Onze angst wordt werkelijkheid

Zaterdag 2 januari 2016

De dag waarop alles is veranderd....

Sinds gisteren voelde ik ons meisje al minder bewegen. Ik dacht dat ik te druk was geweest en besloot op bed te gaan liggen en rust te pakken. In mijn achterhoofd weet ik dat ik eigenlijk moet bellen, maar ben bang voor de bevestiging van mijn gevoel. Mijn gevoel zegt dat het niet goed is, maar bellen durf ik niet.

's Morgens werd ik wakker met een vreemd gevoel. Toch maar even de verloskundige bellen voor een extra controle. Onze grootste angst werd werkelijkheid. De verloskundige zoekt, maar weet niet zeker of ze de hartslag hoort. Snel naar het ziekenhuis voor een echo. De beelden op de echo bevestigde ons gevoel....
"Ik haal er even iemand bij voor ik jullie dit nieuws ga vertellen" zei de verloskundige die de echo maakte.
Ik begin te gillen en roep dat dit niet waar kan zijn. Waarom overkomt ons dit.
Jolie is weggevlogen als een vlindertje, heel stilletjes....
Je wereld stort onder je vandaan. Veel vragen, maar zo weinig antwoorden.

We hebben onze ouders meteen gebeld en gevraagd om te komen. Elk telefoontje wat we pleegde was hartverscheurend... Zoveel verdriet kunnen we niet aan.

De rest van de dag gaat alles in een roes. Er worden veel zaken besproken in het ziekenhuis. Na nog een paar onderzoeken mogen we naar huis. Maandag komen we terug om de bevalling op gang te brengen.

Samen rijden we naar huis.... Thuis aangekomen zijn daar ook onze ouders. We lopen door de voordeur naar binnen. Het zien van de wandelwagen doet pijn... Weer breken we...

Als we net op de bank zitten komen de kinderen vrolijk binnen rennen. Maudy (5,5 jaar) vol verwachting, want haar zusje was geboren dacht ze.... Helaas moesten we haar ander nieuws brengen. Wat deed het pijn haar dit nieuws te moeten brengen. We kregen veel vragen van haar, die we helaas niet konden beantwoorden. Na 10 minuutjes vroeg ze of ze nu toch nog wel op school mocht trakteren en of ze vanavond nog mocht logeren bij haar nichtje.
Bij Raf  (2,5 jaar) kwam het nog niet binnen. Hij merkt ons verdriet wel en wilde eerst niet bij mama zijn, maar kwam later toch knuffelen.

Na veel bezoek zijn we 's avonds lekker samen met Raf. Hij mag bij ons in bed komen logeren. Ondanks ons grote verdriet genieten we ontzettend van ons mannetje. Wat een pret hebben we gehad. Op dat moment begon onze kracht te stralen....

Midden in de nacht word ik wakker. Richard zit op de babykamer. Ik ga bij hem zitten...
Daar zitten we, trotse ouders van een dochter.... met heel veel verdriet....