Onze organisatie met vier (& straks vijf) kinderen.

Dat ik graag moeder wilde worden, wist ik al toen ik een kwebbelende kleuter was. Zelfs toen zei ik al tegen mijn juf dat ik ook juffrouw wilde worden. Ik wist het allemaal wel en de mensen uit mijn omgeving zeiden toen ook al dat ik een echte juf zou worden.

Toen ik John leerde kennen (bijna 8 jaar) geleden, kregen we het na een tijdje ook over kinderen. In John zijn vriendengroep begonnen de eerste kinderen te komen en toen het tussen ons goed voelde, kregen we er samen ook serieuze gesprekken over. Maar ja, ik had nog geen vaste baan (toendertijd was het nog lastig in het onderwijs) en we woonden samen in een koopappartement met maar 1 slaapkamer. Totaal geen zekerheid dus. Maar toen een collega tegen mij zei dat je nooit écht zekerheid hebt en je ook niet weet hoe lang het kan duren, heeft het ons toch goed aan het denken gezet. Één kindje kan goed, ook op een appartement. Er zijn overal oplossingen voor.

En wat bleek, meteen de tweede maand dat we ermee “bezig” waren telde ik aan en waren we al zwanger. Toen Tij er in juli 2016 was, begon ons mama en papa leventje (inmiddels wel in een ander, groter huis). Wij waren makkelijke ouders, Tij was een makkelijke baby. Overal namen we Tij mee naar toe. Naar de kermis, naar het terras en zelfs een weekendje weg met de familie naar Dublin.

Dat we een tweede kindje wensten was al heel snel duidelijk. Een broertje of zusje voor Tij, dat zou toch wel leuk zijn. En voordat we het wisten waren we weer zwanger. Toen we onze eerste echo hadden, bleek dat we al bijna 9 weken zwanger waren. En we zagen het ook meteen, het is er niet één, maar het zijn er TWEE! Hoe gaaf, zwanger van een tweeling! Het enige waar ik die nacht dan ook van wakker heb gelegen, waren de dingen die we aan moesten gaan passen. De wandelwagen, een extra bedje, een extra maxicosi, noem maar op. Gelukkig waren ook die zorgen zo weg. In maart 2018 kwamen onze Gib en Mo op de wereld en vanaf toen waren we een gezinnetje van vijf. Samen gingen John en ik verder met de organisatie van ons gezin. Met een peuter van ‘ikbenbijnatweeenzegheelveelnee’ en twee kleine baby’s gingen wij weer overal naar toe. Toen Gib en Mo net twee maanden oud waren, gingen wij met het vliegtuig naar Spanje, naar de zus van John. Ik hoor sommige mensen het nu hardop denken, twee maanden oud en dan vliegen? Maar er is niks makkelijkers dan met een baby van 2 maanden vliegen. Die eten, boeren en slapen. Het enige “probleem” dat wij nu hadden, was dat kinderen onder de 2 bij een volwassene op schoot moeten zitten in het vliegtuig. Dus mijn schoonmoeder mocht mee, zodat onze organisatie compleet was en wij konden vliegen met het gezin.

De organisatie met twee baby’s is heel anders dan met één baby. Maar je word ook wel makkelijker in heel veel dingen. Wij hadden natuurlijk het geluk dat we al wisten hoe het met een baby was. Met twee baby’s was het voornamelijk alles x2.

Na Gib en Mo heb ik nooit het idee gehad dat we “klaar” waren. We kregen er weer gesprekken over en gingen voor de vierde. Ook nu waren we heel snel in verwachting van weer een wondertje. Afgelopen mei 2020 is onze Clé geboren. Vanaf dat moment zijn wij een gezin van zes. We merkten weer een heel groot verschil van twee baby’s naar een baby, wat een “verademing” was dat weer, zeg. Het liet ons ook wel weer even denken dat we hard hebben moeten werken toen Gib en Mo nog wat kleiner waren. Maar qua organisatie veranderde er niet heel veel.

