Onwerkelijk

Zo aan het eind van het jaar sta je toch even stil bij hoe het jaar was. En ik merk hoe verder we in de tijd vooruit gaan ik het soms onwerkelijk vind dat dit ons verhaal is. Alsof het niet echt is. 
En soms is daar de harde werkelijk ineens heel duidelijk aanwezig. Zoals afgelopen week, ik stond bij de zelfscankassa in de winkel. Na het betalen hoorde ik: Bedankt en tot ziens. Een standaard zin die ze laten horen naar een betaling, maar ik schrok zo. Want even stond ik weer in het ziekenhuis. Waar we vele uren hebben doorgebracht. Waar het enige eten wat ik at haalde bij de To Go winkel. En die To Go winkel gebruikte precies hetzelfde zinnetje. Schrikken, even staat dan de wereld weer stil en voel ik me weer zoals toen. De onzekerheid en de angst. De angst die werkelijkheid werd. Na een paar seconden ga je ook weer verder en lukt het nu, door tijd, om weer door te gaan.

Inmiddels weet ik precies hoeveel stappen het is om bij het graf te komen. Ken ik elke stap, elke boom en elke plant. Ik zie het meteen als er iets veranderd is als ik aankom. Ik hoef er niet meer elke dag heen voor troost, want ook dat doet tijd. Maar ik zorg er zeker voor dat het altijd netjes en mooi is. Dat verdiend dat kleine mooie meisje.
En voor volgend jaar gaat dat vast niet veranderen. Het gemis wordt niet minder, misschien zelfs wel meer. Maar we leren om er omheen wel de mooie dingen te zien en ervan te genieten.