Onzekerheid en dankbaar
Onzekerheid en dankbaar voor de hulp die ik ga krijgen
Onzekerheid ken je het. .
Ik denk dat iedere moeder of vrouw het wel heeft, die onzekere momenten.
Nou ik ook hoor is het niet over mijn uiterlijk, dan is het wel of ik niets goeds kan doen. Of doe ik het wel goed?. Kan ik die kleding wel of niet aan. Zit diegene nou over mij te praten ja of nee.
Alleen nu met mijn PTSS maakt die onzekerheid het nog iets heftiger, wat het extra lastig maakt.
Ik probeer zo min mogelijk aan mijn PTSS te denken en gewoon normaal te leven net als ieder ander. Tja ik ben nou iemand die een rugzakje heeft en onwijs veel heeft meegemaakt. Ik wil er absoluut niet mee te koop lopen of gezien worden als iemand die aandacht zoekt. Ik wil er zo goed mogelijk proberen mee om te gaan. Maar dat lukt natuurlijk niet altijd.
De onzekerheid heeft soms behoorlijk de controle over mij en daardoor raak ik dan weer erg gestresst en dat heeft dan invloed op mij.
Ik kan een enorm kort lontje krijgen of ga juist over in draaf gedrag.
9 van de 10x krijg ik het draaf gedrag. Misschien denk je wel draaf gedrag?, Tja wat doe ik in mijn draaf gedrag.
Dit uit ik in het huishouden en misschien denk je wel hoe dan?
Nou ik zal het je uitleggen.
Ik ga als een gek zoveel mogelijk in huis doen en zoveel mogelijk achter elkaar in de hoop dat mijn stress verlaagt. Eigenlijk kan ik zo ver over mijn grens heen gaan dat het zich uit in enorme Vermoeidheid of in mijn eetstoornis.
Je zal misschien wel weer denken eetstoornis??.
Zoals ik al in mijn vorige blog schreef heb ik niet alleen PTSS maar ook een eetstoornis ontwikkeld.
Er zullen vast meer mensen zijn die zodra ze stress voelen het proberen weg te eten, Nou Dat dus. Alleen heb ik het zo ver laten komen dat ik daar geen controle meer over heb. En er ook onwijs last van heb want afvallen lukt mij niet. Tot frustraties aan toe.. hoe komt dat?.
Omdat ik al vanaf kinds af aan, Vanaf dat mijn ouders gingen scheiden mezelf weg cijferde.
Ik accepteerde alles, Pestgedrag ,mishandelingen, enzo.
Ik moest als kind zijnde het huishouden al doen. Was het niet voor school was het wel na school. Deed ik dat niet?! kreeg ik op mijn donder.
Als er mensen problemen hadden was ik er altijd voor ze, maar ze waren er niet voor mij..
Altijd maar problemen van andere mensen aanhoren maar als ik een keer met iets kwam werd er nooit naar mij geluisterd. Thuis niet maar ook niet door anderen.
De mishandeling die ik meegemaakt heb maar daar nooit over praten.
Ik begon dat allemaal maar als normaal te zien, want dat was het toch normaal??
Nee Petra dat was niet normaal, maar toch stopte ik het allemaal weg. Want niemand wilde horen waar ik eigenlijk mee zat. Het voelde keihard als een afwijzing waarom was niemand er voor mij ??
Maar moest ik wel altijd de problemen en gezeur van andere aan horen, of kreeg ik altijd maar berichtjes als ik aan mensen vroeg hoe het ging ze altijd maar kut zeiden. En hup daar ging mijn interesse weer om de problemen aan te horen van anderen en cijferde mezelf maar weer verder weg en soms nog hoor.
Daarom heb ik ook langzaam contacten verbroken met mensen omdat ik daar wel klaar mee was.
En inmiddels kan ik mijn vrienden tellen op 1 hand. Maar dat geeft ook niet want met die vrienden ben ik erg blij.
Inmiddels heb ik een prachtig gezin wat op de eerste plaatst staat bij mij. Tuurlijk vraag ik me soms wel is af als ik meer aan mijzelf had gedacht was het dan allemaal zo ver gekomen??.
Had ik dan misschien toch gewoon trauma’s kunnen verwerken die ik meegemaakt heb.
Was ik dan minder onzeker geweest, was ik dan minder beschadigt geweest in mijn leven??..
Ja misschien wel of toch niet. Ik denk ook niet dat ik dat nu nog wil weten want dan ga ik mij misschien nog rotter voelen. Het belangrijkste is dat ik er mee moet leren omgaan.
Vandaag 21-4-2020 kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik eindelijk volgende week mijn intakegesprek bij de GGZ heb. Het allermooiste telefoontje van de dag waar ik zelfs een traan om moest laten.
En waarom?, Ik kan straks eindelijk verder met mijn behandelplan. Ik heb natuurlijk al een traject gehad, maar dat was absoluut niet voldoende zei de psycholoog met wat ik allemaal nog te verwerken heb. En ik kreeg daardoor een doorverwijzing naar de GGZ waar ik zo onwijs blij mee was en nog steeds ben.
Want ik word eindelijk begrepen. Er word naar mijn verhaal geluisterd.
En het allerbelangrijkste is, ik kan eindelijk dingen gaan afsluiten.
Leren met dingen om te gaan en hopelijk weer de controle terug krijgen..
Want ik wil zooo graag dat ik van mijn eetstoornis afkom.
Mamapeetje1986
Dankjewel Meis 😘
claudiawalsma
Jeetje wat heftig! Maar wat heb je dit goed geschreven❤️