Ik krijg nu ook regelmatig de vraag hoe wij alles georganiseerd hebben in ons gezin. Hoe ik bijvoorbeeld op een drukke ochtend zorg dat ze helemaal klaar zijn voor de dag. Gewassen, aangekleed en gegeten. Ik denk echt dat hiervoor structuur, consequentie en regelmaat heel belangrijk zijn. Dit geeft mij rust en uiteindelijk werkt dit ook door naar John en de kinderen. Daarbij zijn John en ik al vanaf ons eerste kindje een hecht team. Dit team is alleen maar sterker geworden, naarmate er meer kinderen kwamen. We bespreken heel veel over de opvoeding. Loopt iets niet lekker, of lukt iets even niet helemaal, dan bespreken we dit samen. We geven dit aan en samen kijken we naar oplossingen en andere manieren om er wel voor te zorgen dat het prettig loopt.

Door de week volgen we een bepaalde structuur om onze dagen zo vlot mogelijk te laten verlopen: Op de doordeweekse dagen gaan de slaaplampjes van onze jongens om 7.00uur aan. Vanaf het moment dat de lampjes aan gaan, mogen ze opstaan en naar ons toe komen. Ja, hier hebben we even op moeten trainen, vooral bij Gib en Mo. Zij hebben dit lampje met de 2e verjaardag gekregen en leerden toen meteen dat ze op mogen staan wanneer het lampje aan is. Stonden ze al eerder bij ons aan bed, brachten wij ze weer terug, totdat dit allemaal geautomatiseerd was en vanzelf ging. Nu komen ze wanneer de lampjes aan zijn en soms roepen ze wat eerder, omdat ze moeten plassen bijvoorbeeld. Maar als ze alsnog eerder naar ons toe komen, brengen we ze toch weer terug naar hun bed. Op de dagen wanneer ik moet werken, ben ik al voor de wekkertjes van de jongens op. Dan maak ik mezelf klaar en zorg ervoor dat ik helemaal klaar ben wanneer de jongens op mogen staan. Als zij dan op mogen staan, staat John ook op en gaan we samen de jongens aankleden en de snoet wassen. De kleren die ze aan krijgen, leg ik ‘s avonds voor iedereen klaar. Dit geeft ook al rust in de organisatie. Eenmaal aangekleed en gewassen mogen ze naar beneden toe. Meestal is het zo dat Clé dan nog in zijn bedje ligt te wachten en als laatste aangekleed en gewassen wordt. Ja, zo gaat dat wanneer je de vierde bent, haha.

Voordat ik naar beneden ga, zorg ik dat alle bedden opgemaakt zijn, alle vuile was in de wasmanden zit en ik het met een gerust gevoel achter kan laten. Op deze manier creëer ik al rust in mijn hoofd. De jongens mogen beneden eventjes voor de televisie. Op dat moment gaan John en ik het ontbijt klaarmaken. De tafel hebben we ‘s avonds al gedekt. Na een paar minuutjes televisie kijken, komen de jongens ontbijten en eten we gezellig met z’n allen aan tafel. Heel soms eten we nog op de bank, maar qua organisatie is het gewoon makkelijker om dit aan tafel te doen. (Toen Gib en Mo ‘s morgens alleen nog de fles kregen, aten we altijd op de bank. Tij kreeg z’n bordje met eten en melk en Gib en Mo gaven we de fles, zodat wij ons zelf klaar konden maken.Zo zie je maar hoe dit steeds verandert!) Op de dagen dat de jongens naar school moeten, zorg ik ervoor dat ik hun haren doe terwijl ze aan tafel zitten te eten.

Na het eten poetsen we nog de tanden, wassen we de monden en zijn we klaar om de dag te beginnen.

Mijn werkdagen zijn op de ma, di en wo en John werkt onregelmatig. (Door Corona zit hij nu al een jaar thuis en is hij veel bij de kinderen, wat zo in de organisatie ook z’n voordelen heeft.) Vooral de maandagen en dinsdagen zijn hier drukke dagen. Ik houd er met de planning van het eten rekening mee dat we op maandag en dinsdag iets “makkelijks” eten. Ook zorg ik er bijvoorbeeld op zondag voor dat alle was weggewerkt is, zodat we de week weer rustig kunnen beginnen. Op een maandagavond zet ik vaak ook al een wasje aan, om zo bij te blijven. De kids gaan op zondag altijd nog even in bad, zodat ze maandag alleen maar gewassen hoeven te worden met een washandje.

