Op je bek gaan en weer opstaan

Dat is hoe mijn leven er al ruim een jaar uit ziet, op je bek gaan, opstaan, en weer opnieuw. 

In mijn vorige blog vertelde ik mij over mijn leven met een posttraumatische stress stoornis, en dat het stapje voor stapje beter met mij ging. 

Met kramp in mijn vingers en tranen in mijn ogen typ ik deze blog. Want het doet pijn, pijn dat ik weer op m’n bek ben gegaan. En flink deze keer! Ik kon er dan wel niks aan doen, maar het is toch gebeurd, en ja... dat doet zeer. 

Ik zal beginnen vanaf begin, vrijdag 30/10. Ik kon eindelijk terecht in het ziekenhuis om mijn buik te laten checken. Ruim van te voren werd mij al gemeld dat ik alleen naar deze afspraak moest komen, met mondkapje. Logisch dacht ik. Maar wat ik even vergat, is dat ik natuurlijk wel naar de afdeling gynaecologie moest. De afdeling waar ik in de zwangerschap een hele boel uren heb doorgebracht, de afdeling waar ik liever nooit meer wilde zijn. En dan al helemaal niet alleen. Toen ik in het ziekenhuis aankwam wist ik de weg even niet meer, terwijl wij die route naar de afdeling misschien wel 50 keer, misschien zelf meerdere keren, hebben gelopen. Maar deze keer wist ik het gewoon even niet meer, ik liep naar de lift en volgde maar gewoon de bordjes. En daar stond ik dan, voor de aanmeld balie. De balie waar je je niet alleen meldt voor gynaecologische onderzoeken, maar ook voor ctg’s en echo’s etc. Ik kreeg totale flashbacks naar die gehele periode en ik kreeg het zo benauwd, alsof ik in de Sahara liep en al dagen geen water meer had gedronken, en er kilo’s zand in mijn schoenen zat. Het onderzoek zelf viel me alles mee, de gynaecoloog was de persoon waar ik op hoopte, de gene die mij wél goed geholpen heeft voor, tijdens en na de keizersnede. Maar toch voelde het heel eng, niet vertrouwd. Die middag zou ik naar de psycholoog moeten, maar ik was zó moe... het heeft echt een grote impact gehad. 

Later bleek dat ik ook helemaal niet naar de psycholoog mocht gaan, Féline had vanaf woensdag namelijk al koorts. Uiteraard hadden we de huisarts gebeld, maar die gaf aan dat er een buikgriep heerst, en dat het ook tandjes zouden kunnen zijn. Maar mijn moedergevoel zei anders. 

Ik ga dus vanaf nu eventjes beginnen bij het moment dat Féline koorts kreeg. 

Op woensdag 28/10 was Féline erg onrustig, veel zweten, huilen, mopperen en diarree. Toevallig had ze die dag van te voren bij de gastouder een boterham met leverpastei gegeten. Het eerste wat bij mij naar boven kwam, is dat er wellicht in een van de 2 producten koemelk gezeten zou hebben, en heb hierbij ook gelijk de gastouder geappt met deze vraag. Zij gaf aan dat dit echt niet het geval was, dus ik besloot even haar temperatuur te meten. Deze kwam op 39.4 en heb hierna gelijk de huisarts gebeld. Normaal geef ik haar een zetpil, en kijk ik het aan, dit was trouwens ook David zijn plan. Maar mijn moedergevoel gaf aan dat het niet klopte, dit was geen normale buikgriep of tandjes die doorkwamen, dat was namelijk wat de huisarts zei. Pas als ze niet meer wilde eten mochten we terug bellen.

