Ontaarde moeder! Of toch niet..?

De inleiding zegt het eigenlijk al. We hebben een fantastische dochter en voor mij is het zo af. Maar voor mijn vriend niet. En dat zorgt best voor strijd kan ik jullie vertellen. 

Patrick en ik hebben elkaar leren kennen via een datingsite, nu alweer 9 jaar geleden. Het klikte meteen,al was ik niet meteen verliefd. We hadden allebei al wat relaties achter de rug en dat maakt dat je toch wat voorzichtiger te werk gaat zeg maar. Je bent wat terughoudender. (Ok, we zijn geen weekend zonder elkaar meer geweest dat niet;-)) Mede omdat je al wat ouder bent gaan je gesprekken met elkaar al vrij snel over de toekomst.(hallo tikkende biologische klok) We waren het er allebei over eens dat 2 kinderen ons heel leuk zou lijken  (mits het je is gegeven uiteraard maar het ging om wat je zou willen). We zaten op 1 lijn dus dat voelde fijn. Uiteindelijk duurde het toch nog 4 jaar eer hij bij mij introk. Ik had een koophuis hij een huurwoning dus dat was het meest logische op dat moment.  Toen hij eenmaal over was wilde ik eigenlijk wel aan kinderen beginnen,het ging goed tussen ons en de tijd tikte verder ik was inmiddels 36. Toch wilde hij nog wachten. Driekwart jaar later ging hij overstag. Binnen 3maanden was ik al zwanger dus we waren dolgelukkig!

De zwangerschap verliep vlekkeloos. Ze wilde alleen graag in mn buik blijven dus met 41 weken en 2 dagen werd ik ingeleid. Het was hoogzomer en ik trok het niet meer. Dat inleiden ging helemaal verkeerd. Uiteindelijk is ze met n spoedkeizersnede gehaald. Gelukkig ging dat allemaal goed. Wat toen aanbrak was een loodzware periode. Wegens mn wond moest ik rustig aan doen maar dat ging helemaal niet. Borstvoeden lukte maar amper,en ze bleef maar huilen,dag en nacht. Flesvoeding hielp iets maar nu ging ze er ook bij spugen. Dagopnames wezen verborgen reflux,koemelkallergie en n overprikkelde baby uit.(Slapen deden we geen van allen dus overprikkeld waren wij inmiddels ook). 

Medicatie,dieetvoeding en een ingebakerd miepje (anders sloeg ze zichzelf ook wakker ) brachten weer wat rust in de tent. Maar die roze wolk heb ik nooit gezien hoor. Ik was echt helemaal op. De stress,het slaapgebrek en de hormonen die door mn lijf gieren hadden me aan de rand van een postnatale depressie gebracht. 

Patrick had het zwaar op zijn nieuwe  werk in die periode hij zat niet op zn plek daar,iets wat hem ook stress opleverde. Vanuit het ziekenhuis had ik meegekregen hoe Cat te troosten als ze in haar bedje huilde. Dat vergde veel geduld. Uren heb ik (en mijn moeder)aan haar bedje gezeten en haar over haar buikje geaaid en lieve woordjes toegefluisterd.  Patrick vond dat " overdreven gedoe" en deed daar niet aan mee. Dat heeft er bij mij ontzettend ingehakt. Voor mijn gevoel heeft hij ons toen echt in de steek gelaten. Tuurlijk, ook hij zag dat het niet goed ging met mij en regelde een bedje zodat Cat ook bij mn moeder kon slapen zodat ik wat rust kreeg. Maar die steun waar ik naar zocht heb ik niet gekregen( zo voelde het in ieder geval) . Omdat hij er dus niet aan "mee wilde doen" heb ik alles naar mezelf toe getrokken vanaf dat punt. Flesjes geven,luiers verschonen,niks mocht hij meer van mij. Ik vertrouwde m niks meer toe. Snachts ging ik er altijd uit. Alles wilde ik zelf doen. Hij heeft dat met lede ogen aangezien,hij vond dat vreselijk. Hij heeft me toen ook verweten dat ik hem geen vader liet zijn. Terecht uiteraard,maar ik kon het gewoon niet.

Onze relatie is er bijna aan kapot gegaan. We hebben er zoveel ruzie over gehad echt vreselijk. Nu gaat het gelukkig stukken beter,al ben ik nog steeds erg beschermend over Cat. Inmiddels vertrouw ik Patrick gelukkig wel en weet ik dat hij het prima kan zonder mij. 

Maar nu komt het; hij wil nog een kindje erbij. Ik niet. Na alles wat er is gebeurd zie ik dat echt niet zitten. Bovendien is Cat een heel pittig meisje waar we onze handen aan vol hebben. Dat en gezien het feit dat ik nu 41 ben vind ik het wel goed zo. Andere baby's doen me niks. Ik moet er echt niet aan denken. Het Nare is dat het Patrick verdriet doet. Hij wil dolgraag een 2e. Maar ja als je vraagt waarom dan is het:'"dat hoort zo" en " 1kind is zielig" .  Nu ben ik zelf enig kind en ik ben echt niet zielig. Heb t nooit gemist. En ik kan nog delen ook. Dus tja. Maar we hebben er wel al veel strijd over gehad. Ik vind het heel naar om "iemand zijn droom te verwoesten" (zo zei hij dat)maar ik kan niet anders. Ik kan toch geen kind krijgen alleen omdat hij het wil?  Ik kan het gewoon niet meer opbrengen. Iemand anders zoeken wil hij niet. Want dat Heb ik ook gezegd,dat hij iemand anders moet zoeken als hij het echt wil. Maar niet met mij...Hij zeg dat het ook onnatuurlijk is dat een vrouw geen kinderen meer wil. Ik voel me echt een beetje de slechterik hier maar eerlijk is het niet toch? 

Nu is de vriendin van een vriend van hem zwanger van de 2e nou jullie kunnen wel begrijpen hoe sfeervol dat is aangekomen hier..wat moet of kan ik hier nou toch mee, niks toch? Hoe zouden jullie hierop reageren?