Onderschat je postpartum periode niet...

Met gemengde gevoelens denk ik terug aan mijn eerste drie maanden moederschap. Ik heb meer foto's van Willem in een ziekenhuisbed dan in zijn mooie opgemaakte wiegje. En op iedere foto ben ik een wit spook, liggend in een bed zonder BH aan en met steeds dezelfde pyjama blouse aan. Met één rode borst en zo groot als een meloen. Mijn droom om mama te worden was uitgekomen, maar tegelijkertijd was ik zo ziek dat het lastig was om gelukkig te zijn en ik moest handelen met veel teleurstellingen. Het lukte maar niet om beter te worden.. 

Ik wens iedereen mijn bevalling. Mijn vliezen braken, mijn ontsluiting ging snel, pijnbestrijding had ik niet nodig en alles samen heeft een kleine 7 uur geduurd. Zo trots als een pauw en stralend als kersverse ouders hadden wij wél rekening gehouden met een extra nachtje in het ziekenhuis aangezien Willem gecheckt moest worden op zijn bilirubinegehalte. Hij heeft nou eenmaal een mama met een zeldzame bloedziekte - waar je overigens 100 mee kunt worden maar genezing is uitgesloten - en daarom kreeg hij fototherapie waarbij het blauwe licht ervoor zorgt dat via de huid bilirubine wordt afgebroken en het lichaam dit afvoert. 

Van een droombevalling werd het toch 5 dagen ziekenhuis want helaas gingen zijn waarden niet altijd even goed. Ons lieve ventje werd zo veel geprikt, al voor de hielprik was hij al 7 keer geprikt en in zijn hiel zaten allemaal gaatjes. Zijn onschuldige huiltje, ik kon het nauwelijks aan. 

Op de 5e dag krijgen we goed nieuws! Niets lijkt erop dat Willem een bloedafwijking heeft en we mogen naar huis! Ik weet nog zo goed dat ik kippenvel kreeg toen we met zijn drieën de auto instapte om naar huis te rijden. There we go lieve zoon. Dit geluksgevoel duurde niet lang, thuis wachtte een hele vervelende kraamverzorgster op ons. Lees hier alles over in mijn blog over de kraamweek. 

We zijn 9 dagen later. De kraamweek is voorbij, we krijgen een iets meer dag- en nacht ritme en ik krijg zin in kraambezoek. Tegelijkertijd vind ik Willem ineens onrustig, hij komt vaker voor een voeding en ik voel aan mijn lichaam dat er iets niet klopt. Op dag 12 (dinsdag 9 juli) krijg ik hoofdpijn en koorts. Ik knijp in mijn rechterborst, hij is hard en er zitten rode vlekjes op. Ik maak een optelsom en het kan maar één ding zijn: een mastitis. De verloskundige vertelde dat ik Willem moest blijven aanleggen, want de zuigkracht van een baby is altijd sterker dan van het kolfapparaat, en grote kans dat Willem mijn verstopte melkklieren zou open zuigen. Dit gebeurde niet. Mijn vriend pakte het kolfapparaat en toen zagen we dat er geen druppel uit mijn tepel kwam. Ik moest meteen huilen. Willem had misschien al een paar voedingen geen melk uit deze borst gekregen en dat verklaarde meteen zijn onrust. 

Deze dinsdag, de woensdag en donderdag waren de langste dagen uit mijn leven. De antibiotica zou binnen 48 uur aanslaan, maar we waren al lang deze tijd verstreken en mijn borst en de pijn verzachtte niet. Vriendinnen gebeld, tips gelezen, ik had geen kraamvrouw om op terug te vallen en ik werd slapper en slapper en had geen puf meer. Op vrijdag 12 juli belde ik een lactatiekundige, vijf nummers gekregen van de verloskundige waarvan één er tijd had. Ik moest het met haar doen en ik vond alles al best. Als ik maar hulp kreeg. Ik had zo'n helse pijn, de pijn van mijn bevalling stelde niks voor vergeleken met dit. De lactatiekundige masseerde mijn borst en ik moest denken aan mooie, fijne momenten zodat ik oxytocine ging aanmaken en dit zou de toestroom stimuleren. Ik deed zo'n mijn best maar mijn gedachte bleef bij deze pijn en de onmacht. 

'Als je morgenochtend nog steeds 40 graden koorts hebt, ga je direct naar de 1e hulp', zei ze. 

Zo gezegd zo gedaan, ik werd nog zieker wakker dan de dagen ervoor. Op 13 juli (16 dagen na de bevalling) wist ik dat ik voorlopig in het ziekenhuis zou blijven, ik voelde dat het goed mis was. Wat bleek, naast een verwaarloosde borstontsteking had ik de huidbacterie staphylococcus in mijn borst en bleek het al een abces te zijn van 6 bij 6 cm. Ik mocht terug naar het Anna Paviljoen in OLVG Oost waar ik mij tijdens de bevalling en de dagen erna heel prettig voelde. Ik kreeg een antibiotica infuus wat ervoor zorgt dat de antibiotica direct in je bloed wordt opgenomen en het doden van de bacterie sneller doet gaan. Wat ik heel vervelend vond en als falen voelde, was dat ik een angst had ontwikkeld om Willem aan mijn rechterborst te leggen. Ik moest namelijk zo hard op mijn tanden bijten van de pijn en had hier de kracht niet voor. Als de lactatiekundige zei 'over een uur kom ik je helpen met aanleggen en gaan we voeden' werd ik nerveus. Van mijn zelfvertrouwen als moeder was weinig over. 

