One month

Één maand geleden na 37 weken zwangerschap kwam onze dochter Ivy ter wereld.

Het is nog onwerkelijk dat zij er al 1 maand is. Deze dagen leven we van voeding naar voeding. Waarbij er tussendoor tijd is voor een karweitje, wandeling of dutje... maar eerlijk is eerlijk zoveel komt er niet uit mijn handen met zo'n kleintje.

Na een maand kijk ik met gemengde gevoelens terug naar mijn zwangerschap, bevalling en de eerste weken met onze dochter. 

Mijn zwangerschap was zwaar... een pittig begin met de ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Het leren berusten in weinig tot niks kunnen. En zware laatste loodjes met een schommelende bloeddruk en zo'n 10 kg aan vocht. Met 36 weken was ik er geheel klaar mee en was ik de enige met het gevoel dat ons kindje eerder zou komen dan 39 weken.

Bij exact 37 weken braken mijn vliezen en begon ik aan een bevalling die een ware uitputtingsslag werd. Van tevoren keek ik niet tegen de bevalling op, maar achteraf is er enige angst ontstaan voor een tweede bevalling als dat ons ooit gegund is.

En dan komt het cliché... of niet... toen onze dochter geboren werd was er geen euforisch gevoel dat ze op mijn borst lag. Één van mijn eerste gedachte was: "God wat ben ik blij dat je eruit bent!".

Ik was gesloopt en het besef dat ik zojuist moeder was geworden was er nog niet. Pas in de dagen erna kwam het genieten van onze dochter en ontstond er een soort van roze wolk.

In de afgelopen 4 weken geniet ik enorm van onze dochter en niets liever hou ik haar vast, dagen vol kusjes en knuffels en smelt ik wanneer er een lachje op haar gezicht verschijnt. Ik kan letterlijk uren naar haar kijken. 

Het cliché wat wel klopt is dat dit kleine hummeltje ervoor zorgt dat alle ellende van zwangerschap en bevalling snel naar de achtergrond verdwijnt. En daad waar ik zei een tweede zwangerschap en bevalling dat weet ik nog net zo niet, is al veranderd naar een tweede kindje graag dan nemen we de rest voor lief. et iet

Niet alles is alleen maar mooi de afgelopen weken. Het is zo enorm wennen om voor de eerste keer moeder te zijn, vooral een hoop nieuwe gevoelens om aan te wennen.

Van het moedertijger gevoel dat je haar moet beschermen en haar liever met niemand wil delen. De eerste dagen kon ik er niet tegen om haar aan een ander te geven. Haar laten huilen is ook iets waar ik niet achter sta, ik wil haar geborgenheid, veiligheid geven en dat we er altijd voor haar zijn. 

En dan de regeldagen... een baby vastgeplakt aan je, om de haverklap voor voedingen komt en hart verscheurend huilen. En dan is daar het moment dat je als moeder je kindje niet stil krijgt, niet weet wat ze nodig heeft en je het gevoel hebt dat je faalt... gelukkig is daar dan een partner die zowel de kleine rustig krijgt als mijn tranen weet te drogen.

Plus het fysieke herstel. Mijn herstel na de bevalling is wonderbaarlijk snel en goed gegaan. Ik heb weinig kraamkwaaltjes... geen bekkenpijn, geen pijn aan mijn hechtingen gehad, maar twee dagen stuwing van mijn borsten en één dag kraamtranen. Het enige waar ik last van heb is vermoeidheid door een ijzergebrek en de onderbroken nachtrust... En niet te vergeten het vloeien, wat op zich niet erg is, maar nu al 4 weken lang en vooral de vieze geur die er vanaf komt. Plus dat seks nu ook geen optie is met het vloeien...

Voorheen had ik moeite met mijn lijf. Niet strak genoeg, niet slank genoeg en flink wat oneffenheden van mijn huid. In mijn zwangerschap had ik moeite met het dikker worden, vooral in de laatste weken, de cellulitis en onderkin die er ontstond..

Maar nu betrap ik mezelf erop dat ik de afgelopen weken al meerdere keren in de spiegel kijk en blij ben met mijn lichaam. Ik mag niet klagen want in de eerste weken vlogen de kilo's er snel af. Van 86.9kg aan het eind van mijn zwangerschap naar 72.5kg 3 weken na de bevalling.

Mijn lijf is flink veranderd, maar ik vind het mooi met alle onvolmaaktheden die er nu zijn. Het flubberbuikje... waar ik met ongeloof naar kan kijken want daar is onze dochter ontstaan. De striae zijn de littekens die achter blijven van de groei die onze dochter heeft doorgemaakt. En nee die vind ik niet mooi, maar ze herinneren me er wel aan het wonder wat er in lichaam is gegroeid.

Na één maand voel ik me gezegend met onze prachtige dochter en mijn snelle herstel. De toekomst lacht ons toe en zal nog een hoop gemengde gevoelens geven met onze kleine meid, een nieuw huis wat nog verbouwd moet worden en onze bruiloft.