Onze mooie jongen is geboren!

En daar ineens was jij, lieve kleine jongen. Zoveel liefde! 

In mei werd hij geboren, en het ging gelijk goed. In de zwangerschap had ik veel twijfels of ik dat zelf ook wel zou kunnen zien. Maar hij werd op mijn buik gelegd, begon te huilen, en ik kon direct zien en voelen dat het goed was. 
Wat ontzettend bijzonder en mooi dat wij dit nog eens mogen meemaken! 
Veel mensen willen weten hoe het gaat, en verwachten misschien een lastig antwoord. Zelfs de kraamzorg geeft aan het eind van de week aan dat ze eerst wel benieuwd was in wat voor sfeer ze terecht zou komen. Nou, in een sfeer van liefde en intens genieten. 
Want natuurlijk hadden wij de nare ervaring van het verliezen van onze mooie dochter liever niet mee gemaakt, het maakt wel dat we nu nog intenser kunnen genieten. Dus op de vraag hoe het gaat komt geen lastig antwoord. Ik hoor van iedereen dat ik straal en ik vind ook dat onze mooie kleine jongen al deze liefde verdient. 

Gaat dan alles goed en zijn er geen uitdagingen vraag je je misschien af? 
Zeker wel! 
De eerste tijd heeft de kleine jongen alleen maar dichtbij mij geslapen en gelegen. Altijd in mijn zicht, zodat ik steeds de bevestiging krijg dat het goed gaat. In mijn hoofd kan ik bedenken dat er echt niet zomaar wat gebeurd, maar mijn gevoel wil dit graag zo vaak mogelijk checken. Ik heb geaccepteerd dat ik dat nodig heb en merk dat ik het langzaam aan steeds beter los kan laten. 

Aankomende week moet ik weer werken, de gedachte dat ik hem achter moet laten vind ik zo lastig. Dat zal voortkomen uit het gevoel dat ik onze dochter ook steeds achter moest laten in het ziekenhuis. Het is zo onnatuurlijk om dat als moeder te doen. En haar uiteindelijk echt definitief loslaten en achterlaten dat doet nog elke dag zeer. 
In de kraamweek werd mij gevraagd of ik de kleine jongen niet even moest wegleggen, maar ik dacht alleen maar: Deze mooie kleine jongen kan ik vasthouden en knuffelen zoveel ik wil, hij heeft geen slangetjes en geen pijn, dus ik laat hem niet meer los. En het liefst houd ik hem de komende jaren zoveel mogelijk vast maar ik weet ook dat ik hem echt wel even achter kan laten om te werken. Ook hier liggen mijn gevoel en verstand een heel eind uit elkaar. 

Door alle drukte van kraamvisites en leuke dingen doen in de zomer heb ik te weinig aandacht gehad voor mezelf en het verdriet wat er elke dag is. Rouw is echt een lastig proces, soms op de achtergrond en soms heel erg recht voor je gezicht. Afgelopen week had ik daar last van. Inmiddels weet ik wat kan doen om dit gevoel weer wat te laten zakken. Als ik terug kijk op de afgelopen twee jaar kan ik wel zeggen dat ik als persoon echt veranderd ben, dat is soms lastig in te zien, en mogelijk ook lastig voor de mensen om mij heen. Maar ik weet dat ik hier geen grip op heb, het overkomt me en ik moet er mijn eigen weg in zien te vinden. 

En, als ik dan gister in het zonnetje wandel met een mooie zoon van 5 op de fiets en een lief klein jongetje in de wandelwagen dan voel ik me wel heel erg blij. De vlinderketting om mijn nek geeft me het gevoel dat onze dochter er ook bij is.
Zo zijn er elke dag van die mooie momenten, aan mij de taak om ze ook te zien en te voelen.