Ongepland een verrassing met onverwacht einde. Deel 5

In deel 1 tot en met deel 4 kon je lezen hoe ik ongepland zwanger raakte van mijn eerste zoontje. En dit terwijl ik toen pas vier maanden samen was met mijn man. Het was een zware, emotionele periode. Na veel praten zijn we er volledig voor gegaan  Alleen liep alles anders en belande ik met 23 weken in het ziekenhuis na een bloeding. Alle hulp mocht niet baten en ik beviel op 04-10-2012 van onze eerste zoon Casper die na 1 uurtje te hebben geleefd in mijn armen is gestorven en een sterrenkindje is geworden.

In het artikel staan enkele foto's van onze zoon Casper.
Ik wil je hierbij waarschuwen. Mocht je dit niet willen of kunnen zien dan raad ik aan niet verder te lezen.
In dit deel lees je hoe de dag van de crematie was.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

DE woensdag 10-10-2012
Eenmaal aangekleed moesten we nog langs de bloemisterij, ik wilde een klein boeketje hebben om bij Casper te leggen. Vervolgens gingen we richting het crematorium. Daar stond de begrafenisondernemer al op ons te wachten. We werden de zaal binnen gebracht. Deze stroomde vol met genodigden. Familie, vrienden, collega's, leidinggevenden en anderen.

De muziek die we hadden uitgekozen begon te spelen en we mochten de zaal inlopen waar onze kleine man lag, in zijn mandje, met zijn knuffeltje, dekentje, mutsje en het kruisje dat mijn schoonvader bij hem had gelegd. Ik liep erheen en legde het boeketje bloemen bij hem neer.
Daar ligt hij dan. In zijn mandje. met zijn puntmutsje, knuffeltje, dekentje en kruisje. Vredig.

De allerlaatste keer mijn mannetje zien!

Terwijl ik bij hem sta stopt langzaam het nummer.

Dit is de muziek die wij kozen:
Annie Lennox - Into the West - nummer dat Marc en ik allebei mooi vinden
Bløf - Zo mooi - deze is gewoon qua tekst HEEL toepasselijk
John and Vangelis - I'll find my way home - zodat Casper zijn weg naar de hemel, zijn huis zal vinden

Na het eerste liedje van Annie Lennox kon ik naar voren lopen om mijn afscheidsbrief voor te lezen. Ik voelde me trots om over mijn zoon te praten, maar toen ik er eenmaal stond namen emoties de overhand. Toch heb ik mijn verhaal zelf af kunnen maken.

Lees hier beneden mijn afscheidsbrief aan Casper:

Dag lieve Casper

Hier sta ik dan voor een laatste woord aan jou.
De zaal gevuld met allemaal lieve mensen die ons de laatste weken, dagen gesteund hebben, meegeleefd hebben en hier nu zijn om afscheid van jou te nemen.

Wat kan het leven toch soms zo raar lopen. Papa en mama zitten in een zeer slechte film.
Zoveel woorden, zorgen, gedachtes en herinneringen die de laatste weken, dagen door ons hoofd gingen.
Allemaal herinneringen die zorgen voor een lach op ons gezicht.
Zorgen om jou kleine man. Woorden die zinnen zijn gaan vormen en die ik wil gaan voorlezen aan jou en deze lieve mensen.

Je zou zeggen wat kan je vertellen over een klein, sterk, dapper kereltje dat maar een uurtje bij ons mocht zijn maar dat uur lieve Casper was het allermooiste in ons hele leven!

Op 31 mei kwamen wij er heel onverwachts achter dat ik zwanger was. Ongepland.
We schrokken, wat nu? Na lang praten en overleggen gingen wij voor jou voor 1000%
De 1e echo zo onwerkelijk, je was zo klein.
We zagen je hartje kloppen wat voelde dat fijn.

Een 2e en 3e echo volgden en je groeide goed.
Precies volgens de lijn, zoals het moet
Bij de 3e echo hebben we zelfs je hartje kunnen horen.
Wat voelde dat voor papa fijn.
Tranen in zijn ogen, een lach op zijn gezicht.
Nu wist ik het helemaal zeker, papa is voor jou gezwicht.

In Beek heeft papa zijn eigen plekje opgezegd om in Landgraaf te komen wonen.
Om zo een hecht gezinnetje te gaan vormen, samen.
We konden zo nog meer genieten van jou en elkaar en hadden het al over namen.

