6 jaar geleden
Ongepland een verrassing met onverwacht einde.Deel 6
In deel 1 tot en met deel 5 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje.
In deel 1 tot en met deel 5 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje. En dit terwijl ik toen pas vier maanden samen was met mijn man. Het was een zware, emotionele periode. Gaan we het wel of niet houden, hoe gaan we het aanpakken, kunnen we dit en allerlei andere praktische vragen Toen dit eindelijk duidelijk was voor ons en we, na een relatie van zeven maanden, samen gingen wonen wilden we gaan genieten van deze zwangerschap. Alleen liep alles anders en belande ik met 23 weken in het ziekenhuis na een bloeding. Alle hulp mocht niet baten en ik bevielop 04-10-2012 van onze eerste zoon Casper die, na 1 uurtje te hebben geleefd, in mijn armen is gestorven en een sterrenkindje is geworden.
In deze blog lees je hoe de weken/maanden na de crematie zijn geweest en hoe je toch door moet met je leven.
11 oktober 2012
De dag na de crematie. Verdoofd, slap, uitgeput word ik wakker. Ik heb zowaar 3,5 uur kunnen slapen.
Ik voel me misselijk, leeg en denk direct aan Casper. Mijn ogen vullen zich met tranen. Allereerst maar even een douche nemen.
Na de warme douche praten Marc en ik. We praten over de afgelopen week en hoe we in een film zitten. Het is zo onwerkelijk. 1 week is al om.
We besluiten om dat weekend (morgen dus al) 2 nachten weg te gaan. Even alleen Marc en ik. Geen telefoon, geen gevraag, geen gezeur en even uit ons huis. Zie het als vluchten. Vluchten voor de waarheid. We besluiten om naar Luxemburg te gaan. Dichtbij en toch even weg.
Na het weekend Luxemburg, waarin we zijn gaan winkelen, stukjes zijn gaan wandelen (ik verlies nog steeds bloed en ben erg zwak/moe van de bevalling) en waarin we veel hebben gepraat, keren we terug naar huis. Er is nog steeds een leegte. Bij iedere baby die ik hoor of zie, komen de tranen in mijn ogen en een steek in mijn hart, letterlijk.
Thuis aangekomen word ik meteen weer geconfronteerd met de waarheid. De kamer van Casper, nog volledig ingericht maar leeg, naast onze kamer. Iedere keer loop ik er langs. Het had zo anders moeten zijn. Ik had nu bijna 25 weken zwanger moeten zijn en moeten genieten van de trappen en het gewoel in mijn lijf, maar de realiteit is zo anders.
25 oktober 2012
Controle in het ziekenhuis. Ik ben tijdens de bevalling veel bloed verloren en verlies nog steeds redelijk wat bloed. Ben continu moe/zwak en duizelig. Tevens gaan ze inwendig even alles bekijken, hadden ze aangegeven.
Bij aankomt in de liftenhal op de afdeling keert mijn maag zich om. Ik krijg het warm, raak in een soort paniek en mijn gedachten schieten van links naar rechts. Ik wil weg hier. Dit is een vreselijke plek. Baby's die huilen, vrouwen met dikke zwangere buiken. En ik leeg........gevuld met verdriet, haat, woede.......vanalles.
Het wachten tot ik aan de beurt bent duurt eeuwig. Marc die naast me zit, is ook erg onrustig. Ik merk dat het hem ook een ongemakkelijk gevoel geeft.
Eindelijk worden we naar binnen geroepen.
De vraag "hoe gaat het?" wordt als eerste gesteld.
"Hoe denk je dat het gaat, jij aardappel? Ik ben 3 weken geleden veel te vroeg bevallen van mijn zoon, die ik heb moeten afstaan. Iedereen om me heen is zwanger, of heeft een baby en ik sta hier met lege handen. Ik voel me moe, klote, verdrietig en wil gewoon slapen........voor altijd. De pijn die ik voel, wil ik niet meer voelen" Dit gaat door mijn gedachten, echter formuleer ik het toch wat netter. Na het inwendig onderzoek blijkt dat er een stuk van de moederkoek is achtergebleven, wat al lichtelijk is gaan ontsteken.