Verder hebben wij heel veel vaste dingen die terugkomen in de organisatie en eigenlijk ook heel erg vanzelf gaan. Wanneer ik op woensdagmiddag thuis kom van het werk, heb ik lekker weekend. Op mijn eerste vrije dag begin ik altijd met het maken van een weekplanning voor de week erop. De boodschappen bestel ik online en voor sommige dingen ga ik nog naar een andere winkel toe. Wanneer de jongens donderdagochtend aangekleed en wel naar beneden gaan, haal ik alle bedden van de kinderen meteen af. John haalt die van ons af, want donderdag is beddenverschoondag. Ik zet ‘s morgens meteen de eerste machine aan, zodat het beddengoed als eerste schoon is. Verder komt hier om de week op donderdag de poetsvrouw en die poetst boven alles. (Ik moet toch eerlijk toegeven, dat me dit ook wel echt rust geeft.) Beneden houd ik zelf alles bij met poetsen. Iedere avond wanneer we hebben gegeten, gaan de kindjes vaak nog even spelen. (Op maandag en dinsdag zijn wij vaak laat en moeten ze meteen de pyjama in, of soms nog even in bad) Wanneer de kindjes gaan spelen, ruimen we de keuken meteen op. De tafel en stoelen worden afgedaan en op de tafel gezet. Dit doe ik, zodat onze robot stofzuiger daarna makkelijk onder de tafel de rotzooi op kan ruimen. Verder houd ik beneden alles goed bij, zodat we voor beneden geen poetsvrouw nodig hebben. Vaak ben ik in de keuken nog op aan het ruimen en gaat John alvast bij de kinderen de pyjama aantrekken.

Dit doen wij altijd beneden, wanneer de jongens niet in bad gaan.(In bad gaan doen we om de dag, alleen met zonnige dagen bijna iedere dag) Het is eigenlijk een soort lopendebandwerk, hihi.

Wanneer de kids de pyjama aan hebben, krijgen ze nog een slokje melk en poetsen we de tanden. We lezen nog een verhaaltje beneden op de bank en daarna gaan ze allemaal naar bed. Doordeweeks gaan we bijna altijd met alle kids tegelijk naar boven. In het weekend mag Tij ietsje later, zodat we hem ook het “groter zijn” gevoel geven. Wanneer we boven zijn, gaan de jongens allemaal nog even naar de wc en dan lekker in hun eigen bedje. Wij geven de jongens allemaal nog even een kus en stoppen ze lekker in.

Als ik dan beneden kom, hebben we (bijna altijd) alles al opgeruimd en hebben we tijd voor onszelf. Deze tijd besteden we vaak aan wandelen of sporten, of lekker op de bank zitten. Maar als er nog een mand met was is, neem ik die ‘gezellig’ mee op de bank en gaan wij die samen opvouwen. John pakt altijd de handdoeken en ik pak de rest. (Goede verdeling ;) ) Als wij dan naar bed gaan, ruim ik altijd eerst nog die manden met was op, zodat alles weer opgeruimd is. Ja, misschien heel erg, maar mij geeft het echt rust.

Ik spring iedere avond zelf nog in de douche en wanneer ik dan klaar ben om naar bed te gaan, loop ik een rondje langs de jongens, geef ze nog een kus en leg de kleren voor de volgende dag weer klaar.

Heel veel structuur en regelmaat dat in mijn hoofd zit, maar ook in ons systeem. Ik ben best wel een poets en wil dat het opgeruimd is in huis (ook met 4 kinderen). Ik kan de was echt wel eens laten staan, maar vaak ben ik onrustig wanneer ik naar bed ga en de was niet opgeruimd heb. Het helpt mij dus heel erg om het wel te doen en het op deze manier bij te houden .

Ik ben echt een bezige bij. Heb ik niks te doen, dan verzin ik wel iets om te doen. Onze dagen lopen iedere dag weer lekker gestructureerd door. Onze kinderen kennen het riedeltje en weten wat ze te wachten staat. Het zal bij onze vijfde waarschijnlijk gewoon op dezelfde manier doorgaan!