Op naar het zh

Donderdag 17 november 2011,

We hebben gelukkig wel iets geslapen maar wel wat onrustig. Om half 7 mogen we bellen, de zenuwen gieren door ons lijf. Nu maar hopen dat het niet ineens heel druk is op de verloskamers. Gelukkig is dat niet het geval en mogen we zodra wij klaar zijn ons melden bij de verloskamers.

We laten Jady nog even uit, voor de zoveelste keer check ik nog even of we alles hebben ingepakt en dan vertrekken we naar het ziekenhuis toe. Op naar ons nieuw avontuur als papa en mama.

Op de verloskamers worden we vriendelijk ontvangen en worden de standaard controles gedaan. Daar hoort ook weer een CTG bij. Ondertussen wordt ons verteld wat ze gaan doen en hoe het verloop kan zijn.

De baarmoedermond is nog niet helemaal rijp dus wordt er gestart met Cytotec. Een capsule die gevuld is met een hormoon die de bevalling in gang kan zetten en de baarmoedermond weker kan maken. Deze capsule wordt vaginaal ingebracht en dit mogen ze maximaal 3x per dag doen. Nadat hij is ingebracht moet ik weer even aan de CTG.

We mogen wat rond gaan lopen als we willen en wij besluiten even naar het restaurant te gaan en wat te lopen, misschien gaat het dan wat harder denken we. Heel soms lijk ik een licht krampje te voelen maar niks noemenswaardig. We brengen de dag door met wat lezen, wandelen en tv kijken. Begin van de middag en eind van de middag wordt het nog een keer herhaald. CTG, inbrengen Cytotec en weer CTG. Ik merk niet heel veel en tegen etenstijd worden we naar de zwangere afdeling gebracht. Ik kom daar terecht op een tweepersoonskamer waar al iemand ligt. Heel naïef misschien maar wij hadden wel een beetje verwacht dat we vandaag ons kindje in onze handen zouden hebben.

S ’avonds komen mijn moeder en vriend en mijn vader even op bezoek. Ik merk dat de krampen iets steviger worden maar laat niks blijken. Dadelijk denken ze dat ik ga beginnen en zitten ze helemaal in de stress, want wachten en niks weten duurt natuurlijk wel heel lang. Stiekem ben ik wel blij als ze weer gaan. Pep en ik maken nog een wandeling over de gang en heel toevallig komen we een bekende tegen, de man van mijn beste vriendin. Hun dochter is opgenomen op de kinderafdeling en hij liep ook even een rondje. Eigenlijk zit ik niet te wachten op een gezellig praatje want het begint nu toch echt wel heftiger te worden die krampen, maar zo doorlopen gaat ook niet.

Weer terug op onze kamer besluit Pep naar huis te gaan om hopelijk wat te slapen en ik ga dat ook proberen te doen. Ik doezel wat weg maar nooit voor lang. Het serieuzere werk begint toch echt te komen heb ik het idee. Tegen 24:00 uur besluit ik toch op het knopje te drukken en dit aan te geven bij de verpleegkundige. Ze willen me aan de CTG hebben om te kijken of er al weeën worden geregistreerd. Om mijn kamergenote haar rust te geven word ik overgeplaatst naar een 1 persoonskamer. Ik wil Pep inlichten maar verpleegkundige zegt dat het misschien verstandiger is hem te laten slapen en pas wakker te maken als het echt begint, want dit zou ook zomaar nog heel lang kunnen duren dus alle slaap is mooi meegenomen. Hier heeft ze natuurlijk gelijk in dus laat hem slapen. Ondertussen zien ze op de CTG wel wat weeenactiviteit maar nog niet regelmatig en sterk genoeg. Na overleg wordt er besloten mij PCM te geven en een inslaper om te kijken of ik toch ook niet nog een paar uur kan slapen. Gelukkig val ik hiermee in slaap en pak ik zo toch nog wat uurtjes mee. Als ik de volgende ochtend wakker word zijn de krampen verdwenen…shit hier baal ik van