1 jaar geleden
Onbeschrijflijk.
Ineens staat het hele leven op z'n kop
Alles wat je wist, alles wat je was... het klopt niet meer. Ik kende mezelf als die sterke vrouw, die vrouw die alles aan kan wat je naar d'r toe gooit. Maar die vrouw kan ik even niet meer terugvinden. Aan de buitenkant is dat nog steeds wat er vooral te zien is. Maar ik voel het niet meer. Ik voel me slap, zowel fysiek als mentaal, ik voel me een last en overbodig.
Ik ben vol optimisme het hele traject ingestapt, borstkanker?! Die maken we in! 20 weken chemo... oh, dat doen we even!
Valt dat even tegen... We zijn nu bijna 3 weken onderweg, en het valt me zwaar. Ik wil met mijn kinderen bezig zijn, ik wil gewoon zelf mijn huishouden doen, ik wil gewoon m'n werk doen. Maar in plaats daarvan hang ik het grootste deel van m'n dagen op de bank of in bed, me slap voelend, proberen om te eten omdat ik juist voedingstoffen heel hard nodig heb(ondanks het feit dat de misselijkheid en de vieze smaak in m'n mond daar heel hard in tegenwerken).
Ik lig halve nachten wakker omdat ik mijn haar aan het verliezen ben en ik een manier zoek om daar vrede mee te krijgen zodat ik het laatste beetje eraf kan scheren en weer door kan. Maar het idee dat ik er ook daadwerkelijk uit ga zien als een kankerpatiënt vind ik zo moeilijk. Ik ben namelijk zo ontzettend mijn best aan t doen om te doen alsof er niks aan de hand is.
Maar het wordt tijd om te stoppen met m'n kop in het zand te steken en de realiteit onder ogen te komen. Ik ben ziek, ik heb borstkanker, ik sta pas aan het begin van het traject en heb nog een lange weg te gaan. En ja, ik ga dit gevecht winnen, maar niet zonder kleerscheuren, en dat is oké.
Anoniem
Ik weet echt precies jij je voelt. Ik kreeg vorig jaar net voor kerst dat ik borstkanker had en ook kanker in me lymfe in me oksel zat… Het ie een heel zwaar traject echt waar en ik vondt het Verschikkelijk om me haarcrème verliezen ( het uitvallen deed ook onwijs pijn) gelukkig was ik niet misselijk maar voelde me echt ellendig ik kon haast niet lopen door de chemo. Maar ik heb de Chemo doorstaan en ik hem een borstamputatie gehad en 23 lymfeklieren in me oksel zijn verwijderd … ik had echt me ups en downs maar ik dacht aan me gezinnetje en me kids die ik graag wil zien opgroeien dat gaf me kracht! Ik heb ook 20 bestralingen gehad (
Anoniem
Uw verhaal is zo herkenbaar!! Ik kreeg ik afgelopen Kerst de diagnose borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Ben op 3 Januari begonnen met mijn 1e chemokuur en voorlopig ben ik nog wel bezig. Daarna ook nog een borstoperatie (geen besparende) daarop volgend nog bestraling. Ook ik haal mijn kracht uit mijn gezinnetje en ook ik wil mijn kinderen van 4 en 9 nog heel oud zien worden, maar het is af toe verdomd moeilijk om te positief te blijven 😪
Anoniem
Oh ik snap zo goed hoe je je voelt. Toen ik uiteindelijk ervoor koos om mij te laten scheren viel er een enorme last van mij af. Ja het is zichtbaarder dat je ziek bent, maar niet meer elke dag geconfronteerd te worden met hele plukken haar in je handen, borstel, kussen en eten is zoveel fijner. Ik ben ook heel erg ziek geweest van alle chemo's zelf zo ziek dat ik niet meer wilde. Nu ik net alles achter de rug heb besef ik hoe snel uiteindelijk alles is gegaan en hie vaag ik de tijd van chemo's ben door gegaan. Voor mij is het nu net een jaar geleden dat ik in het traject kwam. En ben nu net klaar met alles. En ja je gaat je straks weer net zo goed voelen als voordat je ziek werd. Alleen met wat meer gebreken die ik nu voor lief neem omdat niks ergers is dan die stomme chemo's
Anoniem
Ik dacht er precies zo over zeker na kuur 3. Ik heb tussen alle chemo's door ook nog regelmatig ziekenhuis opnames gehad, voor onder andere een trombose arm , hartklachten en een buikgriep die voor mij ernstige gevolgen hadden. Maar ik heb doorgezet en ik heb vandaag mijn laatste chemo gehad. Ook ik wilde liever met mijn kindje bezig zijn. Ik was immers net 2 maanden bevallen van mijn eerste kindje toen ik dit traject in ging. Maar belangrijker vond ik het dat ik haar gewoon ontzettend graag wilde zien opgroeien!
Anoniem
Je gaat dit winnen. Ik ben vorig jaar 2de kerstdag begonnen aan een reeks v 8 chemo's . Ook omdat er bij mij borstkanker is ontdekt. Ik was net zoals jij: ik zou dat eens even gaan doen, mij kijgen ze niet Klein. Ik ben meteen naar Els geweest een haarstukje laten maken. Ik wou dat ik voorbereid was , dat vanaf het moment dat ik mijn haar zou verliezen niet Kaal de deur uit moest. En op de 16de dag kon ik het niet meer aanzien en ben ik naar de kapper geweest. Ook ik ben op week 3 mezelf tegen gekomen, kon niet eten,slapen,misselijk...maar ik zeg ook daar geraak je door. Eenmaal de chemo achter de rug heb ik nog 21 beurten radiotherapie gehad en nu een jaar verder ben ik aan mijn laatste immunotherapy bezig en zijn mijn haren al terug in een kort kopje. Ik wil je echt meegeven: het zijn zware weken,maanden...alles komt goed!! Ik begin stilaan terug te genieten vh Leven. Ik wens je heel veel goede moed🍀
Anoniem
Tjaa zo herkenbaar