6 jaar geleden
Ongepland een verrassing met onverwacht einde.Deel 7!
In deel 1 tot en met deel 6 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje.
En dit terwijl ik toen pas vier maanden samen was met mijn man. Het was een zware, emotionele periode. Gaan we het wel of niet houden, hoe gaan we het aanpakken, kunnen we dit en allerlei andere praktische vragen Toen dit eindelijk duidelijk was voor ons en we, na een relatie van zeven maanden, samen gingen wonen, wilden we gaan genieten van deze zwangerschap. Alleen liep alles anders en belande ik met 23 weken in het ziekenhuis na een bloeding. Alle hulp mocht niet baten en ik bevielop 4 oktober 2012 van onze eerste zoon Casper die na 1 uurtje te hebben geleefd, in mijn armen is gestorven en een sterrenkindje is geworden.
In deze blog lees je hoe de weken, maanden na de crematie zijn geweest en hoe je toch door moet met je leven.
Mijn neefje was geboren en ik had zo'n dubbel gevoel. Ik was blij voor mijn broertje en zijn vriendin, maar toch was er ook een stukje jaloezie dat om de hoek kwam kijken. Een stukje woede in een andere hoek. De vraag: waarom mochten wij dit niet meemaken? stond op de voorgrond.
Ik had zoveel moedergevoelens en moederliefde in me en dit zou niet beantwoord worden door een lief klein baby'tje, maar onvervuld blijven.
Doordat mijn neefje zo klein was, moest hij een paar dagen in de couveuse blijven, wat me wel zorgen baarde. Ik bleef duimen dat het goed zou gaan.
Ondanks mijn eigen gemis, zocht ik in deze dagen wel meer toenadering en durfde ik hem zelfs vast te houden en te knuffelen.
Na 10 dagen mocht hij dan eindelijk naar huis! Wat was ik blij.
Eenmaal thuis was ik met enige regelmaat bij mijn neefje. Ik was tenslotte gevraagd als peettante.
Mijn broertje en zijn vriendin deden erg hun best en gaven mij ook het vertrouwen en de eer om de kleine vent mee naar ons huis te nemen. Zo kon ik gewoon één op één momenten met hem hebben. Ik bracht regelmatig tijd met hem door en kon op die manier toch mijn moederliefde, weliswaar op een andere manier, kwijt.
Dat ik dit heb kunnen en mogen doen, heeft zeker geholpen bij het verwerkingsproces en nog steeds is hij mijn zonnestraaltje!
Doordat ik toch iets meer mijn moedergevoel kwijt kon bij mijn neefje, kon ik 'makkelijk' mijn 'het-gaat-goed-ik-ben-vrolijk'-masker opzetten en doen alsof alles goed ging. Ik ging naar verjaardagsfeestjes, kwam onder de mensen en toonde nog steeds vluchtgedrag.
Overdag was ik onder de pannen, maar 's nachts had ik nachtmerries en beleefde de bevalling steeds opnieuw. Hierdoor kon en wilde ik niet meer slapen en ontwikkelde ik een gigantisch slaaptekort met bijbehorende gedragingen (kortaf, bot, kort lontje enz.).
Kerst 2012Ruim een week later zou het Kerst stond zijn en hier had ik echt GEEN zin in. Buiten het feit dat ik me leeg en incompleet voelde, ging het ook niet zo lekker met mijn schoonvader. Hij sukkelde al een week of drie met zijn gezondheid.
Ik versierde het huis dan ook niet. Geen kerstboom niks nada noppes. Waarvoor zou ik?
Tot ik opeens een telefoontje kreeg van de dame van de voet- en handafdrukjes. Het was gelukt om afdrukjes te maken van de handjes en voetjes van Casper en ze vroeg of we wilden komen kijken.
Daar gingen we dan, 14 december 2012, op naar deze dame.
We werden vriendelijk ontvangen en gingen naar haar atelier. En daar liet ze ons twee bronzen afdrukken en een paar stenen zien.
Mijn ogen vulden zich met tranen.
De voetjes, zo klein het handje, met 5 kleine ienieminie vingertjes zo perfect!
We bespraken de laatste details en 19 december mochten we ze definitief ophalen.
Er was iets in me gebeurd. Wat, weet ik niet maar ik voelde me anders.
19 december
Vandaag mochten we dan eindelijk de urn en de afdrukjes van Casper* gaan ophalen. Het voelde alsof ik mijn zoon eindelijk mee naar huis kreeg.
Tot op de dag van vandaag is dit een van de mooiste dingen die we hebben kunnen doen ter nagedachtenis van Casper*.