De 1e keer dat mama jou voelde was zo bijzonder.
Mama twijfelde maar je deed het nog een keer jij, ons kleine wonder.
De 1e keer was bij de voetbal wedstrijd van België - Nederland en de 1e goal die viel.
Het hele stadion juichte en jij juichte op je eigen wijze in mij mee.

We wisten nog niet wat jij zou worden daar konden we alleen nog over dromen.
De volgende echo zou het geslacht bepalen, we zouden erachter komen.
Maar toen bleek jij al dwars te liggen, van wie zou je dat toch hebben?
Beentjes in kleermakerszit zodat we niks konden zien.

Papa die was teleurgesteld en had zich erg verheugd, dit was toch echt balen.
Later op de dag moest mama onverwachts terug en toen hadden we toch de kans om het te achterhalen.
In verwachting van een jongen, ik wist wat je bent
Precies zoals papa hoopte hij krijgt een kleine vent.
Toen papa dit hoorde
had hij een glimlach tot aan zijn oren.

Op 2 september dan aan iedereen met chocolade met blauw-witte muisjes verteld wat je bent.
dat wij in verwachting zijn van jou, een lieve kleine vent.
Op 3 september de 20 weken echo ook al was mama pas 18 weken en 5 dagen
Maar jij groeide goed, was compleet, gezond, groot en lag zelf voor met 19 weken en 5 dagen.

Eén ding wat jij weken hebt gedaan is trappen lekker vaak.
En voetballen met de blaas stipt half 3 's nachts, 6 's morgens was het raak.

Tot 7 september ging alles goed en toen begon de onzekere, emotionele periode
Je diende je al aan en wilde nu al komen.
Opname in het ziekenhuis, weeënremmers en rust en dit voor 5 dagen.
Veel gepraat met papa, veel samen gehuild en geknuffeld en vooral nu al zorgen om jou en 1000 onbeantwoorde vragen
De baarmoedermond bleek zwakker te zijn en heel variërend in lengte complete rust werd voorgeschreven.
Mama is een druk en bezig persoon maar heeft voor jou alles opgezegd en opgegeven.

De volgende controle, mama voelde zich goed maar bij aankomst bleek niks minder waar
De baarmoedermond nog maar 8 mm, ik werd weer opgenomen god wat was dit zwaar.
Velen tranen zijn er gevloeid, de onzekerheid die bij beide bleef, velen gedachtes door ons hoofd.
Soms door alle emoties en gevoelens compleet verdoofd

Na 1 dag mocht mama weer gaan en de dokters gingen in overleg ik mocht vrijdag terugkomen voor het plaatsen van een pessarium en een hormoonbehandeling.
Iedere kans om jou te behouden grepen we met 4 handen aan.
Wij wilden een leven met jou, samen als gezin een bestaan

Na 2 weken helaas ’s nachts een bloeding, maar trappen en voetballen met de blaas deed je nog wel
Na de onverklaarbare bloeding volgde een operatie maar helaas de operatie heeft niet mogen baten en in mijn hoofd klonk er een irritante bel

Donderdagochtend om 10.45 uur liep het water langs mijn benen weg.
Maar pas 40 minuten later werd duidelijk dat het om vruchtwater ging en dat was het dan werd er gezegd.
Meteen kwamen ook de weeën op gang na 7,5 uur werken, pijn hebben, nadenken en weten dat het voor niks gaat zijn
mocht ik dan eindelijk persen en kwam jij ter wereld Ongelooflijk maar wat fijn.

Jij heb ons op 4 oktober om 18.18 uur papa en mama gemaakt.
Dat moment was prachtig, magisch gewoon mooi en heeft ons diep geraakt
Wat was jij schattig, prachtig en zo klein.
Overvallen door emoties werd je op me gelegd en ik raakte je aan wat was dat fijn.
In de pink van mama heb je even geknepen en heb je laten weten dat je weet dat wij er zijn.
Je hebt ons gevoeld en gehoord dat we dat nu weten is ook fijn.
Papa staat naast me vol trots, met tranen van geluk en de liefde straalt van hem af
Dat heb je goed gedaan lieve kleine man met de liefde die jij hem gaf.