Dat verklaart de pijn en het vele bloedverlies.
Diezelfde middag gaan ze er nog wat aan doen.
Daar lig ik dan. 3 weken na mijn bevalling. Weer in een ziekenhuis bed, op dezelfde afdeling, op dezelfde kamer (ja echt waar) met dezelfde zuster. Overmand door emoties van voornamelijk verdriet, mag ik na de ingreep weer naar huis. Ik moet het bloedverlies in de gaten houden en bij koorts direct bellen.
Als ik thuis kom, ligt er een pakketje op de mat. Wij hebben niks besteld.....
Ik open het en daar zit een geweldig mooi, lief gebaar van onze verloskundigenpraktijk in. Een mooi, geel babydekentje met de naam van Casper*...........
[ Dekentje van onze verloskundige
De tranen stromen over mijn wangen en ik kruip direct mijn bed in met het dekentje. De eerste nacht dat ik volledig doorslaap, met het dekentje en knuffeltje.
1 november 2012
Ik neem contact op met een lokale tattooshop. Ik heb iets in mijn hoofd en dat moet zo snel mogelijk uitgevoerd worden.
Ik wil de afdrukken van de handjes en voetjes van Casper laten vereeuwigen op mijn lijf. Daarbij het knuffel konijntje dat we als 1e voor hem hadden gekocht en zijn naam en geboorte-/sterfdag.
Diezelfde avond kan ik terecht voor een ontwerp en de datum om hem te laten zetten wordt vastgezet. 8 november om 18.15 uur. Precies 5 weken na de bevalling.
In de week naar 8 november toe ben ik zeer afwezig, vol emoties en sluit me wat meer op. Heb geen behoefte aan mensen. Ze vragen allemaal hoe het gaat en ondanks dat ze het goed bedoelen en sommigen zich geen houding weten te geven, kan ik deze vraag echt NIET meer horen.
Ik ga wel even bij mijn ouders op bezoek en mijn broertje en schoonzusje zijn ook daar.
* Even vermelden dat mijn schoonzusje in dezelfde periode zwanger was. Zij was 5 december 2012 uitgerekend van hun kindje. In de periode na onze bevalling en crematie heeft zij zich bewust van mij weggehouden. Ze wilde me geen pijn en verdriet doen met het feit dat zij wel zwanger was, een dikke buik had en de kleine kon voelen. Echter ook duidelijk gemaakt dat zij dit niet moet doen en dit niet haar schuld is. Als ik het niet aankan, zal ik het aangeven.*
Het wordt die avond zowaar gezellig. En de eerste keer in ruim 3 weken lach ik weer even. Meteen voel ik me schuldig....
8 november 2012
De hele dag ben ik een soort van zenuwachtig. Ondanks dat ik al 3 tatoeages heb en weet wat me te wachten staat, voelt dit echt anders.
Overdag slaap ik wat, Marc en ik gaan een stukje wandelen (nog steeds niet volledig hersteld van de bevalling) en krijg ik een mailtje van mijn decaan en begeleider op school dat ik beantwoord.
Eindelijk is het 18 uur en gaan Marc en ik op weg naar de tattooshop. We gaan dit samen doen. Ik de tattoo, Marc mijn steun.
Om 18.18 uur worden de 1e druppels inkt gezet op mijn lichaam. Hoe bijzonder.
De vraag waarom ik deze tattoo laat zetten wordt gesteld en ik begin alles uit te leggen. Van de ongeplande zwangerschap tot aan de veel te vroege bevalling.
En tijdens het vertellen voel ik de pijn. De pijn van de tattoo, de pijn van het verdriet. De pijn van de leegte, De pijn van mijn liefde die niet beantwoordt wordt.
Na 2,5 uur zit het erop.
