Snap
  • Mama
  • ouderschap
  • Co-Ouderschap
  • Omgangsregeling

Omgangsregeling

Uit elkaar, maar als ouders een team

Toen ik uit elkaar ging met de vader van Benjamin kwam ik er kort daarna achter dat ik zwanger was van Josefine. 

In eerste instantie baalde ik enorm, ik schrok er letterlijk van! Ik had net mijn eigen huisje en mijn toekomst opnieuw uitgestippeld als alleenstaande moeder van Benjamin, maar alle plannen vielen in duigen toen ik naar de positieve zwangerschapstest staarde. Ik gooide de zwangerschapstest in de prullenbak, rookte mijn laatste sigaret en zat op mijn balkon. Een broertje of zusje voor Benjamin, iets wat ik stiekem altijd al wenste, maar ik wist dat het nooit meer zou gebeuren toen ik uit elkaar ging met zijn vader. Een andere man zou er nooit meer komen, dus ook geen tweede kind. Het zou voor altijd Benjamin zijn. 

Ondertussen groeide er wel een kindje in mij, een ongeplande zwangerschap, maar misschien toch wel zeer gewenst. Ik voelde aan alles dat dit een bijzonder kindje zou zijn. Juist omdát ik dit totaal niet verwacht had, geloofde ik erin dat dit kindje mij om een of andere reden als mama had uitgekozen. Ten slotte had ik een appartement met 3 slaapkamers, dus 1 kamer was nog leeg. De ruimte had ik in ons nieuwe huis, maar zeker in mijn hart. Ik besloot het te omarmen als alleenstaande moeder. Want nee, dit kindje was zeker geen reden om terug naar mijn ex te gaan en dat was iets wat voorop gesteld moest worden! 

SchuldgevoelHet sprak natuurlijk voor zich dat ik Benjamin mee nam toen we uit elkaar gingen. Benjamin kreeg nog live borstvoeding en was nog maar net een jaar oud. Dit was daarom niet eens een onderwerp van gesprek. 

Ik voelde me lang schuldig, we besloten ooit samen om een kind te maken en na 3 jaar proberen waren we dolgelukkig toen ik eindelijk zwanger was! Het was het mooiste wat hij me had gegeven en ik hem. Als moeder had ik de volledige zorg op mij genomen, maar hij was er. Hij was er wanneer het nodig was: hij was er wanneer ik even naar de wc moest, hij was er wanneer Benjamin in bad moest, hij was er wanneer ik kookte, wanneer ik aan het voeden was, maar ook toen Benjamin zijn eerste hapjes kreeg of zijn eerste stapjes zette... Hij was er. En nu was ik er niet meer. Het was nooit mijn bedoeling geweest om zijn kind bij hem weg te nemen en dat zorgde er denk ik voor dat we goede afspraken hadden gemaakt. Hij mocht Benjamin namelijk ten alle tijden komen opzoeken, of een paar uurtjes meenemen. We wonen niet ver van elkaar af. Benjamin kreeg nog live borstvoeding dus het kon in het begin nog niet een heel weekend. Ik ging ook wel eens gezellig mee. We gingen nog wel eens samen naar de winkel, of samen gamen op de xbox.We waren het er beide eigenlijk wel over eens dat, mochten we beide een nieuwe partner ontmoeten, deze wel moest accepteren dat wij samen een kind hebben en dus voor altijd met de ander te maken zouden hebben. We vonden het belangrijk dat een eventuele nieuwe partner nooit tussen ons in zou komen te staan. Voor mij ging dit sneller dan verwacht, ik had in dezelfde week van de zwangerschapstest een koffiedate met mijn huidige vrouw.

