Op naar sessie zes?

Zondag 26/12/2021, wat voelt het gek om door een « leeg » ziekenhuis te wandelen. Onze vertrouwde afdeling is gesloten en we worden verwacht op de kraamafdeling. we melden ons aan en al gauw komt een jonge gynaecoloog ons ophalen. Ze start haar onderzoek en al gauw lig ik te glimlachen, twee rijpe eitjes, twee! De gynaecoloog wijst ons op het feit dat we een tweeling kunnen verwachten als ze beiden worden bevrucht. Ik lach en kijk naar mijn vriend die de andere kant van de kamer zit, we beseffen dat die kans erin zit maar we zouden al heel blij zijn met één klein wonder. Met een goed gevoel trekken we naar het labo voor een bloedstaal. Mijn waarden bleken naar goede gewoonte niet zelf te evolueren naar een ovulatie, we mogen ‘s avonds opnieuw langs het ziekenhuis voor een prik Pregnyl. Waar normaal een familielid deze spuit plaatste deed die avond de verpleegster het. Misschien bracht dat geluk?  

Waar we op tweede kerstdag dol enthousiast waren over de twee eitjes die waren verder gegroeid en het gevoel die we de dagen erna hadden, kwam de harde klap twee weken later. Ik voelde me beroerd, wat rugpijn, last van huiduitslag en hoofdpijn. ‘S avonds vond ik een stipje bloed en voor een innesteling was het al te laat…

Teleurgesteld plofte ik in bed, waar tranen de volgende drie uur de vrije loop gingen. Dat ik eigenlijk moest studeren voor de examens van de week die kwam daar had ik gewoonweg geen plaats voor. Hoe konden de zo zeker zijn, zo enthousiast, zo gelukkig met iets dat nog niet was? Ik maakte die avond nog een afspraak bij het ziekenhuis waar we de dag erna al langs mochten. Ik zocht wat dingen op en werd moed ingepraat door mijn vriend, misschien is het wat later dan normaal de innesteling ? Misschien is het helemaal niets? We moeten hoop houden, toch? Gelijk had hij maar mijn lichaam vertelde iets anders.

Na een bloedonderzoek werd mijn gevoel bevestigd, geen baby, geen… teleurgesteld, boos, verdrietig, vol ongeloof beland ik weer in bed. Hoe slecht kan een mens zich voelen? Een hamer die op je hoofd terecht komt, eentje waar ik deze keer niet goed mee om kom.

Ik moet je niet vertellen dat van studeren niet zo veel meer in huis kwam.. ik probeerde wel maar het lukte me niet zoals anders. 

We begonnen opnieuw met de Letrozole, zou het nu de laatste keer zijn? Althans dit is sessie zes. Benieuwd naar wat de volgende stap is in onze wens naar een hummeltje om van te houden. 

Nooit gedacht dat dit avontuur zo’n wending zou nemen, nooit gedacht dat ik zo sterk kon zijn, dat wij als koppel zo’n opdracht gingen krijgen maar wat ben ik blij dat ik dit met mijn partner kan doen. 

We wachten af, we duimen, hopen, steken een extra kaarsje aan voor alle wensouders die deze maand opnieuw met veel goede moed starten aan een nieuwe cyclus. 

Liefs T