Onverwachts zwanger op mijn 18e

Zomer van 2015. 

Ik was 18 jaar, zat in het 2e jaar van mijn opleiding Manager Reizen & Frontoffice en liep stage op Texel op een camping. Voor een weekend was ik terug naar huis, dit deed ik wel vaker als ik 2 dagen achter elkaar vrij was. Gezellig tijd doorbrengen met familie en vrienden, zo ook deze keer. Dinsdag 14 juli was ik samen met mijn twee beste vriendinnetjes gezellig aan het chillen bij één van de zojuist genoemde vriendinnen. Niets anders dan anders. Tot dat 1 van de 2, uit het niets, vroeg: "Sanne, ben je misschien zwanger?"

Rollercoaster.

Vanaf dat moment ging alles zo snel, een rollercoaster vol emoties die ik nog nooit eerder gevoeld had. We deden een zwangerschapstest, 2 zelfs, beiden positief. Wat ik ergens in mijn hoofd al wel wist, maar het gevoel continu onderdrukte, want dat kon toch niet zo zijn?! Gevalletje: Als je doet alsof het er niet is, is het er niet. Het is moeilijk te verwoorden hoe dat gevoel was, maar zo was het echt. 

We bleven slapen. Niemand wist het nog, alleen wij 3. Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht, 100en vragen gingen door mijn hoofd. 

De volgende ochtend belde 1 van mijn vriendinnen gelijk mijn huisarts. "Goedemorgen, ik bel voor een vriendinnetje van mij. Ze is zwanger". En daar gingen we, met zijn 3en in de auto naar de huisarts. Doodsbang was ik. 

"Ik voel het al bewegen"

We zaten met z'n 3en in het kleine kamertje bij de huisarts. Het was natuurlijk al duidelijk dat ik zwanger was, de vraag restte enkel nog: Hoelang? Een vraag die de huisarts ook stelde, of ik enig idee had hoe lang het al kon zijn. Zoveel aan mijn buik zag je niet, een beetje dikker, dat wel. Maar dat kon ook komen door al dat ongezonde voedsel wat ik op dat eiland (Texel) naar binnen werkte. "Volgens mij voel ik het al bewegen" zei ik, en daarna volgde in paniek direct de vraag wanneer dit normaal gesproken mogelijk was in een zwangerschap. Ik wist namelijk helemaal niet of ik dit wel wilde, zo jong moeder worden.. 

Een paar uur later mocht ik direct naar het ziekenhuis. Samen met mijn 2 vriendinnen in de ziekenhuiskamer, huilend lag ik op dat bedje, mijn vriendinnen naast mij met allebei een zweethand vast. Ik kan me nog precies herinneren hoe die ruimte eruit zag. Echt, ik was doodsbang. Doods-bang voor wat ging komen. Tijdens de echo heb ik alleen maar weggekeken, ik kon niet kijken naar wat er op dat beeldscherm te zien was. 

Bijna 28 weken?! Ik kon alleen nog maar denken aan alle gevolgen die dit met zich mee ging brengen. Dit betekende dat ik geen keus meer had, ik ging dit kindje op de wereld zetten, of ik dat nou wilde of niet.

De zorg in het UMCG was goed, meteen kwam er een maatschappelijk werkster waar ik heen kon en alles mee kon gaan bespreken.

Alle opties werden doorgenomen, het kindje houden, of toch adoptie? Mijn oom en tante uit België hebben later, toen het nieuws naar buiten kwam, aangeboden de zorg op zich te nemen. Ik zou langs mogen komen wanneer ik wilde en als ik het dan over een aantal jaar tóch zelf wilde gaan doen, was dat mogelijk geweest. Ondanks dat ik hier uiteindelijk niet voor heb gekozen ben ik ze nog steeds eeuwig dankbaar voor dat mega lieve aanbod.

Ik moest gaan nadenken, wat wil ik? Adoptie viel vrijwel direct af. Dat zou ik nooit kunnen.