AchternaamNatuurlijk sprak ik direct uit dat deze zwangerschap niet voor een hereniging zou zorgen. Dit tweede kindje zou ik alleen gaan opvoeden. Ik sprak verschillende keren uit dat dit niet hetzelfde voor hem zou worden als met Benjamin. Ik was dan wel opnieuw zwanger van zijn kind, maar we waren niet zomaar uit elkaar. Het laatste wat ik wilde was hem valse hoop geven! Dus hierin bleef ik heel duidelijk.Uiteraard wel met het oog naar de toekomst: Ik wilde absoluut geen onderscheid maken tussen mijn twee kinderen. Ze had dezelfde vader als Benjamin en op een gegeven moment zou zij ook naar haar vader gaan. Ik heb er niet lang over na hoeven denken, ze kreeg dezelfde achternaam als Benjamin. Die van hun vader. Ik wilde beslist niet dat zij later met vragen kwam als: "maar Benjamin heeft dezelfde papa, waarom heb ik dan een andere achternaam?". Want al was ze dan nog niet geboren, ik hield me daar wel mee bezig en vond het erg belangrijk dat dit goed geregeld zou worden. Samen gingen we naar het gemeentehuis om de 'erkenning van het ongeboren vrucht te regelen'. Hij kreeg het gezag en zij kreeg zijn achternaam. Ik was niet meer samen met haar vader, maar ze had wel een vader en deze vader wilde er graag zijn!Soms werd er vanuit verschillende hoeken gezegd dat ik dit niet had moeten doen, want wat als hij later dingen zou gaan aanvechten? Echter, ben ik hierin echt bij mezelf gebleven. We zijn beide de ouders van en alles is bespreekbaar. Ik heb hier dus nooit over getwijfeld, dat was en is niet nodig. Hij mag zijn kinderen gewoon zien, ik ben hier nooit tussenin gaan staan, dus het is dan ook niet nodig om er over te discussiëren in het bijzijn van een rechter, ten slotte wilde ik ook dat Josefine later naar haar vader zou gaan, want opnieuw wilde ik ook hier geen onderscheid in of vragen zoals: "maar als dit ook mijn papa is, waarom mag ik dan niet naar hem toe?".

GeborenToen ging alles even anders dan gepland. Josefine werd onverwachts geboren met een zwangerschapsduur van 30 weken en daarmee was ze dus extreem prematuur en moest ze in de NICU in Groningen verblijven. In de nacht toen de weeën begonnen belde ik hun vader om te vertellen dat ik naar Groningen moest met de ambulance. Hij aarzelde niet en stapte meteen op de fiets. Hij bleef bij Benjamin die nog lekker aan het slapen was. We hadden contact via mijn vrouw, want ik was aan het bevallen! Na de bevalling belde ik hem direct op om te vertellen dat hij zojuist opnieuw vader was geworden. En dat we de komende tijd in Groningen moesten verblijven. Twee weken lang was ik daar, samen met mijn vrouw. Benjamin verbleef die twee weken bij zijn vader. De volgende dag kwam hij al even langs met zijn moeder, mijn ex-schoonmoeder. Hoewel ik geen fijne geschiedenis met haar heb, was dit zijn enige kans om zijn dochter zo snel te komen zien, dus die gevoelens konden wel opzij. Uiteraard kwam hij in die twee weken nog een paar keer langs.Het was een heftige periode, waar mijn vrouw en ik ons doorheen hebben geslagen. Samen zorgden we zoveel mogelijk voor Josefine en buidelden we met haar. Totdat Josefine overgeplaatst werd naar een streekziekenhuis in onze woonplaats. Natuurlijk heel fijn omdat we weer naar huis konden en dus ook weer bij Benjamin konden zijn, maar we moesten haar wel ineens delen met haar vader. Ik vond dit toen ontzettend lastig. Ineens mocht hij met mijn dochter buidelen. Het voelde niet als ons kind. Het voelde voor mij als het kind van mij en mijn vrouw. Misschien omdat ik de hele zwangerschap met mijn vrouw gedeeld had, misschien omdat we deze heftige periode samen hadden meegemaakt, maar in ieder geval was dit gevoel voor mij nieuw. Opnieuw probeerde ik deze gevoelens opzij te zetten, want ik vond het belangrijker dat hij ook een band kon opbouwen met zijn dochter. Ik wilde niet dat deze gevoelens tussen vader en dochter in kwamen te staan. We maakten dus een verzorgingsschema. Een duidelijk schema die ik zelf in elkaar had geprutst en aan de couveuse van Josefine had gehangen zodat ook de verpleegkundigen in het ziekenhuis duidelijk konden zien wie op welk moment van de dag langskwam. Dit werkte voor ons.