Wat ben ik tevreden!
Mijn tattoo voor Casper* Bij mijn hart waar hij voor ALTIJD zit
17 november 2012
Sinds afgelopen week is Marc weer aan het werk, en heeft meteen overuren en extra dagen te pakken. Benieuwd of dit wel goed kan gaan. Echter betekent dat ik ook dat ik de 1e keer alleen thuis ben sinds de bevalling. Aan werk of school moet ik echt nog niet denken, dan raak ik in paniek.
Gewoon op de bank of in bed liggen, voelt het fijnste. Mijn tranen zijn inmiddels op en mijn gedachten zijn bij Casper.
De vraag of deze pijn ooit minder/anders wordt, komt in gedachten voorbij want als ik me zo de rest van mijn leven ga voelen dan wil ik nu een kogel.
De telefoon haalt me uit mijn gedachten, het is mijn moeder. Ze belt met de vraag of ik de oudste van mijn schoonzusje kan ophalen, want zij is met haar en mijn broertje onderweg naar het ziekenhuis, de bevalling is begonnen (ruim 3 weken te vroeg)
Ik denk niet lang na en stap in mijn pyama in de auto en haal de (toen) 8 jarige zoon van mijn schoonzusje op en haal hem naar ons.
Ruim 1,5 uur later het telefoontje dat mijn neefje is geboren! Een steek door mijn lijf.
De vraag of we de oudste zoon langs wilden brengen in het ziekenhuis.
Dit gaan we dus doen. Met een hyper kereltje achterin dat eindelijk grote broer is en een klein cadeautje op zak, zijn we op weg naar het ziekenhuis.
Het beruchte ziekenhuis en dezelfde afdeling........kippenvel, onrust en paniek overheersen bij mij, maar ik moet sterk blijven voor het kereltje achterin.
Eenmaal in het ziekenhuis en op de afdeling blijf ik op de gang staan. Ik durf niet. De zusters, die me inmiddels ook kennen, begroeten me en snappen het wel. (doen ze dit ook echt of moeten ze dat zeggen......?)
Mijn broertje komt naar buiten en vertelt me dat de kleine op de couveuse afdeling ligt. Hij is wat klein (44 cm) en licht (2340 gram) voor de duur van de zwangerschap (36 weken) en moet een paar dagen blijven.
Ik begroet mijn schoonzusje, mijn moeder en feliciteer hen ook en voel me ergens opgelucht dat de kleine er niet is.
Echter wil mijn broertje zijn zoon aan me laten zien, een heel normaal en natuurlijk iets, en vraagt of we (Marc en ik) mee naar boven gaan.
Ik zeg ja.......zo ben ik meteen even van de afdeling weg en daar gaan we in de lift.......naar boven.
Verdieping 14......neonatologie.........een woord dat al kippenvel geeft.
Marc en mijn broertje gaan de ruimte naar binnen, ik blijf op de gang staan, ben bezweet en voel onrust. Ik kijk wel door het raam, had ik gezegd.
Ik zie de lamellen langzaam open schuiven en daar staat een kleine couveuse, met daarin een heel klein kereltje met veel blonde/rode haartjes. Wow........diverse emoties (verdriet, geluk, pijn en een kleine steek van jaloezie) passeren de revue.
Daar ligt mijn neefje.......Zo klein.....maar hij ademt.
Lees in het volgende deel hoe mijn neefje ons leven verandert.
Tevens krijgen we ook bericht van de dame die afdrukjes van Caspers handen en voeten heeft genomen en daar een beeldje van zou proberen te maken.
Anoniem
Ach lieverd.. wat naar dat er een stuk van de moederkoek was blijven zitten.. en daan weer op de zelfde kamer pffffff... wat sterk en stoer dat je de kleine hebt opgevangen ik vind dat nogal veel gevraagd... knap hoe je er mee om gaat..zo veel respect!
Mamavaneenmooimeisje
Dapper en sterk ben je!