Just you and me.

Terug naar huis. Vol spanning. Ik moest het mijn ouders gaan vertellen. Ik woonde destijds bij mijn vader en mijn stiefmoeder. Het was gewoon een doordeweekse dag dus mijn vader was aan het werk. Mijn stiefmoeder was de eerste die ik het wilde vertellen. 

Ze viel bijna van haar stoel en haar bril die nonchalant in het haar zat, vloog er door een rare beweging af. Hier kunnen we altijd nog om lachen. Nadat zij het wist, heb ik mijn vader gebeld en gezegd dat ik hem iets moest vertellen, hij is direct naar huis gereden. Mijn moeder heb ik het even later ook verteld, telefonisch, omdat zij toen niet in de buurt was. Ze waren allemaal geschrokken, maar vooral mijn vader kon het snel relativeren en zei vrijwel direct, zo zweverig als 'ie soms is(loveyou) : "Maar, dit is iets heel moois, er komt nieuw leven!"

De steun van mijn ouders was er, maar toen de 'vader' nog (ik had geen enkele twijfel over wie dat was, ook al deden de geruchten anders vermoeden). Zijn reactie heb ik beleefd als, boos, verdrietig en geschrokken. Zijn emoties gingen op en neer en volgens mij wist hij niet goed wat hij moest. Zijn keuze is uiteindelijk, denk ik, beïnvloed door zijn omgeving en de behoefte aan vrijheid. Tot op de dag van vandaag is hij niet in het leven van mijn dochter. Ondanks dat én alle praatjes en meningen, was mijn keuze gemaakt. Ik ging het doen. Just me and her.

Een vervelende periode.

Als ik terug denk aan mijn zwangerschap, voel ik helaas weinig positiefs. Ik schaamde me. Hoe kon dit míj́ overkomen?! Daar liep ik dan, door het dorp met een mega buik, die ik probeerde te verbergen met wijde kleding. Zodra het nieuws naar buiten was, was mijn buik namelijk íneens enorm. Alsof het nu mocht, eindelijk wist iedereen het en groeien ging je. Ik voelde me eenzaam, ondanks alle steun die ik kreeg van naasten. Ik ging dit alleen doen, alleen in een huis, zonder de vader van het kindje, echt alleen. Met natuurlijk veel hulp van vrienden en familie, maar uiteindelijk komt het op jezelf aan. Jij hebt gebroken nachten, jij zit huilend naast het ledikant om 03:00 uur s'nachts en JIJ kan niet mee kan naar het feestje waar al je vriendinnen heen gaan. Ik kon moeilijk wennen aan het idee en ik kreeg de knop maar niet om.

Daar ben je dan.

En daar ben je dan. 9 oktober 2015, 14:40 uur was daar eindelijk mijn meisje. MIJN kind. Het kindje dat zoveel verandering met zich mee ging brengen en dat eigenlijk al gedaan had. Was ik blij? Ja. Maar ergens was ik ook bang. Bang voor hoe je mijn leven totaal op zijn kop zou gaan zetten.

En ik moet zeggen, het eerste jaar was heftig. Gebroken nachten en 'eenzame' momenten. Ik heb er heel wat tissues doorheen gejaagd en ik baal er achteraf zo van dat ik, juist in het eerste jaar, niet volop van je heb kunnen genieten. Maar, daarna werd het beter. Voornamelijk door de komst van mijn huidige vriend, Sander. En, lieve Luna, als dit is wat we hebben moeten doorstaan om te komen waar we nu zijn, was het het allemaal waard. Je bent de liefste en het BESTE wat me ooit is overkomen! Mama houdt van jou lieve schat.

Meer zien over ons leven? Check mijn youtube kanaal waar ik iedere week een vlog upload! https://www.youtube.com/channel/UC2zizaeMmQWsIK9l1Y1o9HQ?view_as=subscriber

Instagram: @sanne_verhoeven