7 jaar geleden
Oorlog tussen verstand en gevoel!
Het eerste gesprek bij de mediator is een feit! Het begin van de scheiding is gemaakt... Maar wil ik dit wel?
Het eerste gesprek bij de mediator is een feit! Het begin van de scheiding is gemaakt... Maar wil ik dit wel??
Tussen mijn verstand en gevoel is het al een week oorlog! Deze week mis ik mijn (ex) man verschrikkelijk, ik mis hem, ik mis thuis, ik mis mijn gezin en het leven wat we hadden!! Ondanks alle klappen, ondanks het geruzie was ik gelukkig! Ik genoot van mijn leven, van mijn gezin! Ik ben weggegaan omdat ik me niet veilig voelde, niet omdat ik niet meer van hem hou! Ik ben al de hele week aan het huilen... Ik weet het even echt niet meer!
Afgelopen week is het contact tussen mij en mijn ex fijn, dat maakt me mede aan het twijfelen! Op het moment voel ik me een puber van 15 die zit te wachten op een appje van haar geliefde! Ik zit voortdurend naar mijn telefoon te turen omdat ik hoop iets van hem te horen... morgen hebben we een afspraak om ons gevoel eens te bespreken (het is al heel lang geleden dat we dit voor het laatst besproken hebben) en dit geeft me kriebels... Tja, raar maar waar!
Mijn verstand zegt, denk na, niet doen, je weet wat er van komt, het kost zoveel energie, denk aan jezelf, het zijn mooie praatjes, mensen veranderen niet, en zo kan ik nog wel even doorgaan!
Mijn gevoel zegt (lees schreeuwt), ga terug, je was toch gelukkig, het was een fijn leven (buiten het fysieke geweld), mensen kunnen best veranderen als ze dat echt willen, hij doet zijn best en bla bla bla.... Ook hier kan ik nog wel even mee doorgaan!
Kon ik maar gewoon stoppen met van hem houden... Dan zou het nu in ieder geval iets makkelijker zijn!
Anoniem
Ik zit ook in een scheiding. Ik herken je gevoel. Mijn man manipuleert en doet me bewust of onbewust emotioneel pijn. Ik zit er helemaal doorheen, tegen depressie aan. En nog twijfel ik. Want we doen nog zoveel leuks etc. Maar ik sta nu wel achter mijn beslissing om weg te gaan. Feit is dat je ongelukkig bent ondanks de paar gelukkige dingen. Je moet luisteren naar je algehele gevoel. Gebruik je verstand. Als je toch een fout gemaakt blijkt te hebben en jullie horen bij elkaar, dan komt dat wel weer. Maar ik verwacht dat je veel gelukkiger bent als je los bent van hem. Het is even zwaar, maar het is het waard!
Anoniem
Lees je eerste blog een keer en doe net alsof het niet over jou gaat. Dan denk je: die vrouw is gek als ze teruggaat naar die man! Dus bedenk je aub nog een keer en stop met die man. Al is het voor je kinderen!
Anoniem
Lieve meid, Wat vreselijk om dit mee te moeten maken. Gemeen hè, gevoelens. Maar gevoelens houden mensen voor de gek, laten ons soms dingen zien die er niet zijn. Jij was niet gelukkig in je huwelijk, jij denkt dat je gelukkig was. Je was bang, bang voor het volgende pak slaag, bang voor een verkeerde opmerking enz. Je was opgelucht wanneer het rustig was, opluchting is geen geluk. Lees vooral de verhalen van de " ervaringsdeskundigen" hierboven, dan weet ik zeker dat jij als sterke vrouw geen slappeling als voorbeeld voor je kinderen wilt. Voor allen die ooit in deze ongelukkige situatie hebben gezeten, sterkte! Jullie zijn sterk en moedig genoeg om het beste te willen voor jullie kinderen en jezelf!
Anoniem
Ik kan natuurlijk niet voor jou praten, maar wel advies geven uit ervaring. Trap niet in die gedachten!! Hoe mooi het soms ook klinkt, ik spreek uit ervaring heb zelf in zo relatie gezeten en geloof me dat brengt niet alleen jou maar ook je kinderen heel veel schade toe. Hoe jong ze ook zijn, ze krijgen als zowel bewust als onbewust mee. Ook ik trapte in alle mooie praatjes en dacht dat die wel zal veranderen toen onze zoon geboren was, eerst leek dat ook zo.. dus weer geprobeerd maar na 2 maand werd het in klap nog erger als dat die daarvoor was. Mijn zoon was 1 jaar, toen ik eindelijk de stap durfde te zetten er echt voorgoed een punt achter te zetten. Zou je denken dan heeft die er niet zoveel schade van opgelopen.. Maar niks is minder waar, hij is nu 9 jaar en heeft er tot op de dag van vandaag nog last van. Ik loop dan ook met hem bij hulp instanties, zoveel schade heeft hij er van opgelopen. Ik zelf natuurlijk ook, maar ik kan er beter mee om gaan( ook na poos hulp te hebben gehad) als een kind natuurlijk.