Onverwacht zwanger hoe moet dat met mijn schoonouders?

Na mijn mededeling in sneltreinvaart en vol onzekerheid kijk ik Stan aan, hij lacht. Hij lacht oprecht en lijkt eigenlijk heel blij te zijn met deze onverwachte en ongeplande zwangerschap. Op dit moment was ik gelukkig, zielsgelukkig en wist ik dat dit het allemaal waard is geweest. 

We gaan lopen met de hond en Stan zegt dat het een meisje word. Ik was hier ook van overtuigd. Ik spreek mijn twijfels uit richting Stan. Het is zo snel, ik wilde eigenlijk eerst samenwonen en je ouders hoe moet dat daar mee? Stan geeft aan dat het snel is maar het is zo en zijn ouders ja dat moeten we maar zien...

Ik wil er niet teveel over nadenken en dat doe ik ook niet. Ik ben helemaal in de wolken, er groeit een mensje in mij. Een nieuw leven vormt zich in mijn buik hoe bijzonder is dat? 'Savonds ga ik weg en ik vertel het direct aan mijn vriendin, die natuurlijk dolblij voor me is. Zij is de vriendin die tegen Stan zei dat als hij geen stappen ondernam hij me kwijt zou raken. Zij kent het hele verhaal maar zij was oprecht blij voor mij, voor ons. 

Stan moest nu wel wat aan zijn ouders vertellen en hij vertelde daarom maar dat hij een huis heeft gekocht en dat we daar samen zouden gaan wonen. Zijn vader die nog wel positief was over het huis wilde vanaf toen geen contact meer met Stan. Dit heeft hij me wel direct verteld, ik wist ook dat hij naar hun toe ging om het te vertellen. Ze wisten nog niks van de zwangerschap af en Stan is toen een tijdje bij mij en mijn ouders komen wonen, want hij wilde dan ook weg uit het ouderlijk huis. Waarom hij niet meteen over de zwangerschap heeft verteld weet ik niet, het was nog heel pril allemaal maar ik denk voornamelijk uit angst voor de reactie van zijn ouders. Stan zat er helemaal doorheen, toen zijn moeder hem belde. Toen ik hem vroeg wat ze zei, zei hij: Ze zegt dat je er zo oud uit ziet dat je mijn moeder had kunnen zijn. Nog steeds als ik eraan terug denk doet dat pijn. Dat is gericht op mij, niet dat het waar is maar het doet wel pijn. Ik kom heel zelfverzekerd over maar dat ben ik totaal niet, ik ben heel onzeker. Ik vind mezelf geen mooie vrouw en daardoor doen dit soort uitspraken alleen maar meer pijn. Er was geen contact meer met zijn vader maar nog wel met zijn moeder. Ik heb me hier verder maar buiten gehouden.

We gingen samen wonen, toen ik 12 weken zwanger was gingen we verhuizen. Eindelijk ons eigen plekje, waar we straks met zijn 3en zouden zijn. Ons eigen gezin een nieuw begin. Met het verhuizen en spullen op de plek zetten kregen we knallende ruzie. Ik wilde volgens hem over alles bepalen waar het zou staan. In de keuken ook, uhhh ja ik zou ook degene zijn die daar het eten moest koken en de meeste tijd door zou brengen. Toen ik wat waxinelichtjes neer wilde zetten werd hij helemaal boos en barste de bom. Knallende ruzie hadden we en ik vroeg me toen al af of ik het vol kon houden. Als ik niet zwanger was geweest was ik toen echt weg gegaan maar ik was wel zwanger dus ik bleef en we zouden er samen wel uit komen.

We leken er samen ook weer uit te komen...1 van de mooiste momenten tijdens mijn zwangerschap was wel de ontdekking van het geslacht. Ik wilde niet weten wat ons kindje was een jongen of een meisje want ik was overtuigd dat we een dochter zouden krijgen. Stan begon steeds overtuigder te raken dat we een zoon zouden krijgen en uiteindelijk besloten we de enveloppe los te trekken waarin het geslacht stond. Er was een symbool getekend en ik dacht dat dit het symbool voor mannen was waar Stan dacht dat dit voor vrouw stond. We hebben gegoogelden zagen dit symbool in het roze.... een meisje dus (dachten we) Maar ik bleef volhouden dat het voor de man stond en zocht verder. Ja hoor we kregen een zoon. Wat hebben we gelachen op dat moment omdat we in eerste instantie niet wisten waar het voor stond en we zelfs eerst even dachten dat het een meisje zou zijn. Bij het besef dat het een jongen was rolden de tranen over mijn wangen, ik was zo overtuigd van een dochter dat ik echt aan het idee van een zoon moest wennen.

Stan bleef contact houden met zijn moeder en toen ik een week of 22 zwanger was heeft hij dit eindelijk aan haar verteld. Toen wilde ze ook wel contact met mij. Ik ben daar geweest maar veel is er niet gezegd, we moeten verder is waar het op neer kwam. Een stukje taalbarrière speelt hierbij mee (ze spreekt wel nederlands maar niet heel goed) Daarnaast speelde er van mijn kant heel veel angst en onzekerheid mee. Angst over wat te zeggen en hoe het voor Stan zou zijn, ik ben hier fout geweest want ik had gewoon de dingen moeten zeggen die ik voelde en niet weer mezelf wegcijferen om de goede vrede te bewaren.  Mijn grote valkuil, maar het is gebeurt en ik kan het niet terugdraaien. Eigenlijk heb ik dit de hele relatie al gedaan, hij stond op nummer 1 en ik ik cijferde mezelf continu weg.

Stan had mij ten huwelijk gevraagd en we zouden gaan trouwen nog voordat ons kindje geboren werd alleen was zijn familie het hier niet mee eens...