Op donderdag 29/10 was de koorts verdwenen, maar was Féline heel hangerig, wilde alleen maar slapen en was echt enorm huilerig, eten ging nog oke, niets om ons direct zorgen om te maken. Echter liep in de avond de koorts weer op tot 39 graden, maar ze lag lekker te slapen dus hebben we het met een zetpil even gelaten voor hoe het was. Vrijdag was de koorts weer gezakt, maar ik was zo druk met het ziekenhuis dat ik niet helemaal doorhad dat Féline nog amper gedronken en gegeten had. Ik probeerde het wel, maar ze wilde het echt niet. Ook die avond liep de koorts weer op, deze keer alleen niet zo hoog en heb hierop direct een zetpil gegeven en nog melk proberen te geven, dit wilde ze echt maar een slokje. Die nacht, van vrijdag op zaterdag ging het echt niet meer. Ze bleef kreunen, mopperen, zweten en niet willen eten. Vanaf woensdag had ze al diarree en vanaf vrijdag begon ze ook nog met overgeven. Ik vertrouwde het helemaal niet meer, dus maakte David wakker. We hebben samen het ziekenhuis gebeld, en we konden een half uurtje later al terecht. Eenmaal daar begon het. Ivm Corona mocht er maar een ouder mee naar binnen. Nou moet je net mij hebben, stond ik voor een keuze die in iemand anders ogen makkelijk lijkt, maar voor mij was dit een onmogelijke keuze. Of ik ging met Féline naar binnen, weer op die verschrikkelijke plek, het ziekenhuis ligt mij echt enorm gevoelig en traumatisch. Of ik bleef alleen achter en liet David in alle onzekerheid mee gaan. Met tranen in mijn ogen stortte ik al bijna in, we kozen er voor dat het, het beste was dat ik met Féline naar binnen zou gaan. Al snel stonden we weer buiten, Féline was niet uitgedroogd en het was gewoon een buikgriep. Toch bleef ik me zorgen maken, dat kreunen ging echt door merg en been, ongelofelijk. We hadden met de hap afgesproken dat we rond de middag even contact op zouden nemen hoe het ging, maar nog geen paar uur later zaten we op de spoedpost. Waar de hap zei dat we geen temperatuur meer hoefde te meten bleek ze 41 graden koorts te hebben. Ze was compleet uitgedroogd en er was niets meer van haar over. De hap die die ochtend de dienst overnam stuurde ons direct door naar de spoedpost en 3 uur later werden we daar eindelijk geholpen. 

En hier komt even een pauze, ik ga het nu even hebben over hoe ik dit heb ervaren. 

Zoals in de meeste ziekenhuizen is de spoedpost gewoon een open wachtruimte, en daar zat ik dan... compleet in paniek, stress en met een super ziek kindje waarvan ik niet wist hoelang ze dit zo nog zou volhouden. We hebben daar ruim 1,5 uur gezeten voor we naar binnen werden geroepen. Ik zat letterlijk met tranen in mijn ogen en er was niemand die zich om ons bekommerde. Féline werd steeds slechter, het kreunen werd harder en ze viel steeds weg. Toen we eenmaal binnen werden geroepen werd het me echt teveel, ik vond het zó zwaar! Maar op dat moment kun je niet anders dan je sterk houden, ik kon het gewoon niet gebruiken om me hier in compleet te laten gaan. Zelfs in deze kamer werd ons verteld, dat David echt niet mocht komen. Ik stond er dus helemaal alleen voor. Niemand kon mij vertellen wat er ging gebeuren, het enige dat ik te horen kreeg was dat het nog wel eens 3 uur kon duren. Nou dat kwam echt verkeerd binnen bij mij, ik vroeg of ze haar alsjeblieft konden helpen. Ik smeekte zelfs, Féline was echt enorm ziek. Ik maakte me zo enorm zorgen, ze begon te piepen in haar slaap en werd met bewegen niet eens meer wakker. Geen enkele arts of assistente die zich bedacht dat het misschien wel eens slim zou zijn een infuus te prikken voor vocht. Toen ik dit voorstelde keken ze me aan of ik iets in een zelfs verzonnen taal zei... ze kwamen aanzetten met een fles melk. Hoe in godsnaam geef je een kind, dat geen energie, geen kracht, enorm veel pijn heeft en al is uitgedroogd, een fles melk? Hoe? Gelukkig kwam op dat moment de kinderarts binnen, hebben de snel een een coranatest afgenomen en gingen we naar boven. Dit alles leek wel een film, wederom gingen we naar de Coronaafdeling in quarantaine tot de uitslag bekend was. Ik mocht de kamer dus niet uit. Op dit moment heb ik mijn emoties uitgeschakeld. Ik moest en zou er zijn voor Féline. Ze hebben een sonde ingebracht, waarmee ze ors toegediend kreeg, medicatie gegeven tegen de koorts en misselijkheid en daarna ging de kinderarts weer weg. God dank mocht David eindelijk komen, eindelijk was ik niet meer alleen. Maar ons kleine meisje was er zo erg aan toe... waar ze normaal echt niet in onze armen wil slapen lag ze nu al ruim 6 uur in mijn armen te slapen. Dit brak mijn hart in 100000 stukjes. 