Het ziet er niet uit als een urn, maar dit is het wel en dan met een persoonlijke touch van Casper.
De urn van Casper* met handje en voetjes op ware grootte. Met een engel gehaakt door een bekende, een kaarsenhouder en beeldje voor vasthouden van je kind
Ik had in december nog een laatste (inwendige) controle in het ziekenhuis. Echt, wat een ongemakkelijk gevoel krijg ik hierbij. De gynaecoloog deelde ons ook mee dat nogmaals zwanger worden niet verstandig zou zijn, omdat een kans op herhaling van vroeggeboorte ruim 82 % was. Ik heb een te zwakke baarmoeder om het gewicht van een kind te dragen. Daarbij kreeg ik al veel te vroeg weeën, ontsluiting en een blaasontsteking die erbij was gekomen en de bevalling in gang had gezet.
En ondanks dat ik helemaal niet bezig was met zwanger worden of wat dan ook, werd wel duidelijk dat het gewoon beter was om nooit meer kinderen te krijgen. Dit nogmaals mee maken NOOIT.
We bespraken dit dan ook met elkaar en zouden genieten van ons leven met zijn tweeën. Gaan reizen, genieten van mijn neefje en van elkaar.
Wat wilde ik graag dit VRESELIJKE jaar 2012 afsluiten. Nog niet wetend wat 2013 me zou brengen.
Kerst en oud en nieuw brachten we door met familie (ouders en mijn broertje) maar ik voelde me moe, leeg, lusteloos. Wilde het liefst in bed of op de bank blijven liggen. Dit gevoel was overheersend aanwezig en zodra we thuis waren deed ik dit dan ook.
Start 2013Tja, 2013 startte niet echt geweldig. Ik dacht dat 2012 een vreselijk jaar was geweest, nog onwetend wat 2013 voor ons in petto zou hebben en hoe blij ik zou zijn als dat jaar voorbij was.
Buiten het vreselijke gemis van mijn zoon, ging het met schoonvader niet lekker. Hij viel eind januari 's nachts van de trap, waarschijnlijk door een hersenbloeding en werd opgenomen in het ziekenhuis.
Dan was er ook nog 30 januari, de dag dat ik uitgerekend was van Casper*. Ik had gewoon nog volop zwanger moeten zijn, genietend van mijn verlof en rust. Helaas was de werkelijkheid anders.
Ik had steeds meer moeite met mijzelf. Mijn uiterlijk en alles herinnerde me aan Casper* en de bevalling. In deze periode kwam ik in een identiteitscrisis terecht. Ik ging van lang haar naar 'extreem' kort haar en veranderde mijn kledingstijl. Ik was echt zoekende. Een gevoel in mij dat beantwoordt moest worden, maar wat niet gebeurde.
De zorgen en stress rondom mijn schoonvader zorgden ervoor dat ik mijn gevoelens en emoties voor Casper* diep wegstopte. Die hadden nu geen prioriteit.
Na een kort ziektebed, waarvan 3 weken in coma, is mijn schoonvader op 23 maart 2013 overleden. Na een hersenbloeding die zo ernstig was dat hij er nooit meer bovenop zou kunnen komen. Maanden na het verlies van Casper* koos hij ervoor om naar onze zoon te gaan.
In 6 maanden tijd, twee hele lieve en waardevolle mensen verliezen is zwaar. Ik moest sterk zijn voor mijn schoonmoeder en voor Marc, maar ondertussen was er ook nog mijn eigen verdriet.
Hoeveel kan een mens verdragen???
Dit alles eiste in mei 2013 echt zijn tol. Ik zat er helemaal doorheen was moe, op, leeg, verlamd, vreugdeloos, voelde me alleen en onbegrepen.
Mijn eerste moederdag was geweest en ik was verwend door Marc maar ik voelde me zo incompleet.
Al die eerste keren zijn vreselijk zoals mijn mede *-kindjes mama's kunnen beamen.
Je eerste kerst, de uitgerekende datum, mijn eerste moederdag, mijn eerste verjaardag, alles zonder mijn kind.
Op de zeswekendienst van mijn schoonvader kwam voor zowel Marc als mij de klap.
Marc kwam met een burn out thuis te zitten en ik, ik was zwaar depressief met alle gevolgen van dien. En ja ook zelfmoord is door mijn hoofd gegaan.
Uiteindelijk met professionele hulp ben ik er langzaam uit gekropen. Vele gesprekken volgden en zelfs medicatie kwam er aan te pas.
Ik moest weer een ritme krijgen, mijn emoties toelaten en gaan verwerken En wat was dit zwaar. Ik ben begonnen met het maken van een album over Casper. Alle echo's, foto's en het hele verhaal, van de zwangerschapstest tot aan de crematie.
