Ongewenst fulltime moeder...

Begin juni 2010 was ik 19 weken zwanger en kreeg ik van mijn baas te horen dat er na het einde van mijn contract (eind aug 2010) geen plek meer voor me was. Ik gaf leiding aan huishoudelijke medewerkers in de huishoudelijke zorg. De overheid ging steeds verder met bezuinigen en aangezien ik de enige met een tijdelijk contract was, moest ik weg. Ik had de bui al wel een beetje zien hangen, maar ja, ik bleef hoopvol. Het was toch nog best slikken toen ik het te horen kreeg. Ik herpakte mezelf snel, want ik was immers zwanger. Ik had zelf al wel ingeschat dat ik voor de bevalling toch niet meer aan het werk kwam en was van plan het er maar lekker van te nemen.

Geheel onverwacht liep mijn 'plan B' ook anders, 19 juni 2010 zaten we in het ziekenhuis. Ik verloor vruchtwater en dat was natuurlijk nog niet de bedoeling. Na diverse onderzoeken bleek dat ons kindje microcefalie had. De vooruitzichten waren slecht, ons kindje zou het einde van de zwangerschap niet halen óf zou zwaar gehandicapt worden. Onze wereld stortte in. Veel tijd om na te denken wat we gingen doen was er niet. Diezelfde avond braken mijn vliezen en 5 dagen later sloten we haar in onze armen... Stil... Na het afscheid ging ik met loeiende sirenes naar een groter ziekenhuis, omdat de placenta niet loskwam. Ik heb het gigantische bloedverlies overleefd, maar vraag niet hoe...!! Na een paar zakken bloed wilde ik naar huis en gelukkig mocht dit. Daar zat ik dan thuis te kijken, geen kind, geen werk, niet meer zwanger...

Een lastige periode brak aan, het was emotioneel verschrikkelijk zwaar en lichamelijk was ik er ook nog lang niet. Ik bleef nog een half jaar onder controle, want er was nog een stukje placenta achtergebleven in mijn baarmoeder die er vanzelf uit moest gaan. Uiteindelijk moest ik nog geopereerd worden om mijn baarmoeder weer helemaal 'schoon' te krijgen. Na dat half jaar kregen we groen licht om weer zwanger te worden. Ik wilde niet anders dus we gingen ervoor. Ondertussen solliciteerde ik ook links en rechts gewoon door, want ik wilde ook dolgraag weer aan het werk. Ik zat dagen thuis, om me heen was iedereen aan het werk en had geen tijd voor mij. Daar zat ik dan dagen thuis te kijken, alleen. Mijn man was na de geboorte van Vlinder* weer snel aan het werk, althans dat vond ik ik snel.

Ik raakte, nadat we groen licht kregen, gauw zwanger en na 9 maanden sloten we onze zoon in onze armen. Ons geluk kon niet op, een kerngezond jongetje. Helaas kreeg ik na de geboorte een postnatale depressie en kwam onder behandeling van deze en gene om er bovenop te komen. Ik had een slaapprobleem en uiteindelijk met behulp van een slaapcentrum krabbelde ik weer op. Eind 2012 kan ik echt zeggen dat ik weer 'normaal' was voor zover je daarvan kon spreken. 

Voor mij brak de tijd aan om toch eens serieus weer aan het werk te gaan. Ik solliciteerde me suf maar die ene baan kwam er niet. Ik begon als zelfstandig ondernemer en begon een webshop in trouwschoenen, ik ben gaan werken als pakketbezorger en daarnaast startte ik ook met behulp van mijn man een 2e webshop in fotoboxen. In de hoop dat ik uiteindelijk wel een leuke werkgever zou treffen om aan de slag te gaan. Ook dit liep allemaal niet zoals verwacht. 

En we besloten voor een derde kindje te gaan, in december 2014 is onze kerngezonde dochter geboren. Ze is nu 5 maanden oud en ik ben alweer een dikke maand aan het solliciteren. En ik ben alweer een aantal teleurstellingen rijker. Ik verbaas mij erover hoe er met je sollicitatie wordt omgegaan. Gegevens die zoekraken waardoor je de boot mist, beloftes om terug te bellen worden niet nagekomen tot sollicitatie waar je nooit een reactie op krijgt. Ik begrijp er helemaal niks van. Met mijn ervaring als intercedent mag je toch verwachten dat een bedrijf je toch op zijn minst een standaard afwijzing stuurt... Inmiddels begin ik de hoop op een baan weer te verliezen en vraag ik me af of ik het nog wel moet willen: een baan naast het moederschap. Het antwoord blijft nog steeds 'JA' maar is het tegen beter weten in? Zou ik niet gewoon meer rust vinden als ik accepteer dat die baan er voorlopig niet gaat komen? Ik ben nog steeds overtuigd van mijn eigen capaciteiten en mijn gezonde werkmentaliteit. En toch slaat de onzekerheid steeds vaker toe. Ik ben nu officieel fulltime moeder, ik geniet van mijn kinderen, ik haat het huishouden en ik mis een leuke baan en collega's naast het moederschap. 

5 jaar geleden had ik het allemaal zo anders voorgesteld. 

Mijn man en kinderen houden me op de been, én mijn positiviteit ;-)