Op zoek naar mijn nieuwe ik

Ergens tijdens of in de nasleep van mijn ziekteproces heb ik de overtuiging opgelopen dat ik écht iets moet/wil betekenen voor de maatschappij. Wellicht kwam dat door de strijd en levenslust die ik voelde toen ik ziek werd en weer mocht genezen. Zo van “en nu wil ik echt iets van mijn leven maken! Er ALLES uithalen.”.

Maar wat betekent dat nou eigenlijk; écht iets van je leven maken? Ik denk dat dat voor elk persoon heel erg verschillend is.

Voordat ik ziek werd had ik die behoefte namelijk niet zo. Ik werkte jarenlang als secretaresse bij een accountantskantoor en daarna voor een makelaarskantoor. Het werk vond ik leuk en het gaf me ook echt voldoening. Toch voelde dat na mijn ziekte ineens heel anders.

Buiten dat ik het werken opzich in die periode echt niet aan kon, zag ik er ook het nut niet van in. Het voelde ineens niet belangrijk meer voor mij. Want ja een nieuw huis kopen, heel leuk allemaal. Maar ik wist uit ervaring dat als je van de een op de andere dag de dood in de ogen kijkt, een nieuw huis en andere materialistische dingen er helemaal niet meer toe doen.

Dus ik besloot het over een andere boeg te gooien.

Ik ging ver uit mijn comfortzone door dingen te doen die eigenlijk helemaal niet bij de “oude” Nicole paste. Wilde mezelf bewijzen tegenover mezelf en anderen “kijk eens wat ik nog kan na kanker!”. Ik wilde laten zien dat kanker ook positieve dingen kan brengen, mezelf nuttig maken en voelen voor de maatschappij en hield mezelf zo in die overlevingsmodus om maar niet naar het diepste verdriet in mij te hoeven gaan. Want door deze afleidingsmanoeuvres probeerde ik te vergeten dat kanker ook heel veel wél kapot had gemaakt. Uit mijn comfortzone gaan bracht me groei. Daar was ik heilig van overtuigd.

Dus ik, als persoon met sowieso veel angst, angst- en paniekaanvallen in het verleden, genetisch en qua opvoeding veel angst gevoeld. Ging als gastdocent voor een groep hbo-verpleegkundige studenten staan. Ging alleen (zonder gezin), met onbekende lotgenootjes, een week kajakken in de franse alpen. Bang voor het spreken voor groepen en bang voor het onbekende, omkiepen in ijskoud water met de kajak en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar voor wie deed ik dit eigenlijk?

Begrijp me niet verkeerd want deze ervaringen brachten me echt heel veel voldoening, gaven me zelfvertrouwen, maakte me trots, ik heb er met volle teugen van genoten (naast de angst) en super veel van geleerd. Alleen ergens kwam toch het besef. Waarschijnlijk door de terugkerende angst- en paniekaanvallen door de druk die ik mezelf steeds oplegde en de spanning die daar elke keer weer bij kwam kijken. “Wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? En vooral waarom en voor wie?”.

Al deze ervaringen hebben me gebracht tot waar ik nu sta en daar ben ik héél dankbaar voor. Want het gevoel dat ik kreeg toen ik met koorts in de kajak foutloos aan het traverseren was, het contact en de lieve dankbare woorden en berichtjes van studenten waar ik voor de klas heb gestaan, die maakte me zo zo trots en vergeet ik never nooit meer, dat zal me altijd bij blijven.

Paar weken terug, de herfstvakantie met mijn gezin op een berg in Duitsland kwam ik in een dieptepunt.. Leeftijdsgenoten zie ik werken, eigen ondernemingen opstarten, opleiding of cursusje erbij en daarnaast ook nog hun gezin runnen. Ik gun het iedereen hoor maar ik kan niet ontkennen dat dit iets met mij doet. Wat had ik dit ook graag willen doen, geen kanker maar gezond zijn en geen idee hebben hoe rijk ik eigenlijk ben dat je dat allemaal kunt doen. Ik voelde mezelf zo niet nuttig! Met tranen in mijn ogen ging ik met mijn kopje thee buiten de tent op onze veranda zitten, kijken naar het prachtige uitzicht en liet alle tranen stromen.

Het duurde niet lang voordat Stefan en ook Levi naar buiten kwam en een arm om me heen sloegen. “Wat is er mam?” vroeg Levi. Ik snikte en vertelde “Mama vind het lastig omdat ze door de kanker (nog) niet kan doen zoals andere mama’s. Naast het huishouden en voor jullie zorgen ook werken of een opleiding. Daardoor voelt mama zich soms heel nutteloos en daarom huil ik nu”. Ondertussen was Vikki er ook bij komen zitten. “Mam, meen je dit?” vroeg Levi stomverbaasd met grote ogen. “Jij bent het meest nuttige wat ik heb in mijn leven!”

Oh jongens ik heb echt de allerliefste kinderen! Op dat moment huilde ik nog harder maar dan van geluk en Stefan deed met me mee. Wat een ongelooflijke golf van geluk voelde ik op dat moment. Het werd me ineens duidelijk, dit was de bevestiging.

Want “wat is er nu écht belangrijk voor mij?”. Inderdaad mijn kinderen en mijn gezin. Maar vooral ook ikzelf. Dat is mijn basis. Het samen zijn en herinneringen maken. Goed voor mezelf en elkaar zorgen. Dat is het allerbelangrijkste voor mij, dat die ingrediënten er zijn én in balans zijn. En de rest is bijzaak, dat is het laatste stukje wat ik eventueel toe mag voegen als de basis is balans is. Want die basis maakt mij gelukkig en zonder die basis betekent al het andere ook niets.

Wellicht is dat ook waar ik me nu op mag focussen. De rest komt later wel. Want op dit moment is mijn basis nog niet helemaal oké. Ik mag nog veel meer toelaten, controle loslaten en doorvoelen wat ons gezin de afgelopen jaren is overkomen. En ondertussen genieten van alle stappen en alles wat op mijn pad komt.

Viva la Vida!

Liefs Nicole