Familie en vrienden die je gevoelens niet begrijpen, mensen die niet door dat masker heen prikken, mensen die vinden dat je 'nu wel klaar moet zijn met rouwen'.
Ik vond, naast Marc en mijn psycholoog, mijn praatmaatje in een vriendin en naamgenoot.
Zij heeft ook een dochtertje en zag deze door omstandigheden niet. Een ander soort gemis, maar ze kon zich goed inleven. Ze nam me mee eropuit, luisterde naar me, gaf me tips en we hadden zowaar gezellige avonden met zijn vieren.
Ik kon ook weer genieten en kroop langzaam uit een diep diep dal. Kroop er zover uit dat ik zelfs besloot om een nieuwe HBO opleiding te starten, richting management.
Ik ging een weekendje weg met mijn beste vriendin en haar vriend P. en Marc. Lekker naar de Eifel, even genieten en lekker niks moeten.
Beiden veel meegemaakt en met de overtuiging: we laten ons er niet onder krijgen!
Deze foto laat zien dat wij powervrouwen zijn!
Mijn bestie en ik: powervrouwen
Na twee heerlijke weken Oostenrijk, begon ik vol goede moed in september, samen met vrienden, aan de opleiding. Ik had nog steeds gesprekken met een psycholoog.
De allereerste hemeldag van Casper* naderde. Wat zag ik op tegen 4 oktober. De dag ervoor kreeg ik lieve kaartjes van de meiden van de zwangerschapsgroep, van twee lieve vrienden en op de dag zelf kreeg ik mooie bloemen en kaarten van mijn ouders, mijn broertje en schoonmoeder.
De dagen vóór 4 oktober waren zwaarder dan 4 oktober zelf en dat is tot op heden nog steeds zo.
De week na het hemeljaar besloten we om een weekend weg te gaan en te genieten van en met elkaar. Bij thuiskomst kreeg ik een prachtig cadeau van mijn naamgenootje. Een mooie 'coins' munt met mooie tekst, voor aan mijn ketting. Niet wetend waarom ik deze kreeg. Ik moest me in verdrietige en moeilijke tijden maar aan deze munt vasthouden
November 2013
Een maand die ik niet zal vergeten.
1 november, ik was die avond bij mijn ouders. Had al een paar keer geprobeerd mijn beste vriendinnetje te bereiken, maar ze nam niet op. Niet gelijk vreemd, ze was wel vaker druk, maar nu had ik de hele middag al een onbestemd gevoel. Daarbij kreeg ik opeens een telefoontje van haar vriend P. met de vraag: "heb je Dani nog gesproken vandaag?" Hierop antwoordde ik ontkennend. Ik had twee dagen daarvoor voor het laatst iets van haar gehoord. Ze vertelde toen dat ze naar een vriend in Alphen aan de Rijn zou gaan omdat het met P. niet lekker liep en ze even afstand wilde om na te denken.
Op dat moment vertelde hij mij dat mijn lieve vriendinnetje om 13.00 uur van een flat was afgesprongen. Bij die vriend, in Alphen aan de Rijn en dat ze gestorven was aan de gevolgen van die val.
Steken in mijn buik, ik moest gaan zitten, dit kon niet, mijn beste maatje! Emoties namen de overhand en P. zei dat hij even naar mijn ouders zou komen om de rest van het verhaal te vertellen.
Toen P. binnenkwam knuffelden we elkaar en kreeg ik een deel van het verhaal te horen, in de dagen erna zou me nog meer duidelijk worden.
Het bleek dat ze P. had gebeld en had gezegd ik hou van jou, tot ooit. Daarna heeft ze een WhatsApp bericht gestuurd naar een andere vriendin met haar wensen en dat ze rust wilde en daar nu voor ging zorgen. Haar dochter was veilig en goed bij de vader en ze wilde niet meer.
Na dit bericht heeft ze haar telefoon te zijn uitgeschakeld.
P. en Dani bleken twee dagen 'uit elkaar te zijn'. Ze had haar polsen doorgesneden, was door de woonkamer gelopen en van de vierde verdieping naar beneden gesprongen. Ze had haar nek gebroken maar leefde nog wel. De trauma helikopter is gekomen en tijdens deze vlucht is ze gestorven.
De politie had P. gebeld en alles uitgelegd, in de loop van de tijd zou nog meer duidelijk worden.
In de dagen erna moest er veel geregeld worden en was ik veel bij P.
Vele vragen over het waarom? En hoe nu verder? Hoe was het met haar dochter van toen 6 jaar?