Na lang kijken, praten, overleggen en vergelijken
Weten we nu op wie je het meeste doet lijken
De bovenbenen en hakken heb je van papa, de tenen van mij
de lange armen en vingers van papa de handen van mij
de dunne lippen en wangen van ons beide
De leuke oren van opa Piet
maar van wie heb je dat neusje? Dat weten we niet.
Dat neusje zo klein, zo perfect.

Maar een uur later was er geen hartslag meer en heb je ons verlaten
Comfortabel op mama’s borst ben je vredig ingeslapen

Lieve Casper je weet dit niet maar je hebt zoveel goeds verricht in je korte tijd op deze wereld

• je hebt ons trotse ouders gemaakt van jou, een lief klein sterk mannetje met een eigen wil
• je hebt de band tussen papa en mama in de afgelopen maanden, maar vooral de afgelopen weken zo stevig en hecht gemaakt daar komt niks tussen
• je hebt oma de kans gegeven om haar 1e geboorte te zien
• je hebt de band tussen oma en ons sterker, hechter gemaakt
• je hebt onze ouders toch opa en oma gemaakt en broers heb je ooms gemaakt voor de rest van hun leven
• je hebt laten zien dat in het leven niks voor gewoon en er nik vanzelfsprekend moet worden genomen
• dat het de kleine dingen zijn die het doen en je daarvan moet genieten
• je hebt ons laten genieten van jou en van elkaar
• je hebt ons toch een gezin laten wezen

Nu kleine Casper is het tijd om te gaan stralen als een mooie, heldere, sterke ster aan de hemel.
En iedere avond kijken we omhoog en zoeken we jou en dragen we je voor altijd mee in ons hart.

Wacht daar boven tot de dag dat wij er ook komen dan zullen we het gezin vormen en zijn dat we voor hier hadden gepland
Maar tot die tijd ben je bij reeds overleden dierbaren en luister naar hen lieve vent!
Lieve Casper jij was er maar heel even, maar je hebt ons troste ouders gemaakt voor de rest van ons leven.

Lieve Casper rust zacht
papa en mama houden van jou.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na mijn afscheidsbrief werd het nummer van Bløf gedraaid om vervolgens de gelegenheid te bieden aan elke aanwezige om afscheid te nemen en een bidprentje te mogen ontvangen.
Na een kort woordje van de begrafenisondernemer volgt het laatste nummer van Jon and Vangelis. In gedachte denk ik aan het feit dat Casper nu zijn eigen weg naar zijn nieuwe plek, in de hemel, moet vinden. Zonder ons. Zonder hulp. Helemaal alleen.
Hopend dat mijn lieve oma op hem wacht en hem zal begeleiden tot het moment dat ik weer samen met hem zal zijn. En ondanks dat ik niet gelovig ben of wat dan ook is dit wel iets waar ik op hoop en wat me rust biedt.

Wij, Marc en ik verlieten als laatsten de zaal. Ik gaf Casper een dikke kus en nam het kruisje, zijn dekentje en knuffeltje mee.
Daar gaan we dan, zonder Casper, naar huis. We laten hem achter. Ik moet hem in de steek laten, wat voelt dit verschrikkelijk!

Thuis volgde een kleine koffietafel en kwam bij mij echt het besef. Casper was er niet meer.
Al die tijd, al die dagen werd ik geleefd. Stond ik in overlevingsmodus. Had ik iedere dag wel iets te doen gehad wat met Casper te maken had en nu, nu stond ik daar en had niks.

Toen iedereen weg was begon ik samen met Marc alle kaarten te lezen, de boeketten en bloemen te bekijken en kon ik even gaan zitten. Zo was er ook een kaartje van de vrouw die twee dagen eerder was geweest om afdrukjes van de handen en voeten van Casper te maken. Zo lief.
Ik besloot een gedenkhoekje te maken bij de tv voor Casper.

boeketje, armbandje, bidprentje en gekregen knuffeltje bij de tv voor Casper

Na deze dag kwam het besef, het echte verwerken, er volgde een zware, moeilijke, heftige periode. Een periode van rouw, verwerken, accepteren, leren. Een periode waarin vrienden zijn vertrokken uit ons leven en mensen nieuw in ons leven zijn gekomen.

In het volgende deel lees je hoe ik de maanden na de crematie door ben gekomen. Hoe ik me staande heb gehouden en heb geleerd het een plaats te geven. Hoe Marc het heeft verwerkt en hoe ik dit gedaan heb.