Onze eerste weken met z'n drieën ♡

Het is alweer een maand geleden dat wij via een keizersnede onze lieve kleine Juna mochten ontmoeten en ik mama werd.En wat waren de eerste weken intens! Overweldigend, prachtig en zwaar tegelijk.De eerste twee weken waren niet te vergelijken met de afgelopen twee. In deze blog ga ik vooral in op de eerste twee weken en mijn herstel. Ik begin met al het moois, maar zal ook eerlijk de zwaardere kant belichten.

 

Onze eerste twee weken samengevat:

 • Hele fijne onmisbare hulp in het ziekenhuis twee dagen en de beste kraamzorg thuis (nog acht dagen, waar ik heel blij mee ben geweest) 

• Thuis lekker in onze bubbel op de slaapkamer

• De beste papa met zoveel geduld en liefde bezig zien met onze Juna

• Vooral heel veel knuffelen met z'n drieën

• Ontbijtjes op bed

• Veel dutjes samen

• Heel veel leuke lieve kraamcadeautjes en kaartjes (mega verwend!)

• Borstvoeding die goed loopt 

• Veel lieve kraamvisite 

• Eten dat door de liefste vriendinnen langsgebracht wordt

• Heel veel gelachen samen om de kleinste dingen (helaas was lachen nou net wel het meest pijnlijk voor mijn buik..)

• De eerste keren: badje/douchen van Juna, buiten wandelen en boodschappen doen vanaf dag 16 (opeens was boodschappen doen een leuk uitstapje).

En dan de andere kant, die er ook was:

• 2 nachten in een ziekenhuisbed: dag 1 verdoofd plat gelegen en dag 2 de hele dag pijn (enerzijds blij dat mijn katheter eruit mocht, anderzijds was die 3 meter naar de wc lopen nog best een opgave)

• Thuis de hele dag in bed 

 • Hulp nodig om uit bed te kunnen komen (want geen buikspier die het nog doet)

• Onze Juna niet of nauwelijks kunnen verzorgen (behalve voeden)

• Veel vragen en soms verbazing van mensen over mijn herstel (echt goed bedoeld, maar vaak uitleggen waarom je 'nog steeds' in bed ligt en geen of één luier kan verschonen voelt toch lastig..)

• Naweeën (toch nog een beetje ervaren hoe weeën voelen)

• Een paar dagen veel (kraam)tranen

• Veel paracetemol

• Op dag 12 een dag/nacht borstontsteking met koorts.

• Gebroken nachten

Niet alleen Juna is geboren, maar ik ben daarmee mama geworden en heb een zware buikoperatie gehad. Het is fijn dat je er alleen maar voor je kleine kindje hoeft te zijn. En ze deed het vanaf de start zo goed! Onze wereld was klein en de dagen gingen best snel. Juna dronk goed uit de borst (al een uur na de operatie!). Ze was na 10 dagen al op haar geboortegewicht. Ook sliep ze (voor een pasgeboren baby) goed en huilde weinig. Als mensen vroegen hoe het met ons ging dan was mijn reactie dan ook eigenlijk altijd wel dat het heel goed ging! Want met Juna ging het super, dus met mij als mama ook... toch? Vanaf het moment dat ze er was voelde ik mij meteen mama, zo gek is dat. Zo'n overvloed aan liefde die je voelt, maar ook de enorme verantwoordelijkheid. Vooral mega trots en gelukkig dat ze bij ons was. En ze was zo lief en klein (nog steeds)!

 

Maar daarnaast moest ik dus ook herstellen. Hoe werkt zoiets? Van tevoren had ik daar nog weinig bij stilgestaan, ik was vooral bezig met de operatie en eerste dagen in het ziekenhuis. Eerlijk gezegd vond ik de eerste weken lichamelijk erg zwaar. Over het herstel na een bevalling (specifiek na een keizersnede) lees je online overal dat je echt rust moet nemen en hulp moet vragen. Precies twee dingen waar ik niet zo goed in ben...Maar ik kon eigenlijk niet anders. Wat voelde ik mij de eerste twee weken hulpbehoevend. Altijd hulp nodig om uit bed te kunnen komen en ik kon onze lieve Juna niet verzorgen, ik kon 'alleen' voeden. De eerste nachten thuis waren fijn, maar ook erg wennen. Ik wist niet dat ik zoveel kon zweten én water drinken in de nacht. De borstvoeding liep gelukkig erg goed, maar kostte uiteraard ook energie.Op dag 6 deed ik de eerste luier zelf (terwijl Sander er misschien al wel 40 had gedaan). Rond deze dag begonnen ook de kraamtranen, overdag/snachts. Als ik smiddags alleen in bed lag om te rusten of als ik snachts iedere 3 uur met pijn uit bed gehesen moest worden om naar de wc te strompelen en vervolgens te voeden. Het werd steeds gevraagd, maar ik zag per dag niet echt vooruitgang. Ik besloot na een tijdje wat meer dagen terug te kijken en vergeleken met een aantal dagen ervoor zag ik gelukkig wel wat vooruitgang: de pijn nam iets af en het lopen in huis ging steeds iets soepeler. Na ongeveer 10 dagen kon ik zelf uit bed komen, zo fijn. Vanaf toen ben ik ook langzaamaan naar beneden gegaan (bijna vergeten dat ik zo'n fijne verbouwde woonkamer had).Op dag 16 voor het eerst naar buiten voor een kleine wandeling. Een rondje om het huis, zo'n 500 meter. Een klein beetje overmoedig door toch iets verder te lopen dan voorgenomen, maar het viel niet tegen! Heel bijzonder zo voor het eerst. Ik voelde mijn litteken op het einde wel trekken, maar echt pijn deed het niet. Je moet jezelf nooit vergelijken met anderen, maar dat doe je toch af en toe. Als je hoort of leest dat andere vrouwen al sneller dingen doen, dan vraag ik me toch af: herstellen die lichamelijk dan ook sneller of zijn ze vooral mentaal sterker en minder voorzichtig? Ik probeer dicht bij mezelf te blijven en de tijd te nemen, met de gedachte dat dat ook voor de lange termijn het beste is. Na zo'n twee weken ging het herstel wat vlotter en voel ik mij inmiddels al iets meer mezelf.Wel ben ik nu al bezig met hoe ik straks weer meer kan gaan doen. Want 6 weken lijkt een soort magische drempel: tot 6 weken moet je eigenlijk zoveel mogelijk rust nemen en daarna mag je weer alles. Dit geeft mij ergens het gevoel dat je na 6 weken weer alles moet kunnen doen, iets wat denk ik niet realistisch is. Ik wil heel graag weer fit worden, maar hoe pak je dat fysiek aan? Daar ga ik komende weken de tijd voor nemen.

Ik ben zo trots op hoe we het samen hebben gedaan en nog steeds doen, een topteam. Zoals ik had gehoopt; met geduld, plezier, liefde en ruimte voor elkaars behoeften voor zover mogelijk. Eigenlijk weinig woorden nodig, leven in het moment en steeds kijken wat ieder moment brengt en van ons en Juna vraagt.Ik heb gemerkt dat dingen uitschrijven voor mij erg fijn werkt om zo goed te kunnen reflecteren op wat er allemaal is gebeurd. Ik wil hier zeker mee doorgaan en verder schrijven over mijn herstel en ook over dingen als borstvoeding en weer werken.