Uiteraard hadden wij recht op eten in het ziekenhuis. Maar toen de dames aankwamen met het eten, rook ik het direct. Nog zonder dat de deksel van het bord werd gehaald kon ik tegen David zeggen wat er onder zat. Tijdens mijn opname kreeg ik iedere dag eten van het ziekenhuis, en door deze geur werd ik direct herinnerd aan deze lange weken en traumatische ervaringen. 

Ik bleef die nacht bij Féline slapen en David is naar huis gegaan, hij kwam die volgende ochtend weer terug. We hadden afgesproken dat ik de volgende dag thuis zou gaan slapen, zodat ik van deze hele rollercoaster even kon bijkomen. Niet bij nagedacht dat ik psychische hulp krijg, en hier helemaal niet toe in staat ben. Helemaal alleen thuis, ONS thuis... zonder mijn gezin. Onze lieve baby, en mijn lieve vriend. Ik was compleet in de war en heb eerst 10 minuten voor me uitgespaard. Gelukkig heb ik hele lieve vriendinnen, waarvan er eentje zei dat het het beste was met David te ruilen, ik moest en zou bij Féline blijven. De kans dat als ik niet eens zou gaan slapen als ik thuis bleef was gewoon ook erg groot. Ik was er gewoon nog niet klaar voor. En dat niet alleen trouwens, alles in mij zei dat ik Féline moest beschermen. Beschermen tegen een plek die mij mentaal beschadigd heeft... en niets ten nadele van David, want hij is een top papa. Maar op dit moment, hield niets mij meer tegen en was ik binnen no time weer in het ziekenhuis. Die plek die ik zo lang mogelijk heb vermeden, die plek waar ik echt niet meer wilde zijn. Maar wanneer mijn alles daar ligt, mijn grootste bezit, is er niets of niemand dat mij er van weerhoudt om terug te gaan. Ik ben enorm blij dat ik die keuze heb gemaakt, ik heb die nacht redelijk geslapen, en ik voelde me rustig. Als ik even wakker werd, zag ik Féline. We hebben samen tot half 8 in de ochtend geslapen, en sinds het moment dat ik naar haar toe ben gegaan heb ik mijn emoties opgesloten. Ik heb niet meer gehuild, ik heb niets meer gevoeld. Tot nu, nu vond ik het tijd om dit met jullie te delen. Gelukkig gaat het weer beter met Féline, maar ze heeft nog even te gaan. 

Een postnatale stress stoornis betekend niet alleen dat je problemen hebt met wat er in het verleden is gebeurd, maar ook wat er nog gaat gebeuren waardoor je last gaat krijgen van het verleden. En dat is wat er nu is gebeurd, ik was nog niet klaar om een stap te zetten naar traumaverwerking/emdr omdat ik eerst mijzelf opnieuw wilde leren kennen, want er is natuurlijk een hoop veranderd. Maar wat ben ik blij dat we dit op een laagvuurtje hebben gezet, ik was natuurlijk onwijs bang dat als ik dit meteen zou gaan aanpakken ik ook sneller een terugval zou krijgen. En zie nu... daar zit ik dan. Op de bank een blog te typen over iets dat er wellicht voor gaat zorgen dat ik weer een heleboel stappen terug heb gezet, iets dat er voor gezorgd heeft dat ik op m’n bek ben gegaan. Maar dat maakt niet uit, dit maakt mij sterker. En niet alleen mij, maar ook de relatie van mij en David. Na elke tegenslag groeien we steeds dichter naar elkaar, je hebt elkaar zo enorm nodig in zo’n periode, je merkt wat je aan elkaar hebt. En vooral nu, nu in deze shit periode heb je dat zeker nodig!

Aan iedereen die zich eenzaam voelt, of behoefte heeft aan een luisterend oor. Stuur me gerust eens een berichtje via Instagram. 

X