OmgangOndertussen was Benjamin alweer twee jaar geworden en had Josefine nog intensieve zorg nodig ivm. haar vroeggeboorte. Benjamin ging daarom elk weekend naar zijn vader toe en wij gingen af en toe langs met Josefine zodat ze in ieder geval al aan de omgeving "bij papa" kon wennen. Natuurlijk zag hij haar ook altijd als hij Benjamin kwam halen en brengen. Ik probeerde het steeds wat meer los te laten en liet hem dan bijvoorbeeld een paar uurtjes alleen met haar in mijn huis. We vonden het alle drie lastig. Mijn vrouw en ik waren fulltime mama's van Josefine, die nog intensieve zorg nodig had die wij vanuit het ziekenhuis en de prematuren nazorg traject hadden meegekregen. Voor hem was het allemaal nieuw en onwennig. Ook voor Josefine, die natuurlijk twee mama's was gewend. Gelukkig bouwde we hierin gewoon echt het vertrouwen op en ging ze uiteindelijk rond haar eerste verjaardag met Benjamin mee om het weekend. Benjamin ging toen nog wel elk weekend, zodat wij dat ene weekend echt even me-time hadden met Josefine samen en Benjamin was natuurlijk gewend om zijn papa voor zichzelf te hebben dus had hij ook nog zijn me-time met papa.Op een gegeven moment ging Benjamin natuurlijk naar de peuteropvang en merkten we dat hij moeilijker werd in gedrag. Het elke week omschakelen was voor hem nogal veel. Op een gegeven moment zei hij dingen als "dit weekend ben ik lekker alleen bij papa, lekker zonder zussie!". Toen besloot ik dit te bespreken met zijn vader. Hij herkende het uittest gedrag wel, dit deed hij ook bij hem. Het constant omschakelen van papa naar mama in combinatie met het ritme van de peuteropvang doen een hoog sensitief kind niet veel goeds.Benjamin werd na de zomervakantie 4 en Josefine was alweer bijna 2 jaar. We besloten om de omgangsregeling tijdens de zomervakantie langzaamaan om te veranderen naar om het weekend. Dit leek ons het beste moment omdat hij in de zomervakantie natuurlijk wat vaker bij papa kon zijn en het daarom voor hem niet als een grote stap voelde. Na de zomervakantie begon voor hem de basisschool, dus dan zou ik Benjamin al sowieso ook minder zien, zou hij natuurlijk meer moe zijn van de hele schoolweek dus leek het ons beide logischer dat een omschakeling elk weekend daar niet meer in zou passen. Ook vond ik het belangrijk dat Benjamin en Josefine, net als bij mama thuis, ook bij papa thuis samen zijn. Tenslotte wilde ik ook gewoon eens een weekend met mijn complete gezinnetje hebben! Want dat had ik nooit, omdat Benjamin elk weekend bij zijn papa was.TeamIk kan nu met trots zeggen dat wij als ouders echt een team vormen. Naast deze basis omgangsregeling die we hebben afgesproken, mogen de kinderen (in hoeverre dat mogelijk is) ten alle tijden naar papa wanneer ze papa willen zien of andersom, wanneer hij de kinderen wilt zien!Josefine start binnenkort op een therapeutische peutergroep waar ze om de donderdag met haar vader heen gaat. In de vakanties spreken we wel eens af en gaan we leuke dingen doen met z'n allen: samen zwemmen of naar de kinderboerderij, maar in de zomer gaan we ook zeker vaak gezellig bij papa bbq'en en in het zwembad in de achtertuin zwemmen! Heerlijk toch? Het allermooiste daarvan vind ik die blije koppies van de kinderen.

Als mama wil ik mijn kinderen vooral meegeven dat ze uit liefde zijn ontstaan en hoewel het met papa en mama in een relatie nooit meer zal lukken, houden we wel ontzettend veel van onze kinderen en vormen we samen nog steeds een team, niet omdat het moet, maar omdat het kan en het het beste voor de kinderen is!

twee_trotse_mamas's avatar
2 jaar geleden

Dankjewel ❤️ Dat zijn ze zeker! 🥰

Ezra2019's avatar
2 jaar geleden

Een pluim voor jullie drieën want zo kan het ook, uit liefde geboren voor altijd.

twee_trotse_mamas's avatar
2 jaar geleden

Dankjewel ❤️ We doen ons best en het werkt voor ons, ik denk ergens ook wel dat we een voorbeeld zijn voor veel ouders!

Mama van 2's avatar
2 jaar geleden

Wauw wat ontzettend mooi om te lezen hoe jullie dit hebben aangepakt. Zo vanuit liefde voor jullie twee kinderen. Echt prachtig om te lezen ♥️

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij twee_trotse_mamas?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.