Ieder uur kwamen er artsen kijken naar mijn borst en werden er lijnen op getekend tot hoever de roodheid doorliep. Op deze manier konden ze conclusies trekken of de antibiotica aansloeg en de ontsteking kleiner werd. Na 4 dagen aan het infuus begon er melk te stromen, niet veel, maar iets. Ik mocht naar huis en thuis nog twee weken op antibiotica pillen verder. 

Op 22 juli (6 dagen na mijn ontslag) werd ik wakker met dezelfde pijn, ik moest weer opgenomen worden en dit keer voor minimaal één week om aan het antibiotica infuus te liggen. Ik mocht gelukkig terug naar het Anna Paviljoen maar hulp met Willem kreeg ik bijna niet meer. Logisch ook, Willem was bijna een maand oud en ik was ziek, hij niet. Ik zat er mentaal zo doorheen. Waarom wilde die bacterie niet dood en waarom lag ik hier aan het infuus met mijn kleine baby naast mij in een stom bed. Ik kon niet meer, en de verloskundige maakte een uitzondering om Willem één nacht mee te nemen zodat ik kon rusten. Ook hierdoor voelde ik mij weer schuldig maar ik moest aan mezelf denken. Een nacht goed slapen zorgde er vast voor dat ik mentaal meer aan kon. De volgende ochtend ging het niet beter, ik was zo slap als een vaatdoek en mijn HB waarden was gezakt naar 3.8. Ik had snel extra bloed nodig. Na 4 bloedtransfusies moest dit mijn HB doen verbeteren en moest ik dit ook gaan voelen. 

Iedere dag werd ik opgehaald om naar de radiologie te gaan voor een drainage. Mijn pijngrens is nog hoger geworden na dit alles. Ik wist eigenlijk niet meer wat pijn was. Met naalden ging de radioloog in mijn borst om de abces leeg te zuigen. Heel goor groen pus kwam eruit. Dit moest iedere dag één week lang, en wat ze eruit haalde werd iedere dag minder dus dat betekende dat de bacterie minder snel groeide dan daarvoor. 

Op 29 juli mochten we naar huis. Wat een verademing het infuus uit mijn arm en Willem vasthouden zonder getrek. De abces had nog een grote van 3,5 cm en ik moest wederom met antibiotica thuis verder en drie keer per week terug naar het ziekenhuis voor een drainage. 

Ik kreeg mijn zelfvertrouwen weer terug en Willem aanleggen deed minder pijn, al had ik een voorkeur voor het kolfapparaat ontwikkeld. Ik moest tegen mijn zin in toch Willem blijven aanleggen want dit zou voor mijn herstel beter zijn. Als gezinnetje pakte we de draad weer op en ik plande gezellige afspraken met familie en vrienden om zo de ellende te vergeten en een inhaalslag te maken. Want ik wilde ook een normale, gelukkige postnatale periode en die roze wolk voelen. Mijn optimisme hielp mij de vervelende start te vergeten. Ik zei tegen iedereen: 'Als ik dit van te voren had geweten, had ik het er nog voor over gehad om moeder te worden' Als ik na de drainage op het terras zat met mijn kindje dan was ik weer de gelukkigste mama op aarde en weinig mensen wisten waar ik een uur daarvoor nog lag en wat voor helse pijn ik had gevoeld. Dit hield ik vol, want ik wilde geen negatieve aandacht trekken en horen bij de moeders zonder postnatale mankementen. En zolang ik bleef genieten van mijn kleine schat en hardop zei dat mama worden het mooiste is wat mij ooit is overgekomen, dan werd ik automatisch een blijer mens. Optimisme kan als een selffulfilling prophecy werken, daar ben ik van overtuigd. 

Op 15 augustus voelde ik wéér dezelfde pijn opkomen. Vijf uur later lag ik weer aan het infuus omdat de collectie in mijn borst weer gevuld was. Als ik dacht dat het niet meer erger kon, het kón erger. Ik moest weer blijven. Dit keer niet meer op de kraamafdeling maar op de chirurgie-afdeling waar het toch anders overnachten was dan op een frisse jonge kraamafdeling. 

Na een nacht mocht ik weer gaan. Op 13 september heb ik mijn laatste antibiotica geslikt en op 29 september was mijn laatste drainage in het ziekenhuis. 

Mijn herstel heeft zeker een jaar geduurd. 

Ons 2e kindje komt eraan, precies als Willem 2 jaar wordt ben ik uitgerekend van onze dochter. Ik hoop op een hele mooie postnatale periode. De gedachte dat ik weer problemen krijg met mijn borst beangstigd mij wel, maar ik houd mij vast aan wat de verloskundige laatst zei. 'Je bent genezen, je borst is gezond en je hebt met Willem echt gewoon dikke vette pech gehad.'