer kan lopen, want ik ben net heen en weer naar school gelopen. Of dat ik letterlijk door mijn benen zak als ik te lang sta. Ik voel wel dat dat niet klopt. Maar ik wilde er niet aan.

Het afgelopen jaar is voor mijn lichaam blijkbaar te heftig geweest. Zware zwangerschap, moeilijke bevalling, zorgvolle eerste maanden, Corona-home-school... Ik heb ook gewoon weinig tijd gehad om aan mezelf te denken. Maar goed, nu ik dat dus wel ga doen, is het soort te laat. Nou ja, nog niet echt te laat gelukkig. Maar het gaat wel een half jaar duren, voor ik weer de oude ben.

Ik heb bij uitgeputte mensen altijd een beeld van een mager, oud en uitgeleefd mensje. Maar het kan dus ook gewoon zo zijn dat je 28 bent, moeder van 3 jonge kindjes en dat je lichaam zegt: 'Hé luister eens, ik heb die en die voedingsstof nodig, maar ik kan het niet vinden. Ik knabbel even aan de reserves.' Totdat die ook op zijn natuurlijk. En als dat allemaal op is, dan begint je lijf dus af te takelen en krijg je pijn. En die pijn is pas weer te verhelpen als je wel weer genoeg reserves hebt. Dus dat is precies wat deze mevrouw gaat doen. Magnesiumkuurtje van 2 maanden, daarna calciumkuurtje van 2 maanden en daarna een ijzerkuurtje van 2 maanden. En dan moet jij eens kijken hoe sterk we weer kunnen worden.

In de tussentijd is er hier natuurlijk nog niet snel wat veranderd. Dus gaan we op zoek naar hulp in de huishouding, die de zwaardere klussen voor me opknapt, zodat ik genoeg energie kan opbouwen en het hopelijk zelf allemaal weer ga kunnen. Daar knokken we voor!