Omdat je het verdiend

Ik kijk door het raam naar binnen. Ik durf nog niet aan te bellen, bang om je te storen. Even lijkt het me beter om te gaan. Nog voor dat ik een keuze gemaakt heb, ziet je dochter me, ze roept mijn naam. Je was toch even in slaap gevallen merk ik aan je schrik reactie, je kijkt wat verdwaasd voor je uit. Het duurt even voordat je me ziet staan, ik trek voorzichtig een lachje om me mond. 

Ik ben blij dat je naar de deur loopt, misschien betekend dat, dat je me vergeven hebt. Heel misschien krijg ik nog een kans. 

Met een geweld trek je de deur open, ik verwacht dat je hem zo uit het kozijn hebt gerukt. 

"Wat begrijp jij niet met me met rust laten?" 

Ik zie hoe boos en gekwetst te bent, en ik schrik van de woede in je gezicht. We zijn al vriendinnen vanaf de basisschool, maar het laatste jaar herken ik je bijna niet. 

"Luister even naar me, geef me een kans om uit te leggen wat ik bedoelde, je weet toch dat ik je nooit pijn zou willen doen?" 

Ik lig bijna op mijn knieën smekend voor je deur, ik voel me tranen branden, wat ben ik een trut geweest, waardeloze vriendin. Gelukkig laat je me binnen, je stuurt Sanne naar boven om zich om te kleden.

"Ik geef je 10 minuten" zeg je, en je kijkt naar de klok. Tik tak, tik tak....

Vanaf de dag dat Sven bij je weg is gegaan heb ik je zien veranderen van een gezellige, vrolijke moeder/vriendin vol met zelfspot, in een depressief, negatief zwaarmoedig vrouw. Ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan. En op een gegeven moment wilde ik eigenlijk liever niet met je afspreken. Ik had medelijden met je dochter, die elke dag met een huilende of scheldende moeder zat. En in plaats van je te helpen, liet ik je vallen als een baksteen. Vorig weekend probeerde ik toch met je af te spreken, even naar de stad, er gingen wat collega's van mij en ik dacht een gezellig meidenavondje, misschien knap je daar wat van op. Stiekem had ik al wel verwacht dat je nee zou zeggen. 

Je had je bedacht, en kwam toch, en dat wist ik niet. Ik weet niet hoeveel je me hebt horen zeggen, dat doet er ook niet toe. Ik zat daar met mijn dronken kop te verkondigen dat het maar goed was dat je niet mee was. Kon je de avond ook niet verpesten. En ik heb nog zoveel meer gezegd, waar ik spijt van heb.

"Ik snap dat je me dit niet kan vergeven" 

"Ik mag het misschien niet zeggen, maar je hebt hulp nodig. Iemand om mee te praten, die je echt kan helpen. Niet zo'n waardeloze vriendin als ik." Doe het voor Sanne, geef haar haar moeder terug".

Ik verwacht dat je me nu de deur uit schopt, dit is waarschijnlijk ons laatste contact. 

Toch heb je dit niet gedaan, na een flinke huilpartij van ons samen zijn we hulp gaan zoeken. Je hebt de huisarts gebeld en bent doorverwezen. De dagen dat jij op gesprek bent pas ik op Sanne. Langzaamaan zie ik de oude Ellen weer. Ik zie hoe je weer kunt lachen met Sanne, en ben zo blij dat ze haar moeder terug begint te krijgen. Het is een lange weg, maar ik probeer er nu echt voor je te zijn. Dat verdien je, dat verdiend iedereen.