Opgroeien in corona tijd.

Ik vind het zo onwerkelijk dat jij, lieve Kairi-Mae, in deze tijd moet opgroeien. Ik had het heel anders voor me gezien toen ik zwanger was. Ik zag voor me wat we allemaal zouden gaan doen als kersverse gezin van 3. Helaas kwam anderhalve week na jouw geboorte de lockdown. Het kraambezoek boek is nog leeg, want er zijn maar enkelen op kraamvisite geweest. Je schrikt als er ‘nieuwe’ mensen in de buurt zijn, omdat je alleen ons en de opa’s en oma’s ziet. Niet dat ik het erg vind dat je eenkennig bent, maar soms zou het voor je ontwikkeling wel fijn zijn als je iets minder aan mama plakt. Doordat we zo lang thuis op zijn drieën aangewezen waren/zijn, raak je van slag als je uit je vertrouwde omgeving komt. Je ritme is dan weer zoek en papa en mama weten dan op voorhand al dat de nacht een drama gaat worden. Je bent een gevoelig meisje die prikkels moeilijk kan verwerken.

Ik vind het jammer dat je onze gezichtsuitdrukkingen niet meekrijgt door het constant dragen van een mondkapje. Ik zou graag willen dat je ziet dat mama om je moet lachen. Voor jou is dit hele gebeuren al normaal, terwijl dit verre van een normale wereld is. Ik vraag me dan ook zeker af, gaat het ooit wel weer normaal worden of blijft dit voor altijd het nieuwe normaal? Zal je opgroeien in een wereld zonder normale interactie en met afstand. Zal dit je sociale vaardigheden beïnvloeden? Zal je daardoor angsten ontwikkelen? Zoveel vragen waar ik wakker van lig.

En dan nog hetgeen wat ik het aller ergste vind. Je eerste verjaardag, je aller aller eerste verjaardag.. Geen feestje, geen visite. Wat had ik graag jouw leven willen vieren met de dierbare mensen om ons heen..