Onze Chinareis 6 jaar geleden veranderde ons leven

In juni 2004 sloten we onze zoon Daan in de armen.  Hij was 2,5 jaar oud en had een jaar in een kindertehuis gewoond en 1,5 jaar in een liefdevol pleeggezin in Chongqing in China. Ook zijn China-vriend was 2,5 jaar en tegelijkertijd met Daan werd hij ook geadopteerd. Ondertussen zijn niet alleen de jongens vrienden van elkaar, maar ook wij als ouders kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden. Na een paar jaar hadden we afgesproken dat als de jongens in groep 8 zouden zitten we met elkaar terug naar China zouden gaan. Daan zijn vriend wilde heel graag naar China, maar Daan had daar niet zo'n behoefte aan. We hebben dit uitgebreid met hem besproken en zeiden: we gaan alleen naar China als jij ook naar China wil. Niet omdat wij willen, niet omdat zijn vriend wil of omdat we dat ooit eens hadden afgesproken. We hebben met elkaar de voors en tegens besproken en uiteindelijk heeft hij besloten om wel te gaan. Het zou een eerste rootsreis worden. Hij wilde graag de panda's zien, zijn pleegouders ontmoeten, het kindertehuis zien en de plek zien waarvan wordt gezegd dat hij daar te vondeling is gelegd. Bewust zeg ik "waarvan wordt gezegd" want hoe meer informatie er uit China komt, hoe meer twijfels daarover bestaan. 

April 2014, 6 jaar geleden was het zover. We vertrokken naar Chongqing en de volgende dag stonden de pleegouders van Daan te popelen om hem weer te zien. Wat waren ze blij, geïnteresseerd en liefdevol! We kregen allemaal cadeau's en ook op de dagen dat we samen optrokken werd er van alles gekocht en geregeld. We hebben drie dagen en een avond met elkaar opgetrokken en zo konden ze zien hoe het met de jongens gaat, hoeveel plezier ze hebben en hoe goed het met ze gaat. Het waren waardevolle dagen met elkaar! Op de laatste dag samen kwamen ook de pleegbroers en -zussen die nog in China woonden erbij. Een van de pleegbroers zat alles eens te bekijken en zei op een gegeven moment dat hij ook graag geadopteerd had willen worden, maar dat hij al te oud was. Het raakte me enorm! Het bijzondere was dat ik de maanden voor onze reis naar China al regelmatig berichtjes zag op Facebook dat kindertehuizen ouders zochten voor wat oudere Chinese kinderen. Elke keer als er zo'n berichtje kwam raakte het me. Er werd iets in mijn hart geplant...

Na onze Chinareis liet de opmerking van die jongen me steeds bezig. Ondertussen waren mijn man en ik 48 en 46 jaar en was adopteren van nog een kindje niet vanzelfsprekend en niet mogelijk, volgens ons. De wet was daar altijd duidelijk over. Toch ben ik gaan kijken en informeren, het liet me niet meer los. Het bleef doorgaan in mijn gedachten en in mijn hart. Wat bleek, de wet was veranderd en adopteren was nog steeds mogelijk! Ik kan wel zeggen dat ons leven op de kop ging. Want, adopteren doe je niet zomaar! Ons leven was eindelijk in wat rustiger vaarwater gekomen en ik kreeg wat meer tijd voor mijzelf. Onze eerste adoptiezoon is meervoudig beperkt en dat heeft me veel gekost. Zouden we nu weer opnieuw beginnen? Wat als het opnieuw zo moeizaam gaat? Hoe komen we aan het geld voor een nieuwe adoptieprocedure? Enne, weer naar zwemles, weer naar de basisschool, weer kinderfeestjes! Allemaal hobbels, maar aan de andere kant. Mijn hart borrelde aan alle kanten en we voelden ons echt geroepen om een nieuwe adoptieprocedure te starten. Dat hebben we gedaan in juni 2014, 2 maanden nadat we uit China terug kwamen. Hoe dat verder ging vertel ik een volgende keer!