Ontpoppende pubers

Vanmorgen zat ik oude foto’s te bekijken. Met weemoed dacht ik terug aan de tijd dat onze oudste knul nog bananen voetjes en schoenmaatje 28 had. Toen gingen nog “ginne” was. En toen Legosteentjes onder je voet nog de grootste bron van ergernis was.

Langzaam maar zeker zijn wij een tijdperk ingevaren die geen weg meer terug kent. Apart wereldje wel, die pubertijd🤨.

Hysterische geluiden van YouTubers op de achtergrond.

Voortdurende zoektochten naar de iPhone- lader en de oortjes. Spullen opruimen? ‘Hoezo?’

Lege verpakkingen die weer netjes worden teruggelegd in de kast of in de koelkast.

Ontembare honger.

O, en de slaapkamer🤭.. geurende zweet sokken, snoep papiertjes en ander verpakkingsmateriaal zo ver het oog reikt..

Ergens vorige week heb ik met verbazing staan kijken naar hoe mijn puber in wording met gemak 4 tosti’s naar binnen schoof. Want ja, honger.

“Zeg, beetje kalm met de kaas hè vriend. Tis hier geen vreet maar raak voor een knaak!”

“jahaaaa” (de nonchalante blik en diepe zucht moet je er even bijdenken)🙄.

Het schijnt dus zo te zijn dat tosti’s het soort voedsel is waar menig jong persoon van leeft 🤔

Kort daarop verdween ook de rest van de tijger half bruin in het hongergat. Het kapje werd keurig teruggelegd in de broodtrommel (mocht een ander nog trek hebben).

Een wijs persoon zei laatst: ‘Nadine, ze zíen het echt niet. Hun aandacht is nog niet groot genoeg. Je kunt aandacht zien als een soort zoeklicht, dat meer reikwijdte krijgt naarmate je volwassener wordt’.

Oké, op zich logisch 🤷🏽‍♀️

Die sporen van bende die ze overal achterlaten zal dan vast een weerspiegeling zijn van de chaos in hun hoofd..

Aan ons de schone taak om ze door deze maffe periode heen te navigeren🤣.

Straks de middelbare.. wie weet wat ons dan allemaal te wachten staat.

Maar voorlopig bijt ik mijn tong af en bemoei ik me, geheel tegen mijn aard in, nog even helemaal nergens mee. Zo komen we vast deze quarantaine tijd vredig en harmonieus door met elkaar.

Joe joe! 👍🏾