We belden met de vriendin die ze geappt had. Ze wilde gecremeerd worden in Coevorden, ze wilde dat ik haar zou opbaren in een mooie jurk die ze had gekocht en of ik de make-up wilde doen en ook een zegje op de dag van de crematie. Dat had ze specifiek gevraagd in het appje.
Tevens moesten haar school en klas geïnformeerd worden, bloemen moesten geregeld worden, ze wilde haar lievelingsbloemen, witte lelies.
Mijn toetsweek annuleerde ik vanwege het overlijden van Dani, dat had geen prioriteit nu.
Twee dagen later ben ik met Marc op en neer naar Coevorden gereden, met haar jurk en make-up. Ik zou haar gaan zien.
Dit was niet mijn eerste keer dat ik iemand opgebaard zou zien liggen, maar nu was het wel een ander verhaal om haar te gaan zien, liggend in de kist, ook omdat het zelfmoord was. Ze heeft haar polsen doorgesneden, hoe zou ze eruit zien?. Maar ik moest haar zien, ook om het te beseffen, om het goed door te laten dringen.
Eenmaal daar aangekomen werd ik opgevangen door de andere vriendin en haar familie en hebben we elkaar kunnen knuffelen. Ik kreeg de gelegenheid om het appje te lezen met alles haar laatste wensen.
Ik ben de ruimte in gelopen samen met die vriendin, Marc en de begrafenisondernemer en ze lag daar in de kist met een wit lelijk kleed van het ziekenhuis aan.
Bont en blauw van de val.
Ik zei "hallo lieverd" tegen haar alsof ze er nog was. De begrafenisondernemer was onder de indruk van mijn reactie en vroeg of hij moest helpen met aankleden en dit leek me het beste omdat het letterlijk dood gewicht is. Ik praatte tegen haar alsof ze er nog was.
Met hulp van de begrafenisondernemer heb ik haar aangekleed. Ik heb haar opgemaakt, dit moest ik gewoon doen voor haar. Ik kon het nog steeds niet geloven. Mijn praatmaatje, mijn beste vriendinnetje zomaar weg.
Tijdens het aankleden kon ik de breuken goed voelen, de polsen waren mooi gehecht, alles was opgezwollen. Met de make-up kon ik de blauwe plekken goed verbloemen en ik hield er rekening mee dat haar dochtertje haar nog ging zien en voor haar beeld van haar moeder moest ze wel mooi blijven.
De dag van de crematie reden we met alle vrienden vanuit Landgraaf richting Coevorden. Ik droeg haar lievelingsjurk, een sjaal die we een paar weken daarvoor samen hadden gekocht en de coins-munt die ik van haar had gekregen en die nu zoveel meer betekenis kreeg.
Toen we in Coevorden aankwamen kon nog ik even naar haar toe om een brief bij haar te leggen en een kus te geven. Op dat moment brak de ketting waar mijn coins-munt aan zat. WTF!
Haar dochter kwam naar me toe en we knuffelden. De plechtigheid begon en na een kort zegje kon ik naar voren om namens onze vrienden wat te vertellen en afscheid te nemen. Ook haar dochtertje vertelde nog iets en dat brak mijn hart.
Na de plechtigheid werd ze naar buiten gedragen en vormden we met zijn allen een lange haag.
Op het moment dat de auto wegreed kwamen de emoties.
De terugweg naar huis duurde lang en de dagen erna kwam het besef pas. Een paar keer stond ik op het punt haar te bellen, stuurde ik een WhatsApp berichtje maar dit kwam natuurlijk nooit aan.
Ik printte een foto van haar uit en maakte ook een gedenkhoekje voor haar bij mijn oma, Casper en mijn schoonvader.
2013 was nu helemaal officieel een KUT jaar.
Enige lichtpuntje was de eerste verjaardag van mijn kleine zonnestraaltje, mijn petekindje!
We vierden dit met het gezin en wat vrienden en met een mooie, zelfgemaakte taart!
Hij is diegene die Marc en mij er doorheen sleept. Hij verlicht en verzacht een beetje de pijn en het verdriet rond Casper. Hij laat ons lachen, genieten en zien wat wij ook hadden kunnen hebben.
Wat zijn we blij dat we een deel van zijn leven mogen uitmaken!
Kerst wilde ik niet meer vieren en er kwam dan ook GEEN kerstboom. En oud en nieuw zou zoals ieder jaar bij mijn ouders plaats vinden maar echt veel zin had ik niet. Ik wilde dit jaar zo snel mogelijk afsluiten en afronden.
2014 moest ONS jaar worden
Lees in deel 8 hoe 2014 ONS jaar wordt!!